دستت درد نكنه ميشيگاني جان. فقط سر جدت وصله ساواكي بودن را به اون خدا بيامرز نچسبوني.

کاوه جان.نه بنده این کارو اگه باعث تکدر خاطر جنآبعلی و بعضی از از دوستان میشه نمیکنم.اما گل پسر این ممد,ممدی بود که شعار ولیعهد دوست داریم را در هر هنگام رضا به استادیوم میومد را با جان و دل ترویج میکرد,حال اگر شما میفرمایید ممد ما چگوارا بوده قبول.خدا رحمت کنه ممد را گر چه بنده از ایشون دل خوشی نداشتم ولی ذره ای در وطن پرستیش شک نداشتم.خدا بیامرزتت ممد.خاطرات زیادی از ایشون دارم,منتظر خاطرات شما هم هستیم

از ممد نه نامی مونده نه نشانی,نه یادبودی نه احترامی ,هیچی!حقیقتا دوست دارم اگر شما قدیمیها خاطره ای از ممد دارید با ما به اشتراک بگذارید.ممد بی سواد بود ولی بسیار باهوش,دندون در دهانش نمونده بود ولی همیشه خندان بود ممد در فقر هوادار بود نه حقوق میگرفت نه چشمش به دست باشگاه بود.منتظر نظریات شما دوستان قدیمی هستیم

ممد را آقایون حذف کردن رفت.اما من تاجی همیشه به یاد ممد هستم و او را نمودار یک هوادار واقعی میدونم.از دوستان عزیز آبی هم تقاضا میکنم رنگی به این قضیه نگاه نکنید.بنده ۴۰ سال است طرفدار سر سخت رنگ آبی هستم ولی همیشه به احترام این مرد کلاه از سر خود برمیدارم.

یادش به خیر که با تیم ملی رفت آرژانتین در سال ۱۹۷۸ ... ممد بوقی با سهراب هر دو وقتی تیم ملی در مقدماتی ۷۸ بازی داشتند کنار هم بوق میزدند .....

بهزاد جان شما حسن تارزان یادته؟

من فکر میکنم ممد رشتی ٬ ممد بوقی یا ممد ارژانتینی تنها کسی بود که تمام استادیوم با بوقش همراهی میکردند مخصوصاً بازیهای تیم ملی .. شخصاً دو تا کتاب خاطره از ان دوران در امجدیه و صدهزارنفری و بازیهای اسیایی میتوانم بنویسم که ممد بوقی و دار و دستش هم جزیی از این خاطرات هستند . خدا رحمتش کنه .

یک خبر بد هم اینکه عطا الله بهمنش هم بدیار باقی شتافت. یه عکس ازش گذاشتم تو تنوره. چه سال نحسی بود امسال برای فوتبالی ها. خداوند به کارگر جم توان مبارزه با سرطان را بده

Michiganuni جان، بزرگترین ایراد ما ایرانیها اینه که بدونِ اینکه کسی رو بشناسیم در موردش قضاوت میکنیم، مثل شما که توی کامنت اولّی که دادی در موردش چی نوشتی و حتی گفتی دل خوشی ازش نداری ولی توی کامنت دوم و سوم، نظرت کاملاً عوض شد، معلومه که بَلانصبت شما، خیلی از ماها از روی دل حرف میزنیم، منم خودم استقلالی هستم ولی احترامی که برای ایشون و خانواده اش قائل بودم و هستم بی نهایت هست، به حدی افتاده و خاکی بود که حد و حساب نداشت، مردی بود خانواده دار و در عین حال با داشتن هزار جور مسائل و مشکلات، خودش رو به استادیوم میرسوند تا محیط استادیوم رو برای منو شما گرم کنه، یادش به خیر به مدت ۸ سال با هم همسایه بودیم و خدا شاهده توی محل تک بود۰

Michigani,نه یادم نمیاد ایشان را ...!!! در سال ۱۳۵۷ من ۱۰ ساله بودم و عاشق ایران , فوتبال , تهران و آریاشهر :-)

Behzad جان ایشون بعد از صد ها مشکل با حکومت جواز ورود به استادیوم ها را گرفتن,در زمان بعد از انقلاب هم ایشون فعالیت داشتن اما همیشه برادران چهار چشمی ایشون را میپاایدن

میخام خاطره ای از این مرد براتون بگم.ممد به خاطر رو رو کم کنی تاجی ها همیشه از بالا تا پایین استادیوم را دور میزد.بازی تاج پرسپولیس سال ۵۶-۵۷ ممد به جایی رسید که آبی و قرمز قاطی بودن ولی اکثرا آبی بودن.عده ای هو میکردن و عده ای ممد را تشویق میکردن

