من شکی ندارم که بازیکنان ما خوب و شایسته هستند. تک تک آن‌ها خوب‌اند، ولی فوتبال فقط به بازیکن نیست. این را چند بار باید گفت؟ این را کسی می‌فهمد؟ دو سه سال پیش در اینجا نوشتم که شما اگر تیم ملی برزیل را هم به ایران بدهید، بعد از سه چهار ماه تبدیل به باشگاه ملوان می‌شود. بله، بازیکنان و نسل می‌تواند طلایی باشد بدون هیچ دستاوردی. هلند چند بار نسل طلایی داشت ولی به جایی نرسید؟

نسل قهوه ای تیم ملی. خود بزرگ بینی یعنی این.

بله من با زاگرس موافقم و با اين مطلب احمقانه مخالف به دو دليل. يك دليل فنى و يك دليل حاشيه اى غير فوتبالى. ببينيد اين تيم تيمى بسيار خوب بود.هرگز در اين تيم اينقدر ستاره (تكرار ميكنم: ستاره شناخته شده بين المللى) وجود نداشت. بازيكنانى كه در موردشان در مطبوعات جهانى صحبت بشود و ازشان انتظار برود. تيمى كه در آسيا قهرمان نشد اما اين قهرمان دو دوره كه بلطف ميزبانى و لطف اى اف سى به مافياى پول؛ يك جام جهانى و دو جام ملتها را عليرغم اعتراض جهانى ميزبانى كرد؛ را بارها شكست داده بود و تكنيكى يك سر و گردن از آن بالاتر بود. گروهى كه بالاترين تداوم در رنكينگ بالاى فيفا را داشت. خوب در دوره دايى، هاشميان، مهدوى كيا و كريمى شرايطى مشابه وجود داشت اما ساير تيم در ليگ هاى معتبر حضور نداشتند. در هيچ دوره اى ٣ صعود متوالى جام جهانى در يك نسل نداشته ايم. در هيچ دوره اى اين ميزان برد و قدرت تيمى وجود نداشته. اين تيم بسختى ميباخت. با اين تيم ركوردزنى كرديم. بله ركورد بد هم داشتيم. بهترين و بدترين نتايج در جام جهانى. حتى بدترين باختمان همراه با بهترين بردمان شد و دو دوره متوالى با بدشانسى صعود نكرديم. همه چى به بردن تورنمت و جام نيست. آيا مثلاً ميشود قهرمانى كره در دهه شصت را دليل طلايى خواتدن آن نسل كره دانست؟ هرگز. در آن نسل كره؛ ٤ تيم بطور ليگى در جام آسيا رقابت كردند و كره قهرمان شد. و عدم قهرمانى كره؛ قدرت اين تيم را كم ميكند؟ هرگز. فوتبال بسيار سخت شده است و رقابت ها نزديك. از اين بگذريم اما. ايران نسل طلايى اش چه در زمان فعلى و چه زمان دايى-كريمى با دو بدشانسى بزرگ روبرو بود ١- نظام مخوف و ضد ملى جمهورى اسهالى ٢- كنفدراسيون فاسدى كه بتدريج بدست شيوخ متمول و رشوه بده اى افتاد. تيم ملى از دو سوى ضربه خورد. در فاز ملى با مافيايى درگير شد كه فوتبال را سياسى كرد و بطبع آن اپوزيسيونش هم چه در دوره دايى كه تيم ملى را مردمى و از حكومت جدا ميدانست (١٩٩٨- هجوم اپوزيسيون به ورزشگاه در پاريس و برد مقابل آمريكا) ، در دو دوره فعلى پلنگ هاى ايرانى و استيلاى كامل موسيقى لوس آنجلسى و تعلق اين تيم به مردم بخصوص خارج كشور و چه در دوره اى كه تيم ملى را بخشى از حاكميت تلقى كرد. سياسى شدن فوتبال مسببش جمهورى اسلامى و استبدادش بود (ادامه در سطر بعد)

