۱- بازی با بوریرام به هیچوجه یک بازی ملی نبود. شما ببینید وقتی منچستر یونایتد در یک رقابت اروپایی و بینالمللی میبازد، چه شور و ولولهای بین هواداران منچسترسیتی یا لیورپول و آرسنال به وجود میآید. مگر هواداران اینتر از قهرمانی میلان در اروپا خوشحال میشوند؟
۲- اگر این یک بازی ملی بود و استقلال نماینده ایران بود، پس چرا دو سال قبل فرهاد مجیدی با پیراهن تیم قطری برای پرسپولیسیها کری خواند و عدد۴ را برای کریخوانی آنها انتخاب و ابداع کرد، عددی که پرسپولیسیها روی صحت آن تردید ایجاد کردهاند.
۳- اگر این یک بازی ملی بود، پس چرا استقلالیها اینقدر برای پرسپولیس کری میخوانند که شما حسرت یک بازی در آسیا را دارید؟ چرا هنوز به خاطر باخت پرسپولیس به محمدان بنگلادش آنها را تحقیر میکنند؟
۴- طرفداری از یک تیم داخلی در بازیهای بینالمللی ربطی به وطنفروشی و خیانت ندارد. بحث تیم ملی اما جداست.
۵- اینکه پرسپولیسیهایی مثل دایی و علی کریمی و پروین برای استقلال در بازیهای لیگ قهرمانان آسیا ابراز موفقیت میکنند صرفا یک ژست و اداست، چون ته دل خودشان هم آرزوی حذف استقلال وجود دارد.
۶- استقلالیها یک عدد جعلی مثل ۴ را معلوم نیست از کجا پیدا کردهاند (مجیدی مثل هادی نوروزی فقط سه گل در داربیها زده و استقلال هم در آن چهار برد پیاپی یک بازی را مساوی کرده و استقلال در سال۵۰ با نتیجه چهار بر یک داربی را واگذار کرده است) و توی سر پرسپولیس میکوبند و سالهاست به خاطر دو قهرمانی در آسیا در حضور نمایندههای اندونزی و تایلند و چین به رقیب سنتی فخر میفروشند، پس چرا باید قرمزها آرزو کنند آنها ستاره سوم را به دست بیاورند؟
۷- راستی، فارمرز بانک تایلند هم دو ستاره و دو قهرمانی در آسیا را دارد؛ پس زیاد خوشحال نباشید!