به امید موفقیت تیم ملی ایران....به امید سوپرایز دوباره کیروش عزیز با دعوت از سید جلال و ووریا در ۴ ژوئن...دل ایران برای تیم ملی می تپد...همه ایران پشت سرت هستند مرد

آقای قلعه نویی هم کم بفکر ایران نیست اینکه چطوری گرین کارت بگیره از ایران فرار کنه وقتی اوضاع بیریخت شد اینکه چطوری از ایران جیبشو پر پول کنه اینکه چطوری فوتبال ایرانو عقب مونده نگه داره تا خود عقب موندش و امثال خودش بتونن میلیاردی واس کار نکرده پول به جیب بزنن خلاصه از صبح تا شب به ایران فکر میکنه

کارلوس کی روش رنگ دعوت مهتاب, فریاد جشن نسیم, نجوای سایه ابر, طعم مهمانی باران, طلوع جوشش چشمه, مژده سرخی گل و غوغای مرگ سکوت است بر چاک چاک برهوت فوتبال ایران !! درود بر کی روش, سلام برتیم ملی, پاینده ایرانزمین !!

سمندر جون بهت قول میدم ایران نتایج درخوری میگیره و. کیروش هم موندنی میشه، این خط اینم نشون

چقدر گویاس این عکس, چقدر غمناکه این قاب, چقدر غم انگیزه این نگاه چشم آبی, تو "سیاهی" فضاش میشه عمق خیانت رو "واضح" دید, در موردش میشه یک خروار مطلب نوشت !!! داره تو نگاهش ۷ سال رو شخم میزنه و مرور میکنه... سالهایی که با ارتش یک نفره ش تنها ایستاد و برای حق تیم ملی و پرچم ایران لحظه به لحظه و وجب به وجب جنگید و پا پس نگذاشت... اما حکایت کیروش مثل شیری میمونه که در محاصره ی کفتارهاست...یک مشت نامرد, در راسش فدراسیون جبون و هفت خط, "زمان", مهمترین سلاح موفقییت رو ازش گرفتن...بهش قول دادن و قالش گذاشتن, ننگ و شرم بر این فدراسیون و کسانی که از پشت خنجر میزنن....همه ی ما در مقابله با فاکتور "زمان" عاجزیم و شکست میخوریم...اما گاهی استثنا هم هست, دلمونو به استثناها خوش کنیم و امیدوار باشیم....

بقولِ مادر بزرگ ها،مملی جون خدا از دهنت بشنوفه،عزیز جان.

بازی که تمام شد، کارلوس کی روش به گوشه ورزشگاه رفت، روی زمین نشست و به تابلوهای تبلیغاتی کنار زمین تکیه داد. پاهایش را جمع کرد و فقط خیره ماند به زمینی که خالی مانده بود. برداشت‌هایی از این نوع رفتار سرمربی تیم ملی ایران شد. به این که داشت به دشواری‌هایی که پیش رویش طی روزهای باقی‌مانده تا جام جهانی قرار گرفته فکر می‌کند. به این که باید همان شب لیست نهایی بازیکنان ایران را اعلام کند، به اتفاقات جریان بازی که منجر به فریاد کشیدن بر سر داور شد. اما تصویر کی روش یادآور آخرین صحنه از حضور «ژوزه مورینیو» در ورزشگاه "جوزپه مه آتسا" میلان بود. وقتی وسط زمین ایستاد و به تمام سکوها نگریست و سی دقیقه بعد از زمین خارج شد. مورینیو هم یک شباهت ویژه به کی روش دارد. هر دو پرتغالی هستند، مغرور، با اعتمادبه‌نفسی مثال‌زدنی، صاحب سبک، فهیم در فوتبال، موفق و در عین حال نه‌چندان خوش‌رفتار، محبوب و به همان میزان منفور. کی روش قریب به نیم ساعت کنار زمین نشست و خیره ماند. او رکورد حضورش به‌عنوان سرمربی در یک تیم فوتبال را با ایران شکست. بیش از هفت سال سرمربی ماند، به دو جام جهانی رفت و یک جام ملت‌ها را تجربه کرد. بیش از سه سال به صورت مداوم تیم ملی ایران را در رنکینگ فدراسیون جهانی فوتبال به تیم نخست بدل کرد و حالا شاید برای همیشه برود. مسلماً وقتی بازی تمام شد، دغدغه‌هایی داشت. مسلماً به فکر لیست نهایی تیمش و انتخاب ۲۳ نفر پایانی و تیم آلترناتیو هم بود، اما انگار که داشت به زمینی نگاه می‌کرد که در آن خوش‌ترین و تلخ‌ترین روزهای مربیگری‌اش را تجربه کرده بود. به روزی که ده نفره کره جنوبی را در همین آزادی شکست داد و از آزادی تا خیابان‌های تهران، اتوبوس تیمش در محاصره مردمی بود که مستانه برایش جشن گرفته بودند. به یک هفته بعد که مقابل ازبکستان ناباورانه شکست خورد، به همین یک سال قبل که تمام آسیایی‌ها نفسشان در آزادی به شماره می‌افتاد. هفت سال زندگی در این ورزشگاه کم نیست. ورزشگاهی که یورگن کلینزمن سرمربی وقت تیم ملی آلمان در موردش گفته بود: کسی که در آزادی مقابل ایران بازی کند، از جام جهانی نمی‌ترسد. حالا شاید کی روش داشت آخرین بار در خانه قدم می‌زد. ازبکستان بازی خداحافظی ایران قبل از سفر به روسیه بود. (کپی)