اوج استبداد همراه با اوج استعداد شد و دو نسلى را سوزاند. نسلى كه مثل نسل قبلش فقط بخاطر حكومتى غداره بند و منفور نتوانست اين همه استعداد را به جام لااقل قاره اى تبديل كند. تورنمنت هاى محلى را براحتى ميبرد و بعد مقابل همان تيمها تو جام ملتها در بزنگاه عجيب احساسى ميباخت. اگر اين تيم در دوره شاه و يا در يك نظام دموكراتيك برقابت ميپرداخت؛ براحتى ميزبانى ميگرفت و اى اف سى حقش را نميخورد و چه بسا استيلاى آمارى فوتبال ايران را به استيلاى مقام گرفتن هم تبديل ميكرد. اما بر عكس مافياى قدرت شروع به مهندسى نتايج و بهره بردارى سياسى از آن كرد كه تيم را سياست زده كرد امرى كه با روح ورزش مخالف است. فوتبال ايران مافيايى و سياسى شد. در كنار آن؛ اين فوتبال سياسى بعنوان تنها نماينده قدرتمند آسياى ميانه توان تقابل با قدرتهاى مالى نوظهور منطقه اى كه با پول و ضابطه فوتبال را دزديده بودند نداشت. تيمى كه قربانى مافيا و تنفر شده بود. تيمى كه موفقيتش ائمه اطهارى و رئيس جمهورى بود و باختش ذليل و تقصير كادر فنى بود كه مطبوعات حكومتى همه هماهنگ عامل اصلى را پنهان كنند و كاسه كوزه ها را سر بازيكنان و مربى بشكانند. مربى هر قدر پشل و ارزشى اما فقط يك فرد بود. اما او هم ميرفت روىِ مينِ ورزشى كه سيد على اش و مافيا رسوا نشود. كه كسى از نا كارآمدى و نساختن ورزشگاه و ساختارها صحبت نكند. كسى از حضور مافيا در فوتبال حرفى نزند. حتى ناداورى و حق تيم هاى ملى و باشگاهى مطرح و پيگيرى نشود كه ميادا اقتدار پوشالى نظام زير سئوال برود. تداوم اظهارات دروغين داخلى از دفاع از حق تيمهاى ايرانى و زانو زدن خارجى و عكس خندان گرفتن با همان شيوخ. و تا جمهورى اسهالى هست داستان همين خواهد بود. اما چيزى كه خواهد ماتد استعداد ايرانى هست كه از اين ملّت نميتوانى بگيرى و عشق به فوتبال. باميد روزى كه اين نظام اهريمنى از ايران برود و تيمهاى ايرانى فارغ از سياست قله هاى رفيع تر و وسيع تر فوتبال را فتح كنند. اميدوارم آنروز را ببينم و ببينيم. با اميد زنده ايم.

arasradio گرامی، به نکات مهمی اشاره کردید که هر کدام از آن‌ها می‌تواند موضوع یک مقالۀ علمی باشد: نقش اقتصاد در فوتبال، نقش بازیکن در فوتبال، نقش مربی در فوتبال، نقش روابط و ضوابط حرفه‌ای در فوتبال، نقش مدیریت در فوتبال، نقش سیاست و جامعه در فوتبال، نقش فن‌آوری در فوتبال. چیزی که در این میان و از پی نوشتۀ شما باید مورد توجه قرار گیرد این‌ست که فوتبالِ خوب شبیه به تولید یک اتومبیل خوب است. آلمان بنز تولید می‌کند، فوتبال آن هم اینی‌ست که می‌بینید. مهندسی و طراحی، کارگر مناسب و کاردان، مدیریت کارآمد، صنایع سنگین، فن‌آوری‌های پیشرفته، بازاریابی، سرمایه‌گذاری، حکومت حامی صنعت همه و همه باید محیا باشد تا شما یک دستگاه مرسدس بنز به بازار بدهید. حالا باز برید و تک تک بازیکنان را تجزیه و تحلیل کنید. تا ابد هم این کار را بکنید، به جایی نمی‌رسید.

