خدا بیامرزتش مرد ساده‌ای بود...خیلی‌ از استقلال سر بازی ۶ تأیی‌ها شاکی بود...بچه محله هاش پرسپولیسی بودند و بعد بازی سر به سرش گذاشته بودند با توزیع خرما و پارچه سیاه در خونه ش

رفتند و میدان را برایِ یه مشت اراذل ، لات و عربده کش بنام لیدر،خالی‌ گذاشت...یادش گرامی‌.

روحش شاد. امثال سهراب بوقی و ممد بوقی کچا و این لیدرهای لات و بی سروپای امروزی کجا

اون عاشق بود و تنها برای عشقش کار میکرد مثل ممد بوقی، تو استادیوم یکبار یادمه بوقهاش انقدر درب دافون بود که با نوار به هم پیچیده بودشون که وا نره، اینها لات های بی سر و پایی هستن که واسه چلو کباب و قدرت و نمایش کار میکنن و چاقو در جیب با ماشینهای چند صد میلیونی رفت و اومد میکنن بازیکن و مربی جابجا میکنن اگر بموقع سیبیلشون چرب نشه، نمونه بارزی از گذشته مردمان و کشورمون و حال حاضرش

خدا بیامرزتش.خاطرات بسیاری از این مرد در ذهنم موج میزنه.خاطرات تلخ و شیرین.بعضی موقع ها یاد شوخی هایی که با این مرد میکردم میافتم.یاد گسم دادنهاش برا تشویق..یاد تورو گوران گسم یه استگلال مشتی گفتنهاش..مرحوم یدالله بوقی اولین بوقچی استقلال بود که بنده هیچوقت ایشان رو ندیده بودم..بعد از یداله,حسن آقا یا حسن تارزان بوقچی شد و سالها با تاج و تیم ملی همراه بود,درست قبل از ان قلاب سهراب جایگاه حسن رو داشت یواش یواش میگرفت و بعد از ان قلاب حسن به علت سن بالا فقط با سهراب همراهی میکرد.در آنزمان سهراب از کرج به امجدیه میومد..نه حقوقی نه دستمزدی,هیچی.میگفت ۱۱ تا بچه داره.نمیدونم شوخی میکرد یا حقیقت بود.با تنها بوقچی قرمزی که رفیق بود خدا بیامرز ممد رشتی یا ممد بوقی بود..روحش شاد هنوز دربی هایی که آبی ها میبردن و فریاد یکصدای سهراب باید برقصه یادم نمیره.هنوز یادم نمیره در یکی از بازی های استقلال باهزار بدبختی آب شنگولی رو با خودمون بردیم تو استادیوم و همونطور که قاچاقی مینداختیم بالا,جای نوشابه یکی بهش دادیم..لبی زد و گفت کپی اوغلی ها این چیه من نماز میخونم,ولی جالب بود هی نصیحت میکرد ولی لیوانه رو دور نمینداخت!تا آخر هم انداخت بالا,دفعه بعد میترسید بیاد طرف ما,فاصله اش رو همیشه حفظ میکرد..دوست داشتنی و شوخ بود.در جوانی هیکل قوی و تنومندی هم داشت و قبل از ورود بازیکنان به رختکن نقش بادی گارد رو بازی میکرد..شاید بیشتر از صدها خاطره از این مرد دارم.به امید دیدارت در آن دنیا عمو سهراب.چه بهشتی چه جهنمی دوست دارم دوباره با آن بوق ۱۲ لولت ببینمت

RIP

میشیگانی جان ”یه استگلال مشتی گفتنشهااا” رو خیلی خوب یادمه، یک وقتها با بچه محلها یا داداشم که بودیم میگفتیم بوق که زد هیچی نگیم شاکی بشه، بعد عصبانی میشد میومد جلو با دستش اشاره میکرد میگفت ” گِیرَتِتون کجاس؟” ما هم میگفتیم ببخشید سهراب جون دوباره بزن بعد دوباره هیچی نمیگفتیم میفهمید دستش انداختیم شروع میکرد به ترکی فحش دادن و میرفت، البته بعد بازی ماچش میکردیم و میگفتیم چاکر عمو. سهراب، اگه اس اس برده بود میگفت عیب نداره، اگه باخته بود میگفت برو بابا گیرت ندارین شما، هیچ وقت بازی رو نمیدید چون پشت به زمین و رو به تماشاچی وایمیستاد و تمام سرمایه اش بوق ۱۰ لولش بود و عشقش به استقلال، البته بغیر از ممد بوقی روانشاد با بوقچی دیگه پرسپولیسی ها حسین ”شلغم” هم کلی رفیق بود و پرسپولیسی ها هم کلی سر به سر حسین شلغم میذاشتن (نمیدونم چرا بهش میگفتن شلغم)، آدمهای ساده و بی آلایش و دوست داشتنی، افسوس و صد افسوس

اون زنده یاد محصول فرهنگی زمان شاه بود و مثلا لیدرهای فعلی محصولات فرهنگی حکومت اسلامی

اون زنده یاد محصول فرهنگی زمان شاه بود و مثلا لیدرهای فعلی محصولات فرهنگی حکومت اسلامی

اون زنده یاد محصول فرهنگی زمان شاه بود و مثلا لیدرهای فعلی محصولات فرهنگی حکومت اسلامی

رفتند و میدان را برایِ یه مشت اراذل ، لات و عربده کش بنام لیدر،خالی‌ گذاشت...یادش گرامی‌.