پلیس های شاکی از ممد بلافاصله رسیدند,اخمو و شاکی از ممد که باز شر راه انداخته,ممد بلافاصله دل تاجیها را با بوق و رقص کمدی خرید,اخم پلیسها هم وا شد.ولی شکست را نپذیرفت و شروع کرد به شعار ولیعهد دوست داریم,پاسبانها خبردار ایستادن و جمیعت هم همراه ممد شد چه ابی چه قرمز

نتیجتا ممد با هیچ مشکلی از جایگاه تاجیها گذشت و به جایگاه کناری پرسپولیسیها رسید.وقتی یاد سیاست ممد میافتم که به قول دوستان پرسپولیسی این همه دکتر مهندس تاجی را دور زد به خنده میوفتم به خودمون.ممد بلد بود چطور کارشو انجام بده

ممد همه مارو ساکت کرد شاید هم شرط بسته بود که با بوقش حتی از تو ردیف تاجیها هم عبور میکنه و هیچ اتفاقی هم نمیوفته .بعدها شنیدم ممد از یه شرط بند ۵۰۰۰ تومن برای گذر از جایگاه تاجی ها برده.خدا بیامرزتت ممد

beny جان بنده با وجود تاجی بودن به ایشون احترام میذارم و همیشه از وطن پرستی ایشون دفاع کردم,اما هرگز نمیدونستم ممد از کجا به استادیوم میاد,شما بچه کجای تهران هستین ؟

از اونجایی که ممد بوقی از علی عبده خدا بیامرز حقوق میگرفت و بعد از اتش گرفتن بولینگ و کنار رفتن عبده و امدن و رییس شدن مکری ممد بوقی رابطش با مکری خوب نبود و دیگه خیلی خیلی کم بوق میزد . بنده خدا نفسش را دیگه نداشت که تو ۶ تا بوق فوت کنه . من فقط یک چیز را یادمه و اون اینکه در امجدیه ممد بوقی ازاد بود که بجز توی جایگاه مخصوص همه جا مجانی میرفت و گاهاً از توی زمین میرفت و تاجیها هم ممد را دوست داشتند چون انزمانها تاج یک بوق زن داشت که با ممد خیلی رفیق بود و بوق زن تاجیها هم برای خودش سرگذشت غم انگیزی داشت .

با درود به همه عاشقان فوتبال ايران بخصوص پرسپوليسي هاي با مرام مكتب پرسپوليس. اكثرا خاطرات خوشي با ممد بوقي عزيز با ان پيراهن جگري مونديگول كه بيشتر أنرا برتنش ميكرد. با صداي هميشه گرفته فرياد ميزد رو به تماشاچي ها ميكرد و با فرياد ميگفت اقا جون مادراتون فقط بگين پرسسسسسسپوليس. من خيلي خاطرات زيادي در امجديه از ايشون بياد دارم. درايت اوايل روزهاي انقلاب بود كه در اون روزهايي كه ميخواستن نام باشگاه پرسپوليس را به شهيد چمران تبديل كنند و يه مدت هم پيروزي ولي همه يك صدا به رهبري ممد خان بوقي فرياد پرسپوليسرا سر ميداديم. در بازي فينال كشورهاي إسلامي در امجديه ممد بوقي پيراهن شماره ٢٠ كوبيلاس تيم ملي پرو كه در جام جهاني ارژانتين همراه تيم ملي ايران رفته بود را بر تن داشت و براي نخستين بار شعار قرمزته را بزبان أورد كه باب دل تماشاچي نيومد تا اينكه پرسپوليس ميكروبية رو دروازه حريف . ممد بوقي تو جمعيت دور مىزد ضلع شرقي غربي شمالي و تا حدودي سمت استقلالي ها رفت كه يك دهم ورزشگاه بودند اون زمان . بعد اهنگ اره بابا قرمزته اره بابا سرورته براي نخستين با با ريتم أغار شد. روحش شاد و يادش گرامي.

آن زمانها هر سال یکسری مسابقات کشتی در سالن محمد رضا شاه برگزار میشد بنام کاپ آریامهر که مدالهای مسابقات را یا خود شاه میداد و یا برادرش غلامرضا در ان مسابقات ممد بوقی موقع کشتی ایرانیها سالن را میگذاشت رو سرش و حتی شاه هم ممد بوقی را میشناخت و براش دست تکان میداد و یا در مسابقات والیبال هم پرسپولیس و تاج دو تا تیم خیلی قوی بودند و دربی والیبال در ان سالها خیلی معروف بود و البته ممد بوقی و بوقش هم بودند . یادش بخیر

راستی میشیگانی جان نظرت راجع با شعبان جعفری چیه؟

دستت درد نكنه ميشيگاني جان. فقط سر جدت وصله ساواكي بودن را به اون خدا بيامرز نچسبوني.