چه جورى ميدونستيم كه قطر قهرمان ميشه؟ شاهكار كرديم؟ سه پنالتى عفيف. و حالا صحبت هاى '"واى يور تيم وورلد كاپ نوىِ چاقال"خبابانى در وصف فوتبال أن آبى ها. ببخشيد عنابى ها. جمهورى اسهالى و زانو زدن مقابل اسپانسر مالى حماس و داعش

كاملاً زاگرس عزيز

این “نسل طلایی” نه جام قهرمانی برد نه جام مردانگی! فقط جلوی دزدها و آدمکش‌ها خوب خم شد و تعظیم کرد. همین!

اینها خیلی چیزها را باخنتند و سال‌های آینده هم در بین مردم ارزشی نخواهند داشت این تیم ، تیم مردم نیست ، به طرفداران تیم ملی توی بازی‌ها نگاه کنید حتی جیمی جامپشون هم مثل خودشون هست

نسل طلایی فقط و فقط میشه به تیم فوتبالی که تونست به جام جهانی 1998 برسه گفت. با استعداد شخصی بازیکنانی مثل علی دایی، کریم باقری، مهدوی کیا، عزیز و بقیه تیم، که با زحمت خودشون سطح فوتبال ایران رو کاملا تغییر دادند. نه مثل تیم ایران در جام جهانی آرژانتین بود که از همه امکانات برخوردار بود و نه مثل جام جهانی های بعدی که بیشتر بازیکنان خارج از ایران بازی میکنن. در حال حاضر فوتبال ایران هنوز خودش رو مدیون اون نسل طلایی میدونه.

ZagrosFC : فکر کردم سپاهانی یا فولادی باشی؛ نگاه کردم دیدم درست گفتم! ؛-|

Fussball گرامی، متوجه صحبت شما نشدم. متشکر از نظر شما، به هر حال.

ZagrosFC گرامی از ملوان نام بردی، مشخص بود کار از کجا آب میخوره!

Fussball گرامی، اگر صحبت مهمی دارید بفرمایید. وگرنه وقت مردم را با این حرف‌های مرموز نگیرید. اگر هم توانایی فهم مطلب مرا ندارید، بفرمایید توضیح بیشتر دهم - هر چند دوستان دیگر هم بخوبی توضیح دادند موضوع را. ملوان، پرسپولیس، استقلال، سپاهان، صبا باطری هیچ تفاوتی از نظر من ندارند.

ZagrosFC گرامی، حرف مرموزی درکار نیست. مشخصاً از تیم خاصی نام بردید و احتمال دادم بخاطر نتایج ملوان مقابل حریفانی که در لیگ برده بود باشد، چک کردم دیدم نظرم درست بود. همین و تمام! وقت خوش!

Fussball گرامی، من هر از گاهی یک تیم را در هر فصل انتخاب می‌کنم. قبل از سپاهان هم تراکتور را انتخاب کرده بودم. من در ایران نیستم و نتایج باشگاهی لیگ ایران را دقیق دنبال نمی‌کنم. امسال هوادار سپاهان نیستم و این اسم مربوط به پارسال است. اگر دقت بفرمایید، هر تیمی که در آن نظری که در بالا گذاشتم بگذارید منظور مرا تغییر نخواهد داد. شما اصل منظور و منطق مرا رها کرده‌اید و آمده‌اید اینجا با من کل کل می‌کنید. من کلاً اهل این ماجراها نیستم و فوتبال ایران را به طور کلی دنبال می‌کنم. در ضمن، تیم امسال من آلومینیوم اراک است ولی متأسفانه سایت اجازۀ تغییر تیم نمی‌دهد وگرنه شما اینجا الان با بنده کل کل نمی‌کردید. به هر حال، ممنون از نظرات شمت.

کار از بالا خرابه. بازیکنان ابزار هستند، ( به جز یکی دو تاشون که ابزار هم حساب نمیشن). شما چاقو را بده بدست یک جراح ماهر، جونت را نجات میده، ولی همون چاقو را بده به یک جراح بیسواد، یا حتی یک قاتل، اونوقت فاتحه خودتو باید بخونی. اکثر این بازیکنها در سطح آسیا خوب هستند ، به جز یک دو تاشون که اصلاً نباید تو تیم باشن ولی به علت داشتن پارتی توتیم هستند و همیشه هم به تیم دعوت میشن. با همین بازیکنها به استثنای اون آقا زاده ها، راحت میتونستیم دو سه بار قهرمان آسیا بشویم

نسل طلایی فقط اون تیمی بود که سه مرتبه ایران رو قهرمان آسیا کرد

درسته☝️اون تیمی که ۳ بار قهرمان آسیا شد و یادمه در یک تورنمنت حتی یک گل هم نخوردند، اون نسل طلایی فوتبال و نسل طلایی ایران بود.

