روحش شاد. بسیار ورزشکار متواضعی بود.

البته زمانی که بازی میکرده من احتمالا توو یک موز بودم ولی بدون شک و ۱۰۰% بهترین بازیکن فوتبال در زمان خودش بوده. زمانی که فوتبال به اونصورت علمی و صنعتی و پولی! نبوده. زمانی که هر تیمی بازیکنان تکنیکی و خلاق بیشتری داشت, موفق تر بوده. در جهان برزیل بود و در آسیا ایران!! همان زمانی که ژاپن تیم درجه ۳ آسیایی حساب میشد! الان اونا پیشرفت کردن, ولی ما تقریبا توو همون سطح موندیم و همیشه منتظریم یک علی پروین, علی دایی, ناصر حجازی, علی کریمی, مهدی طارمی و کلا یک ستاره ظهور کنه برامون! ببخشید از مرحوم "پله" رفتم ژاپن و علی پروین اینا...

ما بچه بودیم که پله تازه رفته بود کاسموس نیویورک، تبلیغات کوکا کولاش رو‌ می دیدم با اون ضربه برگردون معروفش. چند چیز در باره اش برای من مهمه. ۱- تکنیک فوتبالش، بازی و مهارت های فوتبالی۲- هنر فوتبالی، مثل مایکل جوردن تو بسکتبال، بازیش عین تابلو نقاشی هست، بُعدی داره بیشتر از مهارت صرف۳- ادب و اخلاق: هیچوقت به کسی ناسزا نگفت، مردم اون رو با الکل و دارو و دعوا نمیشناسند۴- مسئولیت اجتماعی؛ بیخیال مردمش و مردم دنیا نبود، نگفت به من چه، نگفت من سیاسی نیستم، وسط جنگ نیجریه با تیمش رفت اونجا برای ااتش بس. میدونست با شهرت اونجوری یک مسئولیت اجتماعی غیر قابل انکار هم میاد، که اگه فقط این یکی رو‌نداشت دیگه «پله» نبود.

Koroghli, با کمال احترام، چند تا چیزی که گفتی درست بود ولی چند جا هم دقیق نبودی. بله، پله هم فوتبالش خوب بود و هم اخلاقش و آدم صلح جویی هم بود ولی در طول عمرش زمانی که برزیل زیر چکمه های دیکتاتوری ژنرال مدیسی بود، خود پله و تمام هم تیمی هاش سال ها بعد اعتراف کردند که از ترس زندان و شکنجه سکوت کرده بودند و تنها کاری که از دستشون بر میامد این بود که با فوتبال مردم مظلوم برزیل را خوشحال کنند و مردم برزیل هم به این امر واقف بودند. پله در کارهای صلح جویانه شرکت میکرد ولی چون در مقابل ژنرال دیکتاتور قد علم نکرد بعضی از ژورنالیست های اون زمان او را به باد انتقاد گرفتند ولی مردم برزیل و تمام دنیا او را دوست داشتند.