ممد را آقایون حذف کردن رفت.اما من تاجی همیشه به یاد ممد هستم و او را نمودار یک هوادار واقعی میدونم.از دوستان عزیز آبی هم تقاضا میکنم رنگی به این قضیه نگاه نکنید.بنده ۴۰ سال است طرفدار سر سخت رنگ آبی هستم ولی همیشه به احترام این مرد کلاه از سر خود برمیدارم.

یک خبر بد هم اینکه عطا الله بهمنش هم بدیار باقی شتافت. یه عکس ازش گذاشتم تو تنوره. چه سال نحسی بود امسال برای فوتبالی ها. خداوند به کارگر جم توان مبارزه با سرطان را بده

یادش به خیر که با تیم ملی رفت آرژانتین در سال ۱۹۷۸ ... ممد بوقی با سهراب هر دو وقتی تیم ملی در مقدماتی ۷۸ بازی داشتند کنار هم بوق میزدند .....

از ممد نه نامی مونده نه نشانی,نه یادبودی نه احترامی ,هیچی!حقیقتا دوست دارم اگر شما قدیمیها خاطره ای از ممد دارید با ما به اشتراک بگذارید.ممد بی سواد بود ولی بسیار باهوش,دندون در دهانش نمونده بود ولی همیشه خندان بود ممد در فقر هوادار بود نه حقوق میگرفت نه چشمش به دست باشگاه بود.منتظر نظریات شما دوستان قدیمی هستیم

کاوه جان.نه بنده این کارو اگه باعث تکدر خاطر جنآبعلی و بعضی از از دوستان میشه نمیکنم.اما گل پسر این ممد,ممدی بود که شعار ولیعهد دوست داریم را در هر هنگام رضا به استادیوم میومد را با جان و دل ترویج میکرد,حال اگر شما میفرمایید ممد ما چگوارا بوده قبول.خدا رحمت کنه ممد را گر چه بنده از ایشون دل خوشی نداشتم ولی ذره ای در وطن پرستیش شک نداشتم.خدا بیامرزتت ممد.خاطرات زیادی از ایشون دارم,منتظر خاطرات شما هم هستیم

Michiganuni جان، بزرگترین ایراد ما ایرانیها اینه که بدونِ اینکه کسی رو بشناسیم در موردش قضاوت میکنیم، مثل شما که توی کامنت اولّی که دادی در موردش چی نوشتی و حتی گفتی دل خوشی ازش نداری ولی توی کامنت دوم و سوم، نظرت کاملاً عوض شد، معلومه که بَلانصبت شما، خیلی از ماها از روی دل حرف میزنیم، منم خودم استقلالی هستم ولی احترامی که برای ایشون و خانواده اش قائل بودم و هستم بی نهایت هست، به حدی افتاده و خاکی بود که حد و حساب نداشت، مردی بود خانواده دار و در عین حال با داشتن هزار جور مسائل و مشکلات، خودش رو به استادیوم میرسوند تا محیط استادیوم رو برای منو شما گرم کنه، یادش به خیر به مدت ۸ سال با هم همسایه بودیم و خدا شاهده توی محل تک بود۰

من فکر میکنم ممد رشتی ٬ ممد بوقی یا ممد ارژانتینی تنها کسی بود که تمام استادیوم با بوقش همراهی میکردند مخصوصاً بازیهای تیم ملی .. شخصاً دو تا کتاب خاطره از ان دوران در امجدیه و صدهزارنفری و بازیهای اسیایی میتوانم بنویسم که ممد بوقی و دار و دستش هم جزیی از این خاطرات هستند . خدا رحمتش کنه .

پلیس های شاکی از ممد بلافاصله رسیدند,اخمو و شاکی از ممد که باز شر راه انداخته,ممد بلافاصله دل تاجیها را با بوق و رقص کمدی خرید,اخم پلیسها هم وا شد.ولی شکست را نپذیرفت و شروع کرد به شعار ولیعهد دوست داریم,پاسبانها خبردار ایستادن و جمیعت هم همراه ممد شد چه ابی چه قرمز

نتیجتا ممد با هیچ مشکلی از جایگاه تاجیها گذشت و به جایگاه کناری پرسپولیسیها رسید.وقتی یاد سیاست ممد میافتم که به قول دوستان پرسپولیسی این همه دکتر مهندس تاجی را دور زد به خنده میوفتم به خودمون.ممد بلد بود چطور کارشو انجام بده

beny جان بنده با وجود تاجی بودن به ایشون احترام میذارم و همیشه از وطن پرستی ایشون دفاع کردم,اما هرگز نمیدونستم ممد از کجا به استادیوم میاد,شما بچه کجای تهران هستین ؟