ساعت دو نیمه شب ادمهای هدایتی تو تیم ملی‌ بازیکن میگرفتند برای تیم تحفه! این حرف کیروش نشون میده چه خبر هست پشت پرده

با تمام احترام برای کیروش بخاطر تیم ملی و افکار فوتبالیش...یک شخصیت عقده‌ای هست و هدفی جز ضربه زدن به پرسپولیس نداره...همه اینو در خارج ایران تو ریال مادرید هم میدونند...اما برای تیم ملی ازش حمایت می‌کنیم

مظلوم نمایی برای کیروش دیگه از اون حرفاست. چرا مردم ایران دوست دارن از هیچی قهرمان و بت درست کنند. تا کی مظلوم نمایی داستان حسین تشنه لب و امثالهم بای ملت ایران نون و آب نمیشه. آقای کیروش هم اگه لیست ۲۳ نفرش اینه من برای خودم به عنوان یه طرفدار فوتبال پاک و بشایسته سالار متاسفم. حیف از ۴ سال حمایت. عدم وجود افرادی مثل وریا غفوری، جلال حسینی، کاوه رضایی، حسین حسینی، محمد انصاری،سعید آقایی،امید نورافکن، صادق محرمی در تیم ملی و انتخاب افرادی مثل خانزاده ،عابدزاده ، امیری تحلیل رفته و غیر موثر ، قوچی نا آماده و گل نزن، رضاییان نیمکت نشین، دژاگه مصدوم و بدون تیم، ابراهیمی ضعیف و مصدوم، منتظری مصدوم و افت کرده، انصاریفرد مهاجم در پست هافبک مرکزی، قلیزاده مهاجم در پست دفاع چپ و روزبه چمشی پنالتی ده هافبک دفاعی در پست اشتباه مدافع مرکزی اشتباه محض و توهین به شعور فوتبال دوستان ایرانی است. لزوم این ترکیب یکماه قبل از جام جهانی چیست؟ گروکشی، لجبازی، ضربه زدن به شخصی خاص و یا باند بازی، حمایت از بازیکن بی کیفیت بخاطر دوستی و خاطرات خوش گذشته و یا فرمان برداری محض از یک نفر و شورش بر علیه باشگاه ها بخاطر مسابقات آسیایی. دلیل هر چه باشد نباید آبرو و اعتبار فوتبال ایران زیر سوال برود. وگرنه نرفتن به جام جهانی سنگین تر است. آیا ما باید انتظار بازی خوب بعد از ۴ سال حمایت از تیم و خرج بیش از ۲۰ میلیون دلار برای کادر فنی داشته با شیم یا نه. شما خود منصفانه قضاوت کنید.

لیستی از دوستان و اعضای قدیمی سایت که نوشته های اونا همیشه بیشتر از خبرا برام جذابه: samandar, Parhamn, Zaanchaichishod Farshad1, mamalabi و چند نفر دیگه که الان حضور ذهن ندارم. ممنون که امید ما رو به ایران و ایرانی زنده نگه داشتین!

sina64 سپاس از شما دوستِ گرامی‌،مهرِ شما دوستان است که عرقِ به میهن پرستی‌ را در من و ما بیشتر و بیشتر می‌کند...پاینده ایران.

اصولن بت‌سازی در خون ایرانی‌هاست. زیباکلام یه گذری زده به این مطلب در "ما چگونه ما شدیم."

ManchesterU1999, این بت سازی نیست...اگر آدمِ لایقی دل میسوزونه و شایسته سالاری در خونش هست رو ,قدردان باشیم و از او به نیکویی نام ببریم،این اسمش بت سازی نیست...شما با همان صادقِ زشت کلامت همسو باش باقیش پیشکش.

