ایشون مرد بزرگ. ولی تا کی ما ایرانی ها با این چیزها میریم بالا. نه عزیزم. به نظر من ماندگار ترین صحنه فوتبال ما بستن مچ بند سبز علی کریمی و مهدی کیا ست. پیراهن امضا شده شالکه توسط علی کریمی به محمد مختاری ست(البته اگه اشتباه نکرده باشم) و یا گل شرجه ای علی دایی به کویت با سر بانداژ شده بود که نزدیک بود گردنش بشکنه. ما ملت زنده کش مرده پرست.

اگر دنبال این صحنه ها به صورت انحصاری هستی که بسیار زیاد است مثلا آندرانیک تیموریان هم با دست شکسته در برابر کره جنوبی بازی کرد اما هیچ یک از این عزیزان خدای نکرده سرطلان نداشتند و در ثانی که شخصی مثل پورحیدری زندگی اش را در فوتبال و به ویژه باشگاه استقلال گذاشت این را نمی شود با یک صحنه فوتبالی با احترام به همه آن عزیزان مقایسه کرد

pahlavi جان از این صحنه ها که شما گفتی که یه هفتاد هشتاد تایی هم ما سراغ داریم,روشن با پای مصدوم و بانداژ شده بازی ۲-۰ باخته به کره رو ۲-۲ میکنه باد هم چند ماه فوتبالش تعطیل,آندرانیک و دانایی فر به تیم منتخب دنیا ۱۹۷۸ دعوت میشن,بازیکنان هما مرحوم حبیب خبیری رو از توی رختکن از دست برادران حزبی فراری میدن و...چطوری یاد گل طفلک شهریار دایی افتادی؟ولی هیچکدوم بقول این رفیقمون نه سرطان داشتن نه روزهای آخر عمرشون و لحظات آخرش رو تو استادیوم گذروندن

یکی‌ به ایشون بگه اهمیت پورحیدری برای استقلال به اینکه "تا روز آخر با عصا رو نیمکت نشسته بود" نیست! پورحیدری از انحلال باشگاهی که اسم و آرمش تاج بود بعد از انقلاب جلوگیری کرد. با خون دل و با دست خالی‌. بدون اینکه ریش بذاره یا حزب‌اللهی بشه. یا قاطی‌ باند فساد بنیاد و سپاه و ولایت بشه. بعد هم تیمش رو دو بار رسوند به فینال باشگاه های آسیا و یه بار قهرمان کرد. تو اون سالهای بی‌پولی بعد از جنگ. مثل شما هم نون به نرخ روز خور نبود. زنش هم کسی‌ بود که تیم‌ ملی‌ فوتبال زنان ایران رو راه انداخت. اونم چادر سرش نکرد و مجیز کسی‌ رو نگفت. اتفاقا پورحیدری و فریده شجاعی کسایی‌ بودن‌ که میونه ای با ژست گرفتن و کارای پوپولیستی (چه از نوع ریش گذاشتن، چه مچبند سبز بستن، چه عصا دست گرفتن، چه از کوروش گفتن یا زیارت امام رضا رفتن، یا چادر سر کردن) نداشتن. مرد و زن عمل و اخلاق بودن. و فوتبال ما تا ابد مدیون جفتشونه.