یادش بخیر، من داشتم میرفتم تو کوچه‌ فوتبال، که گل سوم رو زد طاهرزاده...

خیابانیش از همه باحال تر بود.

تمام برنامه امشب یک طرف، خاطرات تلخ و بغض این بنده خدا یک طرف. یاد فیلم زندگینامه ی مسی افتادم که 16 ساله به تمرین بزرگان بارسلونا راه پیدا کرد و توی رختکن و زمین با غول هایی مثل فیگو و رونالدینیو چشم تو چشم بود و تعریف میکرد که یا کاری به کارم نداشتن و یا مثل رونالدینیو به شدت حمایتم میکردن.

یادش بخیر این بازی راحت میشد ۶ تا زد،.. تو تمام این سال‌ها غیب شدن ناگهانی بهنام واسه م یک سوال بود احتمالأ بخاطر روحیه شکننده‌ای که داشته نتونسته جو رقابتی تیم‌ و تحمل کنه،... شما ببین کیا تو تیم بودن، عابدزاده، نامجو ، مهدوی کیا و ...

درسته. آدمای مظلوم یا محجوب و سربه زیر یا آروم و مطیع یا حساس تقریبا محال بود بتونن تو فوتبال اون زمان مخصوصا تهران و باز مخصوصا سرخابی ها رشد کنن. فوتبالی که اساسا و به طور سنتی جای آدمهایی از طبقات خیلی پایین جامعه با تربیتهای غلط بوده و طرف حتی اگر اینطوری هم نیست از اطراف بهش توصیه میکنن شر کن تا تو چشم باشی! حتی الانشم خیلی خیلی سخته چه برسه به اون موقع. اتفاقا یه سوالی که من به طرز عجیبی دلم میخواد حتما یه طوری از چند نفری از جمله و مخصوصا وحید هاشمیان که از اول همیشه آروم و باکلاس و متشخص بوده ببپرسم اینه که چطوری تونستی پیشرفت کنی؟ بهنام طاهرزاده که دیگه کاملا مشخصه چقدر متین و موقره! مگه این میتونست بین نیمچه لاتها و بچه پرروها و بچه شرها و مجتبی محرمی ها و... ها قد علم کنه؟!

البته پاسخ وحید هاشمیان قاعدتا این خواهد بود: وحید هاشمیان که شخصیت سرکش و شری نداشت و برعکس آروم و موقر بوده همیشه، از شانسش یا به عمد، در مراحل رشد فوتبالش سر و کاری با استقلال یا پرسپویس یعنی معادن حاشیه و جار و جنجال و شر و مسخره بازی و آماتوریسم سر و کاری پیدا نکرد بلکه در سیستم نظام مند و منضبط و جدی و حرفه ای پاس رشد کرد و یکراست از اونجا هم رفت خارج. هاشمیان از بس حوصله مسخره بازیهای فوتبال ایران رو نداره و اساسا از جنس این آدمها نیست چند سال حتی قید تیم ملی رو هم زد. الانم که میبینید که قاطی هیییییچ گونه از مسخره بازیهای فوتبال ایران نمیشه و داره کاملا مستقل و جدا، کاری رو میکنه که ایرانی دیگه ای نتونسته.

... حال آنکه گنده شاخ های استقلال و پرسپولیس اون زمان که اگر وحید هاشمیان ها میرفتن اونجا حق نداشتن حتی بهشون سلام کنن نه تو فوتبال به جای خاصی رسیدن، نه امروز حتی کسی به عنوان مربی قبولشون داره. یکی یکی افتادن این گوشه اون گوشه و فقط منتظرن یکی یه میکروفون بگیره جلو دهنشون تا چشاشونو خیس کنن و مستقیم توجه و غیرمستقیم پول گدایی کنن. اون موقع رو یادشون نمیاد که خدا رو بندگی نمیکردن و اگه یه جوون میومد تو باشگاه مثل آسایشگاه های سربازی وظیفه داشت کفش آقایونو تو رختکن جفت کنه و تا آقایون دوش نگرفتن بیرون نرفتن لخت نشه! #مملکت و فرهنگ پادگانی