سمندر جون بهت قول میدم ایران نتایج درخوری میگیره و. کیروش هم موندنی میشه، این خط اینم نشون

به امید موفقیت تیم ملی ایران....به امید سوپرایز دوباره کیروش عزیز با دعوت از سید جلال و ووریا در ۴ ژوئن...دل ایران برای تیم ملی می تپد...همه ایران پشت سرت هستند مرد

چقدر گویاس این عکس, چقدر غمناکه این قاب, چقدر غم انگیزه این نگاه چشم آبی, تو "سیاهی" فضاش میشه عمق خیانت رو "واضح" دید, در موردش میشه یک خروار مطلب نوشت !!! داره تو نگاهش ۷ سال رو شخم میزنه و مرور میکنه... سالهایی که با ارتش یک نفره ش تنها ایستاد و برای حق تیم ملی و پرچم ایران لحظه به لحظه و وجب به وجب جنگید و پا پس نگذاشت... اما حکایت کیروش مثل شیری میمونه که در محاصره ی کفتارهاست...یک مشت نامرد, در راسش فدراسیون جبون و هفت خط, "زمان", مهمترین سلاح موفقییت رو ازش گرفتن...بهش قول دادن و قالش گذاشتن, ننگ و شرم بر این فدراسیون و کسانی که از پشت خنجر میزنن....همه ی ما در مقابله با فاکتور "زمان" عاجزیم و شکست میخوریم...اما گاهی استثنا هم هست, دلمونو به استثناها خوش کنیم و امیدوار باشیم....

آقای قلعه نویی هم کم بفکر ایران نیست اینکه چطوری گرین کارت بگیره از ایران فرار کنه وقتی اوضاع بیریخت شد اینکه چطوری از ایران جیبشو پر پول کنه اینکه چطوری فوتبال ایرانو عقب مونده نگه داره تا خود عقب موندش و امثال خودش بتونن میلیاردی واس کار نکرده پول به جیب بزنن خلاصه از صبح تا شب به ایران فکر میکنه

بازی که تمام شد، کارلوس کی روش به گوشه ورزشگاه رفت، روی زمین نشست و به تابلوهای تبلیغاتی کنار زمین تکیه داد. پاهایش را جمع کرد و فقط خیره ماند به زمینی که خالی مانده بود. برداشت‌هایی از این نوع رفتار سرمربی تیم ملی ایران شد. به این که داشت به دشواری‌هایی که پیش رویش طی روزهای باقی‌مانده تا جام جهانی قرار گرفته فکر می‌کند. به این که باید همان شب لیست نهایی بازیکنان ایران را اعلام کند، به اتفاقات جریان بازی که منجر به فریاد کشیدن بر سر داور شد. اما تصویر کی روش یادآور آخرین صحنه از حضور «ژوزه مورینیو» در ورزشگاه "جوزپه مه آتسا" میلان بود. وقتی وسط زمین ایستاد و به تمام سکوها نگریست و سی دقیقه بعد از زمین خارج شد. مورینیو هم یک شباهت ویژه به کی روش دارد. هر دو پرتغالی هستند، مغرور، با اعتمادبه‌نفسی مثال‌زدنی، صاحب سبک، فهیم در فوتبال، موفق و در عین حال نه‌چندان خوش‌رفتار، محبوب و به همان میزان منفور. کی روش قریب به نیم ساعت کنار زمین نشست و خیره ماند. او رکورد حضورش به‌عنوان سرمربی در یک تیم فوتبال را با ایران شکست. بیش از هفت سال سرمربی ماند، به دو جام جهانی رفت و یک جام ملت‌ها را تجربه کرد. بیش از سه سال به صورت مداوم تیم ملی ایران را در رنکینگ فدراسیون جهانی فوتبال به تیم نخست بدل کرد و حالا شاید برای همیشه برود. مسلماً وقتی بازی تمام شد، دغدغه‌هایی داشت. مسلماً به فکر لیست نهایی تیمش و انتخاب ۲۳ نفر پایانی و تیم آلترناتیو هم بود، اما انگار که داشت به زمینی نگاه می‌کرد که در آن خوش‌ترین و تلخ‌ترین روزهای مربیگری‌اش را تجربه کرده بود. به روزی که ده نفره کره جنوبی را در همین آزادی شکست داد و از آزادی تا خیابان‌های تهران، اتوبوس تیمش در محاصره مردمی بود که مستانه برایش جشن گرفته بودند. به یک هفته بعد که مقابل ازبکستان ناباورانه شکست خورد، به همین یک سال قبل که تمام آسیایی‌ها نفسشان در آزادی به شماره می‌افتاد. هفت سال زندگی در این ورزشگاه کم نیست. ورزشگاهی که یورگن کلینزمن سرمربی وقت تیم ملی آلمان در موردش گفته بود: کسی که در آزادی مقابل ایران بازی کند، از جام جهانی نمی‌ترسد. حالا شاید کی روش داشت آخرین بار در خانه قدم می‌زد. ازبکستان بازی خداحافظی ایران قبل از سفر به روسیه بود. (کپی)