نسل طلایی به نسلی اطلاق میشه که اساسن بیشترین افتخارات در سطح ملی کسب کردن و نه صرفن اینکه تاکید روی اسم و شهرت بازیکن و بلزیکنها باشه ....شاید بدون اغراق طلای ترین نسل فوتبال ایران به سال‌های ۵۳ تا ۵۹ بر میگرده نسلی متشکل از علی پروین، زنده یاد ناصر حجازی ، آندرانیک اسکندریان ، حسن روشن ، غفور جهاتی ووو ...نسلی که تمام افتخارات ممکن رو در زمان خودشون کسب کردن : طلای بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران ، قهرمان جام ملت‌های آسیا ۱۹۷۶ ، حضور در المپیک ۱۹۷۶ مونترال کانادا ، حضور در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین در حالیکه از کل آسیا و اقیانوسیه تنها یک سهمیه تیمی وجود داشت ، جواز حضور د.ر المپیک. ۱۹۸۰ مسکو و نهایتن عنوان سومی ملتهای آسیا در ۱۹۸۰ که اون مسابقات مصادف با شروع جنگ شد و کل وضعیت تیم بهم ریخت در غیر اینصورت ایران شانس مسلم قهرمانی بود ...شما بفرمایید کدوم نسلی این تعداد افتخار و اعتبار کسب کرده که شایسته عنوان نسل طلایی هست ؟؟ صحبت از!مجموع تیم هست نه عناوین فردی ..‌‌‌

اگر اهل بیت بخواد بله

نسل قهوه ای تیم ملی. خود بزرگ بینی یعنی این.

این “نسل طلایی” نه جام قهرمانی برد نه جام مردانگی! فقط جلوی دزدها و آدمکش‌ها خوب خم شد و تعظیم کرد. همین!

من شکی ندارم که بازیکنان ما خوب و شایسته هستند. تک تک آن‌ها خوب‌اند، ولی فوتبال فقط به بازیکن نیست. این را چند بار باید گفت؟ این را کسی می‌فهمد؟ دو سه سال پیش در اینجا نوشتم که شما اگر تیم ملی برزیل را هم به ایران بدهید، بعد از سه چهار ماه تبدیل به باشگاه ملوان می‌شود. بله، بازیکنان و نسل می‌تواند طلایی باشد بدون هیچ دستاوردی. هلند چند بار نسل طلایی داشت ولی به جایی نرسید؟

