۷ تا استقلالی، ۳ تا پرسپولیسی، یه ملوانی، مربی علی پروین بود؟

مرسي پرنده عزيز كلي خاطره هست اين عكس ، سيروس آباي روحت شاد بقيه رو هم خدا حفظ كنه

تیم بدی نبود ,,, ولی رویایی را موافق نیستم ...!! با پوزش .

سبيل زرينچه

تیم بسیار خوبی بود ولی از این تیم بهتر هم در چهل سال اخیر داشته ایم. تیمهای بهتر را باید در سال 98 و اطراف آن جستجو کرد ضمن اینکه در سالهای قبل از انقلاب تیمهای بسیار خوبی داشته ایم با بازیکنان بهتر.

این تیم شاید رویایی ترین تیم نبود اما بازیکنانش با انضباط ترین بازیکنهای همه دوره ها بودند اونهم چون مدیریت و انضباط علی پروین بالای سرشون بود.....در شرایط مساوی هم پروین برای اینکه هیچ حرف و حدیثی درست نشه الویت رو به بازیکنان استقلال میداد و پرسپولیسیها رو مینشوند رو نیمکت اما جیک کسی در نمیومد...در توی عکس شش نفر عضو استقلال هستند..ابطحی در تیم وحدت بازی میکرد...

نفر دوم ایستاده از چپ بازیکن با تکنیک آقای مهدی ابطحی جا مانده . ادمین ادیت کنه . این تیم حرف نداشت واقعا . عالی عالی.. . این عکس فیناله . از دیگر معروف هایی که با تیم بودن هم.. مرفاوی ( فکر کنم )- شاهین بیانی - غلامپور - نادر و ناصر محمد خانی و برخی دیگر که کلا همه تاپ و اماده بودند. استقلال فکر کنم 11 تا ملی پوش داشت . چند ماه بعدش هم همون بازیکنا قهرمان آسیا شدند که چند روز پیش به مناسبت سالروزش تصاویر ارسال شد 70 75% این تیم تاجی بودند. برعکس 8 سال بعد که بیشتر پرسپولیسی بودند..تو یک چهارم ژاپن رو زدیم. نیمه نهایی کره رو یادش بخیر تو وقتای اضافه چه گل نابی زد سیروس که روحش شاد باشه مهمترین و دلچسپترین گل عمرشو زد واقعا گلش عالی بود که به حتم همه اون گل رو دیدین اون گل اوج خلاقیت قایقران رو میرسونه . تو فینال هم کشید پنالتی که احمدرضا گل کاشت.. دوستان یکی بازی با کره جنوبی و یکی کره شمالی فینال رو لینک خلاصه شده شو تو این پست بگذارند که پست کامل شه . یه سری گلها همیشه تو خاطره آدم میمونه چه اونایی که زنده دیدن چه اونایی که بعدها دیدن یادمه سیروس محبوب گل که زد انداختنش رو زمین پریده بودن روش یکی از بازیکنامون اومد بپره با سر خورد رو زمین که شادی مردم رو چند برار کرد . پاس گل رو یا محرمی داد یا شاهرخ.محرمی فکر کنم.

این تیم را علی پروین سر مربیگری کرد و برای اولین بار (و آخرین بار) یک قهرمانی در آسیا در بعد از انقلاب برای ایران به دست آمد. پروین از حیث افتخارات چه به لحاظ بازیکن با تیم ملی ایران و چه مربی اول است. در همان زمان، قبل از رفتن این تیم به بازیهای آسیایی یک روز با یکی از دوستان به چلو کبابی رفتیم که متعلق به یکی از دوستان نزدیک پروین است و در همان موقع هم تمامی تیم با پروین و مربیها برای صرف ناهار آمدند و دوست ما هم که پروین را می شناخت ما را به ایشان معرفی کرد و چند کلمه ای صحبت کردیم. قیافۀ مرحوم قایقران خوب یادم است... یادش به خیر آنروزها.

