سال پیش وقتی‌ آرژانتین با پنالتی دقیقه ۸۵ اندریاس برمه به آلمان باخت خیلی‌ ناراحت شدم، وقتی‌ بازی تموم شد و اشکهای مارادونا رو دیدم عجیب عاشق آرژانتین و دون دیگو شدم. مارادونا تمام شد و دوران بد از مارادونا در آرژانتین بوجود اومد. ستاره‌های زیادی اومدن و رفتن، ورون، ارتگا، ریکلمه، لوپز، باتی گل، سیمونه و ... ولی‌ آرژانتین تو هیچ کدوم از جام‌ها از ۱/۴ نهایی‌ بالاتر نرفت. الان بد از ۲۴ سال کسی‌ کاپیتان تیم‌ شده که بحق جانشین خوبی برای دون دیگو بود که تونست ۱ تنه تیم‌ رو به فینال برسونه همون کاری که مارادونا در جامهای ۸۶ و ۹۰ کرد. کسی‌ که تا قبل از جام معتقد بودم نمی‌تونه شاهکاره مارادونا رو توی تیم آرژانتین تکرار کنه. حالا بد از ۲۴ سال تاریخ دوباره تکرار شده و آرژانتین با جانشین به حق مارادونا در فینال برابر تیم یکدست ژرمنها. و من به آرزوی دیدن دوبارهٔ آرژانتین در فینال جم جهانی‌ رسیدم، چیزی که شاید دوباره سالها به تعویق بیوفته. به امید گرفتن انتقام دون دیگو توسط مسی از ژرمنها.