بله من با زاگرس موافقم و با اين مطلب احمقانه مخالف به دو دليل. يك دليل فنى و يك دليل حاشيه اى غير فوتبالى. ببينيد اين تيم تيمى بسيار خوب بود.هرگز در اين تيم اينقدر ستاره (تكرار ميكنم: ستاره شناخته شده بين المللى) وجود نداشت. بازيكنانى كه در موردشان در مطبوعات جهانى صحبت بشود و ازشان انتظار برود. تيمى كه در آسيا قهرمان نشد اما اين قهرمان دو دوره كه بلطف ميزبانى و لطف اى اف سى به مافياى پول؛ يك جام جهانى و دو جام ملتها را عليرغم اعتراض جهانى ميزبانى كرد؛ را بارها شكست داده بود و تكنيكى يك سر و گردن از آن بالاتر بود. گروهى كه بالاترين تداوم در رنكينگ بالاى فيفا را داشت. خوب در دوره دايى، هاشميان، مهدوى كيا و كريمى شرايطى مشابه وجود داشت اما ساير تيم در ليگ هاى معتبر حضور نداشتند. در هيچ دوره اى ٣ صعود متوالى جام جهانى در يك نسل نداشته ايم. در هيچ دوره اى اين ميزان برد و قدرت تيمى وجود نداشته. اين تيم بسختى ميباخت. با اين تيم ركوردزنى كرديم. بله ركورد بد هم داشتيم. بهترين و بدترين نتايج در جام جهانى. حتى بدترين باختمان همراه با بهترين بردمان شد و دو دوره متوالى با بدشانسى صعود نكرديم. همه چى به بردن تورنمت و جام نيست. آيا مثلاً ميشود قهرمانى كره در دهه شصت را دليل طلايى خواتدن آن نسل كره دانست؟ هرگز. در آن نسل كره؛ ٤ تيم بطور ليگى در جام آسيا رقابت كردند و كره قهرمان شد. و عدم قهرمانى كره؛ قدرت اين تيم را كم ميكند؟ هرگز. فوتبال بسيار سخت شده است و رقابت ها نزديك. از اين بگذريم اما. ايران نسل طلايى اش چه در زمان فعلى و چه زمان دايى-كريمى با دو بدشانسى بزرگ روبرو بود ١- نظام مخوف و ضد ملى جمهورى اسهالى ٢- كنفدراسيون فاسدى كه بتدريج بدست شيوخ متمول و رشوه بده اى افتاد. تيم ملى از دو سوى ضربه خورد. در فاز ملى با مافيايى درگير شد كه فوتبال را سياسى كرد و بطبع آن اپوزيسيونش هم چه در دوره دايى كه تيم ملى را مردمى و از حكومت جدا ميدانست (١٩٩٨- هجوم اپوزيسيون به ورزشگاه در پاريس و برد مقابل آمريكا) ، در دو دوره فعلى پلنگ هاى ايرانى و استيلاى كامل موسيقى لوس آنجلسى و تعلق اين تيم به مردم بخصوص خارج كشور و چه در دوره اى كه تيم ملى را بخشى از حاكميت تلقى كرد. سياسى شدن فوتبال مسببش جمهورى اسلامى و استبدادش بود (ادامه در سطر بعد)

اوج استبداد همراه با اوج استعداد شد و دو نسلى را سوزاند. نسلى كه مثل نسل قبلش فقط بخاطر حكومتى غداره بند و منفور نتوانست اين همه استعداد را به جام لااقل قاره اى تبديل كند. تورنمنت هاى محلى را براحتى ميبرد و بعد مقابل همان تيمها تو جام ملتها در بزنگاه عجيب احساسى ميباخت. اگر اين تيم در دوره شاه و يا در يك نظام دموكراتيك برقابت ميپرداخت؛ براحتى ميزبانى ميگرفت و اى اف سى حقش را نميخورد و چه بسا استيلاى آمارى فوتبال ايران را به استيلاى مقام گرفتن هم تبديل ميكرد. اما بر عكس مافياى قدرت شروع به مهندسى نتايج و بهره بردارى سياسى از آن كرد كه تيم را سياست زده كرد امرى كه با روح ورزش مخالف است. فوتبال ايران مافيايى و سياسى شد. در كنار آن؛ اين فوتبال سياسى بعنوان تنها نماينده قدرتمند آسياى ميانه توان تقابل با قدرتهاى مالى نوظهور منطقه اى كه با پول و ضابطه فوتبال را دزديده بودند نداشت. تيمى كه قربانى مافيا و تنفر شده بود. تيمى كه موفقيتش ائمه اطهارى و رئيس جمهورى بود و باختش ذليل و تقصير كادر فنى بود كه مطبوعات حكومتى همه هماهنگ عامل اصلى را پنهان كنند و كاسه كوزه ها را سر بازيكنان و مربى بشكانند. مربى هر قدر پشل و ارزشى اما فقط يك فرد بود. اما او هم ميرفت روىِ مينِ ورزشى كه سيد على اش و مافيا رسوا نشود. كه كسى از نا كارآمدى و نساختن ورزشگاه و ساختارها صحبت نكند. كسى از حضور مافيا در فوتبال حرفى نزند. حتى ناداورى و حق تيم هاى ملى و باشگاهى مطرح و پيگيرى نشود كه ميادا اقتدار پوشالى نظام زير سئوال برود. تداوم اظهارات دروغين داخلى از دفاع از حق تيمهاى ايرانى و زانو زدن خارجى و عكس خندان گرفتن با همان شيوخ. و تا جمهورى اسهالى هست داستان همين خواهد بود. اما چيزى كه خواهد ماتد استعداد ايرانى هست كه از اين ملّت نميتوانى بگيرى و عشق به فوتبال. باميد روزى كه اين نظام اهريمنى از ايران برود و تيمهاى ايرانى فارغ از سياست قله هاى رفيع تر و وسيع تر فوتبال را فتح كنند. اميدوارم آنروز را ببينم و ببينيم. با اميد زنده ايم.