از اونجایی که ممد بوقی از علی عبده خدا بیامرز حقوق میگرفت و بعد از اتش گرفتن بولینگ و کنار رفتن عبده و امدن و رییس شدن مکری ممد بوقی رابطش با مکری خوب نبود و دیگه خیلی خیلی کم بوق میزد . بنده خدا نفسش را دیگه نداشت که تو ۶ تا بوق فوت کنه . من فقط یک چیز را یادمه و اون اینکه در امجدیه ممد بوقی ازاد بود که بجز توی جایگاه مخصوص همه جا مجانی میرفت و گاهاً از توی زمین میرفت و تاجیها هم ممد را دوست داشتند چون انزمانها تاج یک بوق زن داشت که با ممد خیلی رفیق بود و بوق زن تاجیها هم برای خودش سرگذشت غم انگیزی داشت .

بهزاد جان شما حسن تارزان یادته؟

ممد همه مارو ساکت کرد شاید هم شرط بسته بود که با بوقش حتی از تو ردیف تاجیها هم عبور میکنه و هیچ اتفاقی هم نمیوفته .بعدها شنیدم ممد از یه شرط بند ۵۰۰۰ تومن برای گذر از جایگاه تاجی ها برده.خدا بیامرزتت ممد

میخام خاطره ای از این مرد براتون بگم.ممد به خاطر رو رو کم کنی تاجی ها همیشه از بالا تا پایین استادیوم را دور میزد.بازی تاج پرسپولیس سال ۵۶-۵۷ ممد به جایی رسید که آبی و قرمز قاطی بودن ولی اکثرا آبی بودن.عده ای هو میکردن و عده ای ممد را تشویق میکردن

با درود به همه عاشقان فوتبال ايران بخصوص پرسپوليسي هاي با مرام مكتب پرسپوليس. اكثرا خاطرات خوشي با ممد بوقي عزيز با ان پيراهن جگري مونديگول كه بيشتر أنرا برتنش ميكرد. با صداي هميشه گرفته فرياد ميزد رو به تماشاچي ها ميكرد و با فرياد ميگفت اقا جون مادراتون فقط بگين پرسسسسسسپوليس. من خيلي خاطرات زيادي در امجديه از ايشون بياد دارم. درايت اوايل روزهاي انقلاب بود كه در اون روزهايي كه ميخواستن نام باشگاه پرسپوليس را به شهيد چمران تبديل كنند و يه مدت هم پيروزي ولي همه يك صدا به رهبري ممد خان بوقي فرياد پرسپوليسرا سر ميداديم. در بازي فينال كشورهاي إسلامي در امجديه ممد بوقي پيراهن شماره ٢٠ كوبيلاس تيم ملي پرو كه در جام جهاني ارژانتين همراه تيم ملي ايران رفته بود را بر تن داشت و براي نخستين بار شعار قرمزته را بزبان أورد كه باب دل تماشاچي نيومد تا اينكه پرسپوليس ميكروبية رو دروازه حريف . ممد بوقي تو جمعيت دور مىزد ضلع شرقي غربي شمالي و تا حدودي سمت استقلالي ها رفت كه يك دهم ورزشگاه بودند اون زمان . بعد اهنگ اره بابا قرمزته اره بابا سرورته براي نخستين با با ريتم أغار شد. روحش شاد و يادش گرامي.

Behzad جان ایشون بعد از صد ها مشکل با حکومت جواز ورود به استادیوم ها را گرفتن,در زمان بعد از انقلاب هم ایشون فعالیت داشتن اما همیشه برادران چهار چشمی ایشون را میپاایدن

Michigani,نه یادم نمیاد ایشان را ...!!! در سال ۱۳۵۷ من ۱۰ ساله بودم و عاشق ایران , فوتبال , تهران و آریاشهر :-)

آن زمانها هر سال یکسری مسابقات کشتی در سالن محمد رضا شاه برگزار میشد بنام کاپ آریامهر که مدالهای مسابقات را یا خود شاه میداد و یا برادرش غلامرضا در ان مسابقات ممد بوقی موقع کشتی ایرانیها سالن را میگذاشت رو سرش و حتی شاه هم ممد بوقی را میشناخت و براش دست تکان میداد و یا در مسابقات والیبال هم پرسپولیس و تاج دو تا تیم خیلی قوی بودند و دربی والیبال در ان سالها خیلی معروف بود و البته ممد بوقی و بوقش هم بودند . یادش بخیر

راستی میشیگانی جان نظرت راجع با شعبان جعفری چیه؟