با سلام. دوست عزیز iranpak، در مورد تنها قهرمانی بعد از انقلاب نظر شما احتیاج به تصحیح داره چون سال ایران در بازیهای آسیایی ۹۸ با مربیگری منصور پور حیدری و در سال ۲۰۰۲ با برانکو هم قهرمان شد البته این آخری با بازیکنان امید و سه بازیکن بزرگسال (دایی، گل محمدی و احتمالا رحمان رضایی) بود که دایی در میانه کار به علت فوت مادرش بازیها را ترک کرد. به نظر من تیم سال ۹۰ کمی خوش شانس بود و کمی هم از خستگی تیمهای بازگشته از جام جهانی سود برد اما تیم خوبی بود و با توجه به اینکه تازه جنگ تمام شده بود و امکانات کمی وجود داشت نتیجه خیلی خوب و روحیه بخشی گرفت. پاس گل مرحوم قایقران در نیمه نهایی رو محرمی داد و مهدی فنونی زاده هم که ناخواسته در آفساید قرار گرفته بود به خارج از زمین رفت تا مانع گل نشود. یاد همه تیم مخصوصا این سه تن به خیر و حیف که هر سه به مشکلاتی که یا خود یا دیگران برایشان ساختند مبتلا شدند و شد آنچه نباید می شد. با تشکر.

AmirMansoor عزیز ممنون از کامنت شما. عرض شود که نظر بنده در مورد بالا کاملا درست است و احتیاجی به تصحیح ندارد. عرض کردم تنها قهرمانی تیم ملی ایران در آسیا در بعد از انقلاب در سال 90 با تیم علی پروین بود که کاملا درست است. اون دو موردی که شما عرض کردید به تیم ملی بزرگسالان ایران ربطی نداشت (باشگاهی و امید وگرنه تیم فوتسال را هم میشد اسم برد.)

بزرگترین قهرمانی تیم ملی ایران در بعد از انقلاب با سر مربیگری علی پروین و کاپیتانی محمد پنجعلی و آقای گلی فرشاد پیوس به دست آمد. تازه این ها همه مقدمه ای بود بر بهترین تیم تاریخ فوتبال ما در سال 98 که اکثرا پرسپولیسی بودند و تمامی لژیونرهای پر افتخار فوتبال ایران نیز پرسپولیسی تشریف دارند.

با سلام. دوست عزیز آقای iranpak، در مورد بازیهای آسیایی ۲۰۰۲ هر دو ما هم عقیده ایم که آن بازیها با تیم امید انجام شد اما بازیهای بانکوک ۱۹۹۸ آخرین دوره ای بود که بازیهای فوتبال در رده بزرگسالان برگزار شد. سایت گل و همچنین ویکیپدیا این مساله را تایید میکنند که شرط سنی از سال ۲۰۰۲ اعمال شد. گلهای بازیها را هم کسانی مثل دایی و باقری به ثمر رساندند که در سن امید نبودند. به هر حال یاد همه بازیکنان قدیمی به خیر. با تشکر

بله بازیهای آسیایی 98 که ایران درش قهرمان شد محدودیت سنی نداشت و تیم ما تنها تیم مهمی بود که با تیم بزرگسالان اون هم اصلی یعنی تیم برگشته از جام جهانی 98 به اونجا رفت! عربستان که اصلن شرکت نکرد، ژاپن و کره داوطلبانه با تیمهای امید اومدن و زود اوت شدن. تیم مهم مونده بود یه چین و تایلند و عمان که اتفاقن هم بهش باختیم و کویتی که در فینال زدیم. کلن به نظر من چه در مورد همین بازیهای 90 چه در مورد 98، روی قهرمان شدنهامون توی ایران بیش از حد مانور داده شد. حالا مال 90 به خاطر شرایط بعد جنگ و فلان شاید واقعن افتخار حساب میشد ولی برای تیم برگشته از جام جهانی 98 خوشحالی کردن بابت قهرمانی در بازیهایی که درش لائوس و تاجیکستان رو برده بود اغراق و به روی خود نیاوردن این بود که این تورنمت قابل مقایسه با جام ملتهای آسیا نیست. کلن به صرف همه بود که بگن «قهرمان آسیا» شدیم! حالا کدوم تورنمنتش بماند! درست از همین دوره به بعد شورای المپیک آسیا الزام کرد که مسابقات فوتبال بازیهای آسیایی مثل المپیک تو رده امید برگزار بشه.