چه جورى ميدونستيم كه قطر قهرمان ميشه؟ شاهكار كرديم؟ سه پنالتى عفيف. و حالا صحبت هاى '"واى يور تيم وورلد كاپ نوىِ چاقال"خبابانى در وصف فوتبال أن آبى ها. ببخشيد عنابى ها. جمهورى اسهالى و زانو زدن مقابل اسپانسر مالى حماس و داعش

arasradio گرامی، به نکات مهمی اشاره کردید که هر کدام از آن‌ها می‌تواند موضوع یک مقالۀ علمی باشد: نقش اقتصاد در فوتبال، نقش بازیکن در فوتبال، نقش مربی در فوتبال، نقش روابط و ضوابط حرفه‌ای در فوتبال، نقش مدیریت در فوتبال، نقش سیاست و جامعه در فوتبال، نقش فن‌آوری در فوتبال. چیزی که در این میان و از پی نوشتۀ شما باید مورد توجه قرار گیرد این‌ست که فوتبالِ خوب شبیه به تولید یک اتومبیل خوب است. آلمان بنز تولید می‌کند، فوتبال آن هم اینی‌ست که می‌بینید. مهندسی و طراحی، کارگر مناسب و کاردان، مدیریت کارآمد، صنایع سنگین، فن‌آوری‌های پیشرفته، بازاریابی، سرمایه‌گذاری، حکومت حامی صنعت همه و همه باید محیا باشد تا شما یک دستگاه مرسدس بنز به بازار بدهید. حالا باز برید و تک تک بازیکنان را تجزیه و تحلیل کنید. تا ابد هم این کار را بکنید، به جایی نمی‌رسید.

كاملاً زاگرس عزيز

نسل طلایی فقط اون تیمی بود که سه مرتبه ایران رو قهرمان آسیا کرد

اینها خیلی چیزها را باخنتند و سال‌های آینده هم در بین مردم ارزشی نخواهند داشت این تیم ، تیم مردم نیست ، به طرفداران تیم ملی توی بازی‌ها نگاه کنید حتی جیمی جامپشون هم مثل خودشون هست

نسل طلایی فقط و فقط میشه به تیم فوتبالی که تونست به جام جهانی 1998 برسه گفت. با استعداد شخصی بازیکنانی مثل علی دایی، کریم باقری، مهدوی کیا، عزیز و بقیه تیم، که با زحمت خودشون سطح فوتبال ایران رو کاملا تغییر دادند. نه مثل تیم ایران در جام جهانی آرژانتین بود که از همه امکانات برخوردار بود و نه مثل جام جهانی های بعدی که بیشتر بازیکنان خارج از ایران بازی میکنن. در حال حاضر فوتبال ایران هنوز خودش رو مدیون اون نسل طلایی میدونه.

Fussball گرامی، اگر صحبت مهمی دارید بفرمایید. وگرنه وقت مردم را با این حرف‌های مرموز نگیرید. اگر هم توانایی فهم مطلب مرا ندارید، بفرمایید توضیح بیشتر دهم - هر چند دوستان دیگر هم بخوبی توضیح دادند موضوع را. ملوان، پرسپولیس، استقلال، سپاهان، صبا باطری هیچ تفاوتی از نظر من ندارند.