کارلوس کی روش رنگ دعوت مهتاب, فریاد جشن نسیم, نجوای سایه ابر, طعم مهمانی باران, طلوع جوشش چشمه, مژده سرخی گل و غوغای مرگ سکوت است بر چاک چاک برهوت فوتبال ایران !! درود بر کی روش, سلام برتیم ملی, پاینده ایرانزمین !!

ساعت دو نیمه شب ادمهای هدایتی تو تیم ملی‌ بازیکن میگرفتند برای تیم تحفه! این حرف کیروش نشون میده چه خبر هست پشت پرده

بقولِ مادر بزرگ ها،مملی جون خدا از دهنت بشنوفه،عزیز جان.

sina64 سپاس از شما دوستِ گرامی‌،مهرِ شما دوستان است که عرقِ به میهن پرستی‌ را در من و ما بیشتر و بیشتر می‌کند...پاینده ایران.

لیستی از دوستان و اعضای قدیمی سایت که نوشته های اونا همیشه بیشتر از خبرا برام جذابه: samandar, Parhamn, Zaanchaichishod Farshad1, mamalabi و چند نفر دیگه که الان حضور ذهن ندارم. ممنون که امید ما رو به ایران و ایرانی زنده نگه داشتین!

مظلوم نمایی برای کیروش دیگه از اون حرفاست. چرا مردم ایران دوست دارن از هیچی قهرمان و بت درست کنند. تا کی مظلوم نمایی داستان حسین تشنه لب و امثالهم بای ملت ایران نون و آب نمیشه. آقای کیروش هم اگه لیست ۲۳ نفرش اینه من برای خودم به عنوان یه طرفدار فوتبال پاک و بشایسته سالار متاسفم. حیف از ۴ سال حمایت. عدم وجود افرادی مثل وریا غفوری، جلال حسینی، کاوه رضایی، حسین حسینی، محمد انصاری،سعید آقایی،امید نورافکن، صادق محرمی در تیم ملی و انتخاب افرادی مثل خانزاده ،عابدزاده ، امیری تحلیل رفته و غیر موثر ، قوچی نا آماده و گل نزن، رضاییان نیمکت نشین، دژاگه مصدوم و بدون تیم، ابراهیمی ضعیف و مصدوم، منتظری مصدوم و افت کرده، انصاریفرد مهاجم در پست هافبک مرکزی، قلیزاده مهاجم در پست دفاع چپ و روزبه چمشی پنالتی ده هافبک دفاعی در پست اشتباه مدافع مرکزی اشتباه محض و توهین به شعور فوتبال دوستان ایرانی است. لزوم این ترکیب یکماه قبل از جام جهانی چیست؟ گروکشی، لجبازی، ضربه زدن به شخصی خاص و یا باند بازی، حمایت از بازیکن بی کیفیت بخاطر دوستی و خاطرات خوش گذشته و یا فرمان برداری محض از یک نفر و شورش بر علیه باشگاه ها بخاطر مسابقات آسیایی. دلیل هر چه باشد نباید آبرو و اعتبار فوتبال ایران زیر سوال برود. وگرنه نرفتن به جام جهانی سنگین تر است. آیا ما باید انتظار بازی خوب بعد از ۴ سال حمایت از تیم و خرج بیش از ۲۰ میلیون دلار برای کادر فنی داشته با شیم یا نه. شما خود منصفانه قضاوت کنید.

با تمام احترام برای کیروش بخاطر تیم ملی و افکار فوتبالیش...یک شخصیت عقده‌ای هست و هدفی جز ضربه زدن به پرسپولیس نداره...همه اینو در خارج ایران تو ریال مادرید هم میدونند...اما برای تیم ملی ازش حمایت می‌کنیم

ManchesterU1999, این بت سازی نیست...اگر آدمِ لایقی دل میسوزونه و شایسته سالاری در خونش هست رو ,قدردان باشیم و از او به نیکویی نام ببریم،این اسمش بت سازی نیست...شما با همان صادقِ زشت کلامت همسو باش باقیش پیشکش.

اصولن بت‌سازی در خون ایرانی‌هاست. زیباکلام یه گذری زده به این مطلب در "ما چگونه ما شدیم."