داش کریمو عشقه

ای کاشک زمان به عقب برمی گشت تیم ملی اون موقع رو داشتیم

یادمه یه دفعه بعد از بازی ایران با عربستان تو استادیوم آزادی رفتن توی رختکن مستقیم با بازیکنا مصاحبه کنن و وقتی‌ داشتن با یکی‌ از بازیکنا مصاحبه میکردن کریم باقری شورتشو در آورد و لخت شد و می‌خندید

خداداد آخر عشقه!

خيلي به دلم نشست ، به قول معروف جفتشون هم مردن هم عشقن

من به عنوان استقلالی با 20 سال سابقه... واقعا به کریم باقری احترام میگذارم که واقعا مرد بزرگی است جدا از حرفه ای گری فوتبالی واقعا انسان شریفیه..امیدوارم همیشه موفق باشه و سلامت.

تيم باحالی بود ولی از نظر فنی فرقی با تيم الان نداشتن و شايد ضعيفتر هم بودن.

هر دو تاشون دوست داشتنی بودن و هستن. به امید سلامتیشون

از تیم‌ الان خیلی‌ بهتر بودن. مشکلشون نبود مربی‌ بود و همین طور نبود یه هافبک بازی‌ساز مثل جباری. بازی سازی رو استیلی میکرد و گاهی‌ منصوریان که تعریفی‌ نداشتن . یه مشکل دیگه این بود که فاصله بازینکن‌ها تو پست‌های مختلف زیاد بود. مثلاً تو تیم‌ دایی بود و خداداد، از یک ور استاد بود و سعداوی. یه‌چیزی شبیه تیم‌ الان پرتغال

اون تیم رو ول کن؛ تیم خوب ما سال 2001 بود که خیلی مسخره نرفت جام جهانی. اون سال خداداد اگه با بلاژ دعوا نمی کرد همه چیز مهیا بود نه تنها برای جام جهانی رفتن بلکه برای بالا رفتن از گروهمون تو جام جهانی ای که تو آسیا برگزار می شد. همون ایرلندی که ایران تو تهران بردش و تو دوبلین با بدشانسی بهش گل نزد ببینین تو جام جهانی با عربستان چی کار کرد. فرض کنید کریمی یه خط عقب تر بازی می کرد و خداداد نوک حمله؛ عمرا" خداداد اون موقعیت هایی که گیر کریمی میومد رو به راحتی از دست می داد. اون تیم اگه وارد حاشیه نمی شد بهترین تیم تاریخ ایران بود و تو جام جهانی ای که ترکیه و ژاپن و سنگال شگفتی هاش بودن ایرن حتما" می درخشید. ضمن اینکه نصف بیشتر اون تیم سابقه 98 رو داشتن.

ای کاشک زمان به عقب برمی گشت تیم ملی اون موقع رو داشتیم

داش کریمو عشقه

من به عنوان استقلالی با 20 سال سابقه... واقعا به کریم باقری احترام میگذارم که واقعا مرد بزرگی است جدا از حرفه ای گری فوتبالی واقعا انسان شریفیه..امیدوارم همیشه موفق باشه و سلامت.

خيلي به دلم نشست ، به قول معروف جفتشون هم مردن هم عشقن

یادمه یه دفعه بعد از بازی ایران با عربستان تو استادیوم آزادی رفتن توی رختکن مستقیم با بازیکنا مصاحبه کنن و وقتی‌ داشتن با یکی‌ از بازیکنا مصاحبه میکردن کریم باقری شورتشو در آورد و لخت شد و می‌خندید

خداداد آخر عشقه!

هر دو تاشون دوست داشتنی بودن و هستن. به امید سلامتیشون

از تیم‌ الان خیلی‌ بهتر بودن. مشکلشون نبود مربی‌ بود و همین طور نبود یه هافبک بازی‌ساز مثل جباری. بازی سازی رو استیلی میکرد و گاهی‌ منصوریان که تعریفی‌ نداشتن . یه مشکل دیگه این بود که فاصله بازینکن‌ها تو پست‌های مختلف زیاد بود. مثلاً تو تیم‌ دایی بود و خداداد، از یک ور استاد بود و سعداوی. یه‌چیزی شبیه تیم‌ الان پرتغال

اون تیم رو ول کن؛ تیم خوب ما سال 2001 بود که خیلی مسخره نرفت جام جهانی. اون سال خداداد اگه با بلاژ دعوا نمی کرد همه چیز مهیا بود نه تنها برای جام جهانی رفتن بلکه برای بالا رفتن از گروهمون تو جام جهانی ای که تو آسیا برگزار می شد. همون ایرلندی که ایران تو تهران بردش و تو دوبلین با بدشانسی بهش گل نزد ببینین تو جام جهانی با عربستان چی کار کرد. فرض کنید کریمی یه خط عقب تر بازی می کرد و خداداد نوک حمله؛ عمرا" خداداد اون موقعیت هایی که گیر کریمی میومد رو به راحتی از دست می داد. اون تیم اگه وارد حاشیه نمی شد بهترین تیم تاریخ ایران بود و تو جام جهانی ای که ترکیه و ژاپن و سنگال شگفتی هاش بودن ایرن حتما" می درخشید. ضمن اینکه نصف بیشتر اون تیم سابقه 98 رو داشتن.

تيم باحالی بود ولی از نظر فنی فرقی با تيم الان نداشتن و شايد ضعيفتر هم بودن.