Fussball گرامی، من هر از گاهی یک تیم را در هر فصل انتخاب می‌کنم. قبل از سپاهان هم تراکتور را انتخاب کرده بودم. من در ایران نیستم و نتایج باشگاهی لیگ ایران را دقیق دنبال نمی‌کنم. امسال هوادار سپاهان نیستم و این اسم مربوط به پارسال است. اگر دقت بفرمایید، هر تیمی که در آن نظری که در بالا گذاشتم بگذارید منظور مرا تغییر نخواهد داد. شما اصل منظور و منطق مرا رها کرده‌اید و آمده‌اید اینجا با من کل کل می‌کنید. من کلاً اهل این ماجراها نیستم و فوتبال ایران را به طور کلی دنبال می‌کنم. در ضمن، تیم امسال من آلومینیوم اراک است ولی متأسفانه سایت اجازۀ تغییر تیم نمی‌دهد وگرنه شما اینجا الان با بنده کل کل نمی‌کردید. به هر حال، ممنون از نظرات شمت.

کار از بالا خرابه. بازیکنان ابزار هستند، ( به جز یکی دو تاشون که ابزار هم حساب نمیشن). شما چاقو را بده بدست یک جراح ماهر، جونت را نجات میده، ولی همون چاقو را بده به یک جراح بیسواد، یا حتی یک قاتل، اونوقت فاتحه خودتو باید بخونی. اکثر این بازیکنها در سطح آسیا خوب هستند ، به جز یک دو تاشون که اصلاً نباید تو تیم باشن ولی به علت داشتن پارتی توتیم هستند و همیشه هم به تیم دعوت میشن. با همین بازیکنها به استثنای اون آقا زاده ها، راحت میتونستیم دو سه بار قهرمان آسیا بشویم

درسته☝️اون تیمی که ۳ بار قهرمان آسیا شد و یادمه در یک تورنمنت حتی یک گل هم نخوردند، اون نسل طلایی فوتبال و نسل طلایی ایران بود.

نسل طلایی به نسلی اطلاق میشه که اساسن بیشترین افتخارات در سطح ملی کسب کردن و نه صرفن اینکه تاکید روی اسم و شهرت بازیکن و بلزیکنها باشه ....شاید بدون اغراق طلای ترین نسل فوتبال ایران به سال‌های ۵۳ تا ۵۹ بر میگرده نسلی متشکل از علی پروین، زنده یاد ناصر حجازی ، آندرانیک اسکندریان ، حسن روشن ، غفور جهاتی ووو ...نسلی که تمام افتخارات ممکن رو در زمان خودشون کسب کردن : طلای بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران ، قهرمان جام ملت‌های آسیا ۱۹۷۶ ، حضور در المپیک ۱۹۷۶ مونترال کانادا ، حضور در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین در حالیکه از کل آسیا و اقیانوسیه تنها یک سهمیه تیمی وجود داشت ، جواز حضور د.ر المپیک. ۱۹۸۰ مسکو و نهایتن عنوان سومی ملتهای آسیا در ۱۹۸۰ که اون مسابقات مصادف با شروع جنگ شد و کل وضعیت تیم بهم ریخت در غیر اینصورت ایران شانس مسلم قهرمانی بود ...شما بفرمایید کدوم نسلی این تعداد افتخار و اعتبار کسب کرده که شایسته عنوان نسل طلایی هست ؟؟ صحبت از!مجموع تیم هست نه عناوین فردی ..‌‌‌

ZagrosFC : فکر کردم سپاهانی یا فولادی باشی؛ نگاه کردم دیدم درست گفتم! ؛-|

ZagrosFC گرامی، حرف مرموزی درکار نیست. مشخصاً از تیم خاصی نام بردید و احتمال دادم بخاطر نتایج ملوان مقابل حریفانی که در لیگ برده بود باشد، چک کردم دیدم نظرم درست بود. همین و تمام! وقت خوش!

ZagrosFC گرامی از ملوان نام بردی، مشخص بود کار از کجا آب میخوره!

اگر اهل بیت بخواد بله

Fussball گرامی، متوجه صحبت شما نشدم. متشکر از نظر شما، به هر حال.