ایرانپاک درست میگه...آخرین باری که تیمها همه با تیم اصلیشون به بازیهای آسیایی اومدن سال 1990 بود. درسته که از سال 2002 رسما فقط تیمهای امید شرکت میکنند اما عملا از سال 1994 تیمهای قوی آسیا مثل ژاپن عربستان و کره دیگه با تیم اصلی شرکت نمیکردند. سال 1990 ایران تیمهای اصلی ژاپن و کره رو برد..

اصلا صحبت اینکه تو اون تیم چند تا پرسپولیسی بودند و چند تا استقلالی نیست , در اون سال ها نبود ,اون سال ها صحبت از معرفت و مردونگی بود ,بسیاری از بازیکنان اون سالها از نظر تکنیکی ١٠٠ برابر بازیکن های حالا بودند , فقط به بد دوره ای خورده بودند , در عکس ناصر محمد خانی یکی از بزرگترین فوروارد های تاریخ فوتبال ایران غایب هست . مجید نامجو مطلق ,ابطحی , ,سیروس قایقران ..و ..به خدا آخر تکنیک بودند , حالا چی ؟ و همه در ان زمان بیشتر محتاج نان شب بودند ,ولی بهتر از بازیکنان حالا بازی می کردند . بابا اون سالها صحبت از مرام بود و مردونگی .

دوستان پرسپولیسی واقعا براتون خیلی خیلی خیلی متاسفم که دیگه چیزی برای دفاع از تیم ته جدولی تون ندارید٫ودارید هراز گاهی خودتونو بایک مشت اراجیف و...سرگرم میکنید!!!

البته بعضی ازدوستان پرسپولیسی٫با عرض پوزش...

رمز موفقيت پروين در ان سال برگرداندن بازيكنان قهر كرده از تيم ملي بود و نتيجه اش تيمي شد با تركيبي از با تجربه ها و جوانان خوب كه يك تيم قدرتمند را درست كرد،كاري كه قبل از پروين مناجاتي خيلي دير به فكرش افتاد و باعث شد ما جام جهاني نود را از دست بدهيم با اينكه در دور مقدماتي در گروه زياد سختي هم نبوديم،البته مشكل پروين اين بود كه زياد به بازيكنان شهرستاني بها نمي داد و بازيكني مثل فرزاد اهكپور مهاجم تيم شاهين اهواز كه از بهترينهاي اون دوره بود رو حتي يك بازي نداد و كاري كرد كه او مجبور شد اردوي تيم ملي را ترك كند،يا خداداد را دعوت نكرد و نتيجه اين كارهاً از دست دادن يك جام جهاني ديگر شد

۷ تا استقلالی، ۳ تا پرسپولیسی، یه ملوانی، مربی علی پروین بود؟

مرسي پرنده عزيز كلي خاطره هست اين عكس ، سيروس آباي روحت شاد بقيه رو هم خدا حفظ كنه

نفر دوم ایستاده از چپ بازیکن با تکنیک آقای مهدی ابطحی جا مانده . ادمین ادیت کنه . این تیم حرف نداشت واقعا . عالی عالی.. . این عکس فیناله . از دیگر معروف هایی که با تیم بودن هم.. مرفاوی ( فکر کنم )- شاهین بیانی - غلامپور - نادر و ناصر محمد خانی و برخی دیگر که کلا همه تاپ و اماده بودند. استقلال فکر کنم 11 تا ملی پوش داشت . چند ماه بعدش هم همون بازیکنا قهرمان آسیا شدند که چند روز پیش به مناسبت سالروزش تصاویر ارسال شد 70 75% این تیم تاجی بودند. برعکس 8 سال بعد که بیشتر پرسپولیسی بودند..تو یک چهارم ژاپن رو زدیم. نیمه نهایی کره رو یادش بخیر تو وقتای اضافه چه گل نابی زد سیروس که روحش شاد باشه مهمترین و دلچسپترین گل عمرشو زد واقعا گلش عالی بود که به حتم همه اون گل رو دیدین اون گل اوج خلاقیت قایقران رو میرسونه . تو فینال هم کشید پنالتی که احمدرضا گل کاشت.. دوستان یکی بازی با کره جنوبی و یکی کره شمالی فینال رو لینک خلاصه شده شو تو این پست بگذارند که پست کامل شه . یه سری گلها همیشه تو خاطره آدم میمونه چه اونایی که زنده دیدن چه اونایی که بعدها دیدن یادمه سیروس محبوب گل که زد انداختنش رو زمین پریده بودن روش یکی از بازیکنامون اومد بپره با سر خورد رو زمین که شادی مردم رو چند برار کرد . پاس گل رو یا محرمی داد یا شاهرخ.محرمی فکر کنم.

