روحش شاد. بازیکن خوش تکنیک و مودبی بود. بقول بهتاش فریبا ما مردم مریض پرست و مرده پرستی هستیم. کاش قدر پیشکسوتها را تا زنده هستند بدونیم

روحش شاد...... اینکه تیم نداشت و پیشینه ی مربیگری درست و حسابی نداشت، هیچ ربطی به دانش فنی و این چیزا نداره. تنها دلیلش این بوده که رابطه و پارتی نداشته. احتمالا به کسی باج نداده که کسی ام هواشو نداشته. نمونه ی بزرگترش ناصر خان حجازی بود که اونم اندازه ی اسم و اعتبارش مربیگری نکرد. نمونه ی زنده و البته برعکسش هم مایلی کهن هست که حتا یه روز هم بدون تیم نمیمونه

میانگین امید به زندگی در ایران بعد از انقلاب سیاه اسلامی بشدت پایین آمده و سرطان و بیماری های عجیب میلیونها نفر رو زیر 60 سال ناکام میکنه... فقط شیخ های بی غم و غصه بالای 80 سال دارن عمر میکنند وگرنه با هر کی حرف بزنی می بینی امیدی به زندگی برای 70 سال نداره

چه گزارشگر بی نزاکتی. "ساکش را بر دوش گذاشت و رفت" درست صحبت کن مرتیکه، یادش گرامی.

يادش بخير تو اون دوران تنها تفريهمون اين بود كه يا فوتبال بازى كنيم ويا كلكسيون عكسهاى فوتبالى كه از تو آدامس در مياورديم رو كامل كنيم، يادمه عكس رضا احدى نايابترين عكسى بود كه از تو آدامس در ميومد، چهره رودى فولريش هيچ وقت از يادم نميره چون اون عكسشو كه هيچ كس نداشت رو روزى چندين بار نگاه ميكردم

خودش كه رفت، ياد و خاطراتش پا بر جا

روحش شاد.

حرف بهتاش فریبا و حرفهایی از این دست که همیشه در مواقع اینچنینی زده میشن از روی احساسات هستن. دانستن قدر افراد تا وقتی هستن چجوریه؟ چکارشون باید بکنن؟ هر روز که نمیشه یه عده رو روی سرشون بذارن و تو کوچه خیابون راه بیفتن حلوا حلوا کنن! یه نفر و دو نفر که نیستن! این بنده خدا هم تا چند سال پیش فعال بوده، بعد از اون البته خوب نیست که نتونسته کار کنه که این مشکلیه که به سیستم حاکم بر اجتماع ما وارده (منظورم فقط حکومت نیست) و در اون درد همه ی ملت مشترکیم ولی این ربطی به مرده پرستی نداره. ایراد مرده پرستی تو بعضی جاها به جامعه ی ایران وارده ولی انصافا نه دیگه همه جا.

آدم تر و با شعور تر از این گذارشگر پیدا نکردن روی این فیلم بذارن، مرتیکهٔ احمق نمیتونه حرف بزنه، آیا لیاقت اون خدا بیامرز این چرندیات هست؟

مربي گري شاخه اي از مديريت ورزشيه و جدا ازمسائل فني آدم هاي خجالتي مدير هاي خوبي نميشن، البته با روشهاي روان درماني ميشه اين مشكل رو كمتر كرد كه در ايران زياد متداول نيست. يك بازيكن بزرگ لزوما مربي موفقي نميشه ولي حتما جاهاي ديگه اي بري موفق شدن وجود داره، روحش شاد.

روحش شاد...... اینکه تیم نداشت و پیشینه ی مربیگری درست و حسابی نداشت، هیچ ربطی به دانش فنی و این چیزا نداره. تنها دلیلش این بوده که رابطه و پارتی نداشته. احتمالا به کسی باج نداده که کسی ام هواشو نداشته. نمونه ی بزرگترش ناصر خان حجازی بود که اونم اندازه ی اسم و اعتبارش مربیگری نکرد. نمونه ی زنده و البته برعکسش هم مایلی کهن هست که حتا یه روز هم بدون تیم نمیمونه

روحش شاد. بازیکن خوش تکنیک و مودبی بود. بقول بهتاش فریبا ما مردم مریض پرست و مرده پرستی هستیم. کاش قدر پیشکسوتها را تا زنده هستند بدونیم

میانگین امید به زندگی در ایران بعد از انقلاب سیاه اسلامی بشدت پایین آمده و سرطان و بیماری های عجیب میلیونها نفر رو زیر 60 سال ناکام میکنه... فقط شیخ های بی غم و غصه بالای 80 سال دارن عمر میکنند وگرنه با هر کی حرف بزنی می بینی امیدی به زندگی برای 70 سال نداره

يادش بخير تو اون دوران تنها تفريهمون اين بود كه يا فوتبال بازى كنيم ويا كلكسيون عكسهاى فوتبالى كه از تو آدامس در مياورديم رو كامل كنيم، يادمه عكس رضا احدى نايابترين عكسى بود كه از تو آدامس در ميومد، چهره رودى فولريش هيچ وقت از يادم نميره چون اون عكسشو كه هيچ كس نداشت رو روزى چندين بار نگاه ميكردم

چه گزارشگر بی نزاکتی. "ساکش را بر دوش گذاشت و رفت" درست صحبت کن مرتیکه، یادش گرامی.

روحش شاد.

خودش كه رفت، ياد و خاطراتش پا بر جا

حرف بهتاش فریبا و حرفهایی از این دست که همیشه در مواقع اینچنینی زده میشن از روی احساسات هستن. دانستن قدر افراد تا وقتی هستن چجوریه؟ چکارشون باید بکنن؟ هر روز که نمیشه یه عده رو روی سرشون بذارن و تو کوچه خیابون راه بیفتن حلوا حلوا کنن! یه نفر و دو نفر که نیستن! این بنده خدا هم تا چند سال پیش فعال بوده، بعد از اون البته خوب نیست که نتونسته کار کنه که این مشکلیه که به سیستم حاکم بر اجتماع ما وارده (منظورم فقط حکومت نیست) و در اون درد همه ی ملت مشترکیم ولی این ربطی به مرده پرستی نداره. ایراد مرده پرستی تو بعضی جاها به جامعه ی ایران وارده ولی انصافا نه دیگه همه جا.

آدم تر و با شعور تر از این گذارشگر پیدا نکردن روی این فیلم بذارن، مرتیکهٔ احمق نمیتونه حرف بزنه، آیا لیاقت اون خدا بیامرز این چرندیات هست؟

مربي گري شاخه اي از مديريت ورزشيه و جدا ازمسائل فني آدم هاي خجالتي مدير هاي خوبي نميشن، البته با روشهاي روان درماني ميشه اين مشكل رو كمتر كرد كه در ايران زياد متداول نيست. يك بازيكن بزرگ لزوما مربي موفقي نميشه ولي حتما جاهاي ديگه اي بري موفق شدن وجود داره، روحش شاد.