تیم ملی از جام جهانی برگشت، اونم با نتیجه ای که آشکارا بهترین نتیجه ی تاریخ ایران تو جامهای جهانیه... ولی مثل همیشه برخی افراد دارن ایرادای بنی اسراییلی میگیرن. البته این مشکل ویژه ی فوتبال ما نیست و میشه شرایط مشابه رو تو هر زمینه ی ورزشی و غیرورزشی دیگه ای هم دید (و این یکی از معضلهای فرهنگی ماست). این افراد یه جوری از بازگشت بدون "دستاورد" تیم ملی حرف میزنن که گویا خودشون سراسر دستاوردن برای فوتبال ایران. یکی ندونه خیال میکنه ایران تا حالا ده بار قهرمان جام جهانی شده بود و این بار نشده! این آدمهایی که این روزا شبانه روزی دارن ایراد میگیرن، خودشون به عنوان مربی حتا یه "دستاورد" هم تو لیگ ایران نداشتن؛ بعد میان درباره ی جام جهانی نظر میدن. واقعا اینا خودشون چه گلی به سر فوتبال ایران زدن؟ میناوند که دهنش از همه هم گشادتره، بالاترین افتخارش زدن گل به تایلند با پای غیرتخصصیه؛ ولی از زمین و زمان ایراد میگیره. کدوم دوره ی جام جهانی ایران چهار امتیاز گرفته بود؟ کدوم دوره دقیقا تا آخرین توپ تو آخرین ثانیه های آخرین بازی ما هنوز شانس صعود و حتا صدرنشینی داشتیم؟ تو همین جام، آلمان با سه امتیاز حذف شد (بگذریم از تیمهایی که به کل به جام جهانی راه پیدا نکردن)، آرژانتین با چهار امتیاز و تفاضل گل منفی دو صعود کرد، ژاپن هم با چهار امتیاز و تفاضل گل صفر صعود کرد. بعد تیم ما که با چهار امتیاز و تفاضل گل صفر حذف شد و در کنار سنگال بهترین تیم حذف شده ی بازیا بود، به نظر آقایون دستاوردی نداشته! الان هشتمین سالیه که کیروش سرمربی تیم ملی ایرانه. میشه بگین دستاوردهای فوتبال ایران تو این هشت سال چیا بودن؟ به المپیک لندن راه پیدا کردیم یا المپیک ریو؟ تو بازیهای آسیایی اینچون مدال آوردیم یا تو قهرمانی امیدهای آسیا؟ راستی، یه خورده هم از دستاوردهای باشگاهیمون تو این سالها بگین. ما سالی چهار تا نماینده تو لیگ قهرمانان آسیا (که به نظر حمید درخشان از جام جهانی هم مهمتره) داریم. هشت چهار تا، سی و دو تا. یعنی تو این هشت سالی که کیروش بالاسر تیم ملیه، ما سی و دو بار فرصت داشتیم یه دستاورد باشگاهی تو آسیا داشته باشیم. خوب، چندتا دستاورد داشتیم؟ هیچی! به معنی واقعی، صفر دستاورد. کل کلش اینه که تو این هشت سال، تیمامون دو بار رسیدن به نیمه پایانی لیگ قهرمانان؛ یه بار استقلال، یه بارم پرسپولیس. اونایی که آمار تیم ملی رو به عنوان "بهترین تیم دفاعی" در مرحله ی گروهی جام جهانی مسخره می کنن، یکی از باشگاهامون رو مثال بزنن که تو یه چیزی (هر چیزی باشه قبوله) تو لیگ قهرمانان آسیا "بهترین" شده باشه. میدونین این چیزا چی رو نشون میدن؟ اینکه ما تو فوتبال "هیچ" پیشرفتی نکردیم و در هنوز داره روی همون پاشنه میچرخه. تنها دلیل اینکه تیم ملی این نتیجه های عالی رو تو جام جهانی گرفته، شخص کیروش، اندیشه اش، کاربلدیش و تیمیه که خودش درست کرده و ناگفته پیداست که با رفتن کیروش از تیم ملی ایران، همین دستاورد هم دود میشه میره هوا. از طرف دیگه هم، چون کشور ما و فوتبال ما حساب کتاب نداره، مردم میدونن که این نتیجه ها گذرا هستن. واسه همینم هست که هنوز خیلیا تو جو بازیای ایران موندن و بیرون نمیان و همچنان از فرصتهایی که جلوی اسپانیا و پرتغال از دست رفتن دارن حرف میزنن. چون هیچ تضمینی نیست که تا بیست سی سال دیگه هم حتا این نتیجه ها تکرار بشن. خلاصه ی کلام، تو این روزایی که واسه مردممون داره از زمین و زمان میباره، با همه ی کاستیهای تیم ملی و انتقادهایی که به کل تیم و همچنین شخص کیروش وارده، یه نفر باید خیلی کثیف و بی وجدان باشه که بخاد به عمد این شادی هر چند کوچک مردم رو (چه از روی ناآگاهی و چه به خاطر سود شخصی) ازشون بگیره.
