خلایق هر چه لایق.والا اینم از سر ما خیلی زیاد بود.خدا بیامرز طاغوت وقتی این استادیوم رو ساخت غربی ها او را جاه طلب و پزی معرفی کردن,وقتی تیم بایرن مونیخ در سال ۱۹۷۳ برای بازی با تیم ملی ایران به تهران اومده بود به تصدیق برایتنر باور بازی در چنین استادیومی آن هم در تهران را نداشتن .توده ای ها و رادیو مسکو هم افتاده بودن به جون شاه و مسخره برای خودبزرگ بینی و نمایش دروغین از ایران به خارجی ها..

متاسفانه ملتی عجیب و نانجیبی بودیم.همینجا یه توده ای داریم تازه فوتبالی هم شده چپ و راست همون واق واق های رادیو مسکو رو بعد از ۴۰ سال تکرار میکنه خوب چرای اینکه ما اینجا داریم درجا میزنیم و همه دنیا از کره و هند و برزیل و قطر دارن بسرعت میرن بالا رو باید در خودمون پیدا کرد و فقر شدید فکری و پوست ننداختن فرهنگیمون.شکر خدا هم همیشه خدا تاریخ ما پر از خیانت و خائن بوده از زمان اسکندر تا امروز و دیگری.افسوس که بی وطنها مارو به بد چاهی انداختن و در اومدن از این چاه مثل یه رویا شده.یه رویای دست نیافتنی

دلیل اینکه ۴۰ سال گذشت و هیچ تغییری ایجاد نشد اینه که کسی اهمیت نداده و اصلا کسی بهش فکر نکرده. مسولین و خیلی از مردم اول درگیر انقلاب کردن بودن, بعدش درگیر جنگ بودن و بعد از اون درگیر از راست یا از چپ وارد توالت شدن, رعایت حجاب, نشستن زیر منبر گوش کردن به حرفهای مفت رفتن به عالم هپروت تو نعشه گی و منتظر دشمن فرضی بودن. دیگه وقت نمیمونه کسی بخواد به ترمیم یا ساخت ساختمان جدید یا اصلا ترمیم تفکر و فرهنگ فکر کنه. در بین این خود درگیری و مشغولیات فکری, بقیه مسولین هم بچاپ بچاپ و دزدی رو یک لحظه متوقف نکردن. تاریخ ایران تو این ۴۰ سال گذشته, بهمین سادگی, مختصری و روشنایی هست!