به گزارش ایسنا، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «در فیلم «فرار به سوی پیروزی» وقتی قرار می‌شود زندانیان روبه‌روی تیمی از افسران آلمانی بازی کنند، مربی توی رختکن سعی می‌کند برایشان توضیح بدهد که باید به هم پاس بدهند، پله که نقش یکی از زندانیان را بازی می‌کند، بلند می‌شود، گچ را از دست او می‌گیرد و می‌گوید شما توپ رو به من بدید من هم اینجوری، اینجوری می‌برم گلش می‌کنم!

بعد مسیر مارپیچ مانند را روی تخته سیاه می‌کشد. کاری که در انجام دادنش مهارت دارد. حمل توپ، دریبل‌زدن بازیکن مقابل در اوج سرعت و گلزنی. مربی البته می‌خندد و می‌گوید به این سادگی هم نیست! بازی که شروع می‌شود پله می‌بیند حق با مربی است. با هر حرکتی بازیکنان حریف روی او خطا می‌کنند و داور هم سعی می‌کند نبیند!

نسل بازیکنانی از این دست در فوتبال ما تقریباً منقرض شده است. کسانی که مثل علی کریمی، خداداد عزیزی، فرهاد مجیدی و حتی همین محمدرضا خلعتبری در روزهای اوج می‌توانستند این کار را انجام بدهند. خودشان گل بزنند یا پاس گل بدهند. در جهان هیچ مثالی بهتر از لیونل مسی نیست. مهاجمانی که بتوانند در عصر دفاع فشرده و کمبود فضای تحرک، می توانند مثل نیزه، سپر را بشکافند.

مهدی ترابی با قد ۱۸۵ سانتیمتری برای انجام این حرکات به نظر فیزیک مناسبی ندارد اما مدت‌هاست این کار را انجام می‌دهد؛ چه زمانی که ستاره سایپا بود و چه حالا که در پرسپولیس پرستاره توپ می‌زند. او توپ را از میانه میدان می‌گیرد، با گام‌های بلند و تغییر مسیرهای سریع، از لابه‌لای مدافعان رد می‌شود، به موقع شوت می‌کند، پاس می‌دهد یا با بغل پاهای زمینی دروازه‌ها را باز می‌کند. گابریل کالدرون حق دارد عکس او را توی کیف پولش بگذارد یا بچسباند بالای تختش! در این فصل او بیش از هر کسی، مدیون مهدی ترابی بوده که هر وقت اراده کرده تیم خسته را از چالش عبور داده است.

چهار سال پیش با کت و شلوار سیاه و پیراهن سفید روبه‌روی عادل فردوسی‌پور در برنامه ۹۰ نشسته بود و «تاتی» حرف می‌زد. از دسته زبان‌های ایرانی شاخته شمال غربی که زمانی از آذربایجان تا شمال خراسان گسترده بود و مهدی ترابی آن را در «اشتهارد» - زادگاهش در ۶۰ کیلومتری کرج یاد گرفته است.

در آن برنامه مثل همین روزها سر به زیر و آرام بود و تعریف کرد چطور از فوتسال به فوتبال آمده است. در اولین بازی ملی‌اش مقابل ازبکستان توپ را گرفت، به قول عادل فردوسی‌پور «نیکبخت‌طور» از بین بازیکنان رد شد، توپ را جلو برد و تک گل بازی را زد. گاهی توپ به پایش می‌چسبد و تکل زدن و خطا کردن مدافعان هم فایده‌ای ندارد. این روزها آن قدر خوب است که هواداران پرسپولیس آرزو می‌کنند می‌شد به او «تافت» زد و در همین فرم نگهش داشت!

ترابی یک استعداد درخشان برای فوتبال ملی ایران است. از آنها که فوتبال را زیبا می‌کنند. فوتبالی که گاهی نقش قرص دیازپام را برای یک خواب عمیق ایفا می‌کند. او تقریباً همان کاری را برای پرسپولیس می‌کند که علی کریمی در سال‌های اول حضورش می‌کرد. نسخه پروین در رختکن این بود: توپو بدید علی، خودش می‌بره می‌کنه تو گل!»