با اقا مجید کاملا در ارتباطم . تحلیلش حرف نداره . بسیار هم دوست داشتی و منتقدی باهوش و تیز زبان . یه زمانی تو ایران همه یه صدا تو استادیوم ها فریاد میزدن " وارث دوست داریم " . گذارشگر محبوبی بود . با ان صدای شبیه به گرفته اش وقی اوج میگرفت خیلی عالی میشد. برنامه ورزش و مردم رو خودش راه انداخت بعد انداختنش بیرون به جاش شفیع رو اوردن . الان هم که دوستان به حتمایشان را با برنامه آقای گزارشگر دیدن یا دنبال میکنن . کارشن عالیه . یه چیز جالب بگم در مورد دلیل اخراجشون . این بود که یه بار گفت " و حالا توپ اینجا ملا خور میشه" و همون کافی بود که.. دوستدار همیشگی مجید خان - رضا دهقانی

خيلي شايد براي نسلي كه در خفقان جنگ، اعدام، حبس و ... بزرگ شده ايشان خيلي اشنا نباشند. اما همان تعداد گزارشهايي كه در چند وقت اخير از ايشان مشاهده كرده ام، تفاوت يك كار دل نشين با دلقك بازي بعضي از گزارشگران حس مي شه. بجاست كه از حمايت بيشتري از ايشان از طرف جامعه ايراني در استراليا شود

بله این اقا مجید وارث انسان خوبیه ! تحلیلش از فوتبال خوبه ! ولی خدایش از انصاف بدور بود که ایشان در برنامه افق صدای امریکا این ایرانیهای عزیزی که از راه دور و نزدیک برای حمایت تیم ملی به استادیوم امده بودن را یک مشت مردم پناهنده خطاب کرد انهم با ان لحن خاص !!!مگر نه اینکه خود شما جناب وارث بدعوت رسمی ملکه انگلستان به استرالیا مهاجرت کردید ؟ الباقی ایرانیهای مقیم استرالیا همگی پناهنده اند ؟؟؟ البته دوستان میتوانند خودشان به ارشیو برنامه افق رفته وخود مشاهده کنند .

ﻣﺮﺩﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺷﺘﻨﻲ و ﺻﺎﺩﻕ و ﺩﻟﺴﻮﺯ

فكر نكنم نظري كه در مورد پناهنده بودن اكثر ايرانيان مقيم استراليا داده أند اشتباه بوده است. جالبتر اين هست كه اگر واقعا پناهندگان واقعي هستند، چطور پرچم جمهوري اسلامي را در دست مي گيرند؟ به اميد اينكه فضاي استراليا منجر به رسيدن صداقت واقعي با خودمان شود

مشکل اینجاست که پناهنده بودن تماشاگران چه ربطی به فوتبال داره و حالا اگر کسی پناهنده بود فوتبال نباید بره ببینه ؟ مجری برنامه افق از اقای وارث راجب بازی سوال کرد و اقای وارث گفت اول بگم که تمام این تماشاگران ایرانی پناهنده و با چه سختی و بدبختی از راه دریا به استرالیا امده اند و شروع کرد به انتقاد از در و دیوار و در همان برنامه یک روزنامه نگار بحرینی هم شرکت داشت که با شنیدن حرفهای اقای وارث میخندید وسر تکان میداد .

من این برنامه را ندیدم، اما براساس نوشته خودتان احساس می کنم برداشت اشتباهی از صحبت آقای وارث کردید. پناهندگان زیادی را در اینجا دیدم. گروهی از آنها که تلاششان برای زنده ماندن در وطنشان به رنج بار تر گونه ای ابلهانه می نمود، و حالا سرمایه با ارزشی برای هر جایی هستند که مهاجرت کردند. و با دانستن سرگذشت این دوستان، واقعا از اینکه در ایران به دنیا آمده ام شرمسار می شوم. حتی نسل جدید پناهندگان اقتصادی که از طریق غیر قانونی آمدند، واقعا جان خودشان را کف دست گذاشتند (به جز عده اندکی سوداگر که رنگ و نژاد نمی شناسند). اینکه می بینی کسی با تمام این سختیها باز عشقش رو به سرزمینی که در آن به دنیا آمده فراموش نمی کنه، خیلی با ارزشه. و این برداشت من از گفته آقای وارث است. برای تمامی ما، تیم ملی شده پنجره ای بسوی خانه پدری. پاینده سرزمین ویران شده ایران

روزی با یکی از همین دوستان که افتخار حاضر کشور استرالیا است تماس گرفتم. بسیار ناراحت از این بود که دو پناهنده با کشتی آمده که ورزشکار بودند با پرچم استرالیا کسب افتخار کردند. و این که چرا نباید با پرچم وطنش باشد. من حیران از حالش، فقط گفتم: نمی دونم چی باید به خودت بگم که همون سرزمین کشتن تو را روا می دانست. "سلاخی زار می گریست، به قناری کوچکی دل باخته بود"