روحش شاد. امثال سهراب بوقی و ممد بوقی کچا و این لیدرهای لات و بی سروپای امروزی کجا

خدا بیامرزتش مرد ساده‌ای بود...خیلی‌ از استقلال سر بازی ۶ تأیی‌ها شاکی بود...بچه محله هاش پرسپولیسی بودند و بعد بازی سر به سرش گذاشته بودند با توزیع خرما و پارچه سیاه در خونه ش

خدا بیامرزتش.خاطرات بسیاری از این مرد در ذهنم موج میزنه.خاطرات تلخ و شیرین.بعضی موقع ها یاد شوخی هایی که با این مرد میکردم میافتم.یاد گسم دادنهاش برا تشویق..یاد تورو گوران گسم یه استگلال مشتی گفتنهاش..مرحوم یدالله بوقی اولین بوقچی استقلال بود که بنده هیچوقت ایشان رو ندیده بودم..بعد از یداله,حسن آقا یا حسن تارزان بوقچی شد و سالها با تاج و تیم ملی همراه بود,درست قبل از ان قلاب سهراب جایگاه حسن رو داشت یواش یواش میگرفت و بعد از ان قلاب حسن به علت سن بالا فقط با سهراب همراهی میکرد.در آنزمان سهراب از کرج به امجدیه میومد..نه حقوقی نه دستمزدی,هیچی.میگفت ۱۱ تا بچه داره.نمیدونم شوخی میکرد یا حقیقت بود.با تنها بوقچی قرمزی که رفیق بود خدا بیامرز ممد رشتی یا ممد بوقی بود..روحش شاد هنوز دربی هایی که آبی ها میبردن و فریاد یکصدای سهراب باید برقصه یادم نمیره.هنوز یادم نمیره در یکی از بازی های استقلال باهزار بدبختی آب شنگولی رو با خودمون بردیم تو استادیوم و همونطور که قاچاقی مینداختیم بالا,جای نوشابه یکی بهش دادیم..لبی زد و گفت کپی اوغلی ها این چیه من نماز میخونم,ولی جالب بود هی نصیحت میکرد ولی لیوانه رو دور نمینداخت!تا آخر هم انداخت بالا,دفعه بعد میترسید بیاد طرف ما,فاصله اش رو همیشه حفظ میکرد..دوست داشتنی و شوخ بود.در جوانی هیکل قوی و تنومندی هم داشت و قبل از ورود بازیکنان به رختکن نقش بادی گارد رو بازی میکرد..شاید بیشتر از صدها خاطره از این مرد دارم.به امید دیدارت در آن دنیا عمو سهراب.چه بهشتی چه جهنمی دوست دارم دوباره با آن بوق ۱۲ لولت ببینمت

اون عاشق بود و تنها برای عشقش کار میکرد مثل ممد بوقی، تو استادیوم یکبار یادمه بوقهاش انقدر درب دافون بود که با نوار به هم پیچیده بودشون که وا نره، اینها لات های بی سر و پایی هستن که واسه چلو کباب و قدرت و نمایش کار میکنن و چاقو در جیب با ماشینهای چند صد میلیونی رفت و اومد میکنن بازیکن و مربی جابجا میکنن اگر بموقع سیبیلشون چرب نشه، نمونه بارزی از گذشته مردمان و کشورمون و حال حاضرش

میشیگانی جان ”یه استگلال مشتی گفتنشهااا” رو خیلی خوب یادمه، یک وقتها با بچه محلها یا داداشم که بودیم میگفتیم بوق که زد هیچی نگیم شاکی بشه، بعد عصبانی میشد میومد جلو با دستش اشاره میکرد میگفت ” گِیرَتِتون کجاس؟” ما هم میگفتیم ببخشید سهراب جون دوباره بزن بعد دوباره هیچی نمیگفتیم میفهمید دستش انداختیم شروع میکرد به ترکی فحش دادن و میرفت، البته بعد بازی ماچش میکردیم و میگفتیم چاکر عمو. سهراب، اگه اس اس برده بود میگفت عیب نداره، اگه باخته بود میگفت برو بابا گیرت ندارین شما، هیچ وقت بازی رو نمیدید چون پشت به زمین و رو به تماشاچی وایمیستاد و تمام سرمایه اش بوق ۱۰ لولش بود و عشقش به استقلال، البته بغیر از ممد بوقی روانشاد با بوقچی دیگه پرسپولیسی ها حسین ”شلغم” هم کلی رفیق بود و پرسپولیسی ها هم کلی سر به سر حسین شلغم میذاشتن (نمیدونم چرا بهش میگفتن شلغم)، آدمهای ساده و بی آلایش و دوست داشتنی، افسوس و صد افسوس

RIP

اون زنده یاد محصول فرهنگی زمان شاه بود و مثلا لیدرهای فعلی محصولات فرهنگی حکومت اسلامی

اون زنده یاد محصول فرهنگی زمان شاه بود و مثلا لیدرهای فعلی محصولات فرهنگی حکومت اسلامی

اون زنده یاد محصول فرهنگی زمان شاه بود و مثلا لیدرهای فعلی محصولات فرهنگی حکومت اسلامی