عملکرد کروش در ۳ بازی آخر انتخابی جام جهانی‌ و ۲ بازی ابتدایی جام جهانی‌ فوق‌العاده بود که نقطه اوجش بازی با آرژانتین بود که فوقِ تصّور بود، کروش در مجموعه خواست و اراده تیمی رو به ما منتقل کرد و به تیم‌ ملی‌ نظم بخشید و با صعود به جام جهانی‌ غیر ممکن رو ممکن کرد اما همزمان دارای ایرادهای هم هست که میشه از اون به لج‌بازی‌های شخصیش اشاره کرد و اینکه حتی جلو قطر و امارات هم به همون شیوه بازی با آرژانتین بازی میکنه، بستن کامل روزانه‌های دفاعی و چشم به ضدّ حملات داشتن یا ضربات ایستگاهی اصلا شیوه بدی نیست اما آیا متناسب با همه بازی هاست؟ حذف عنصرهای تهاجمی مثل خلعت بری یا هافبک نفوذی مثلِ نوری که تو لیگ فوق‌العاده بود و تو اردوهای تیم‌ ملی‌ هم از همه بهتر ظاهر شد و اگر اشتباه نکنم بیشترین گل زده رو داشت نشون میده که کیروش بی‌ توجه به حریف روبرو اصلا به بازی تهاجمی میلی نداره و فقط تفکرات دفاعی داره، مطلبی که حتی رونالدو هم بهش در تیم‌ ملی‌ پرتغال بهش اشاره داشت بعد از حذف و کروش رو به باد انتقاد گرفت، اما کروش نحوه آموزشش و منفعتش واسه فوتبال ما بیشتر از ضررش بوده اما چیزی که واقعا تو شخصیتش آزار دهنده هست نحوه مغلطه بازیش، به راه انداختن موج احساس و سوار شدن بر اون و گریز از پاسخ گویی منطقی‌ به انتقادات مطرح شده هست که ترفندیه کاملا حساب شده، از اون بدتر سینه زدن سینه چاکان ذوب شده در ولایتش هست که از دم تیغ گذروندن منتقدین شده روششون در پشت نقاب روشنگراینه و فکورانه، ولایت مطلقه و ٔبت سازی حتما نباید در راس یک حکومت باشه میتونه در اجتماعات خیلی‌ کوچک تر هم شکل بگیره