این تیم شاید رویایی ترین تیم نبود اما بازیکنانش با انضباط ترین بازیکنهای همه دوره ها بودند اونهم چون مدیریت و انضباط علی پروین بالای سرشون بود.....در شرایط مساوی هم پروین برای اینکه هیچ حرف و حدیثی درست نشه الویت رو به بازیکنان استقلال میداد و پرسپولیسیها رو مینشوند رو نیمکت اما جیک کسی در نمیومد...در توی عکس شش نفر عضو استقلال هستند..ابطحی در تیم وحدت بازی میکرد...

تیم بدی نبود ,,, ولی رویایی را موافق نیستم ...!! با پوزش .

با سلام. دوست عزیز آقای iranpak، در مورد بازیهای آسیایی ۲۰۰۲ هر دو ما هم عقیده ایم که آن بازیها با تیم امید انجام شد اما بازیهای بانکوک ۱۹۹۸ آخرین دوره ای بود که بازیهای فوتبال در رده بزرگسالان برگزار شد. سایت گل و همچنین ویکیپدیا این مساله را تایید میکنند که شرط سنی از سال ۲۰۰۲ اعمال شد. گلهای بازیها را هم کسانی مثل دایی و باقری به ثمر رساندند که در سن امید نبودند. به هر حال یاد همه بازیکنان قدیمی به خیر. با تشکر

تیم بسیار خوبی بود ولی از این تیم بهتر هم در چهل سال اخیر داشته ایم. تیمهای بهتر را باید در سال 98 و اطراف آن جستجو کرد ضمن اینکه در سالهای قبل از انقلاب تیمهای بسیار خوبی داشته ایم با بازیکنان بهتر.

سبيل زرينچه

بله بازیهای آسیایی 98 که ایران درش قهرمان شد محدودیت سنی نداشت و تیم ما تنها تیم مهمی بود که با تیم بزرگسالان اون هم اصلی یعنی تیم برگشته از جام جهانی 98 به اونجا رفت! عربستان که اصلن شرکت نکرد، ژاپن و کره داوطلبانه با تیمهای امید اومدن و زود اوت شدن. تیم مهم مونده بود یه چین و تایلند و عمان که اتفاقن هم بهش باختیم و کویتی که در فینال زدیم. کلن به نظر من چه در مورد همین بازیهای 90 چه در مورد 98، روی قهرمان شدنهامون توی ایران بیش از حد مانور داده شد. حالا مال 90 به خاطر شرایط بعد جنگ و فلان شاید واقعن افتخار حساب میشد ولی برای تیم برگشته از جام جهانی 98 خوشحالی کردن بابت قهرمانی در بازیهایی که درش لائوس و تاجیکستان رو برده بود اغراق و به روی خود نیاوردن این بود که این تورنمت قابل مقایسه با جام ملتهای آسیا نیست. کلن به صرف همه بود که بگن «قهرمان آسیا» شدیم! حالا کدوم تورنمنتش بماند! درست از همین دوره به بعد شورای المپیک آسیا الزام کرد که مسابقات فوتبال بازیهای آسیایی مثل المپیک تو رده امید برگزار بشه.

اصلا صحبت اینکه تو اون تیم چند تا پرسپولیسی بودند و چند تا استقلالی نیست , در اون سال ها نبود ,اون سال ها صحبت از معرفت و مردونگی بود ,بسیاری از بازیکنان اون سالها از نظر تکنیکی ١٠٠ برابر بازیکن های حالا بودند , فقط به بد دوره ای خورده بودند , در عکس ناصر محمد خانی یکی از بزرگترین فوروارد های تاریخ فوتبال ایران غایب هست . مجید نامجو مطلق ,ابطحی , ,سیروس قایقران ..و ..به خدا آخر تکنیک بودند , حالا چی ؟ و همه در ان زمان بیشتر محتاج نان شب بودند ,ولی بهتر از بازیکنان حالا بازی می کردند . بابا اون سالها صحبت از مرام بود و مردونگی .

البته بعضی ازدوستان پرسپولیسی٫با عرض پوزش...

دوستان پرسپولیسی واقعا براتون خیلی خیلی خیلی متاسفم که دیگه چیزی برای دفاع از تیم ته جدولی تون ندارید٫ودارید هراز گاهی خودتونو بایک مشت اراجیف و...سرگرم میکنید!!!

با سلام. دوست عزیز iranpak، در مورد تنها قهرمانی بعد از انقلاب نظر شما احتیاج به تصحیح داره چون سال ایران در بازیهای آسیایی ۹۸ با مربیگری منصور پور حیدری و در سال ۲۰۰۲ با برانکو هم قهرمان شد البته این آخری با بازیکنان امید و سه بازیکن بزرگسال (دایی، گل محمدی و احتمالا رحمان رضایی) بود که دایی در میانه کار به علت فوت مادرش بازیها را ترک کرد. به نظر من تیم سال ۹۰ کمی خوش شانس بود و کمی هم از خستگی تیمهای بازگشته از جام جهانی سود برد اما تیم خوبی بود و با توجه به اینکه تازه جنگ تمام شده بود و امکانات کمی وجود داشت نتیجه خیلی خوب و روحیه بخشی گرفت. پاس گل مرحوم قایقران در نیمه نهایی رو محرمی داد و مهدی فنونی زاده هم که ناخواسته در آفساید قرار گرفته بود به خارج از زمین رفت تا مانع گل نشود. یاد همه تیم مخصوصا این سه تن به خیر و حیف که هر سه به مشکلاتی که یا خود یا دیگران برایشان ساختند مبتلا شدند و شد آنچه نباید می شد. با تشکر.

این تیم را علی پروین سر مربیگری کرد و برای اولین بار (و آخرین بار) یک قهرمانی در آسیا در بعد از انقلاب برای ایران به دست آمد. پروین از حیث افتخارات چه به لحاظ بازیکن با تیم ملی ایران و چه مربی اول است. در همان زمان، قبل از رفتن این تیم به بازیهای آسیایی یک روز با یکی از دوستان به چلو کبابی رفتیم که متعلق به یکی از دوستان نزدیک پروین است و در همان موقع هم تمامی تیم با پروین و مربیها برای صرف ناهار آمدند و دوست ما هم که پروین را می شناخت ما را به ایشان معرفی کرد و چند کلمه ای صحبت کردیم. قیافۀ مرحوم قایقران خوب یادم است... یادش به خیر آنروزها.

بزرگترین قهرمانی تیم ملی ایران در بعد از انقلاب با سر مربیگری علی پروین و کاپیتانی محمد پنجعلی و آقای گلی فرشاد پیوس به دست آمد. تازه این ها همه مقدمه ای بود بر بهترین تیم تاریخ فوتبال ما در سال 98 که اکثرا پرسپولیسی بودند و تمامی لژیونرهای پر افتخار فوتبال ایران نیز پرسپولیسی تشریف دارند.

ایرانپاک درست میگه...آخرین باری که تیمها همه با تیم اصلیشون به بازیهای آسیایی اومدن سال 1990 بود. درسته که از سال 2002 رسما فقط تیمهای امید شرکت میکنند اما عملا از سال 1994 تیمهای قوی آسیا مثل ژاپن عربستان و کره دیگه با تیم اصلی شرکت نمیکردند. سال 1990 ایران تیمهای اصلی ژاپن و کره رو برد..

AmirMansoor عزیز ممنون از کامنت شما. عرض شود که نظر بنده در مورد بالا کاملا درست است و احتیاجی به تصحیح ندارد. عرض کردم تنها قهرمانی تیم ملی ایران در آسیا در بعد از انقلاب در سال 90 با تیم علی پروین بود که کاملا درست است. اون دو موردی که شما عرض کردید به تیم ملی بزرگسالان ایران ربطی نداشت (باشگاهی و امید وگرنه تیم فوتسال را هم میشد اسم برد.)

رمز موفقيت پروين در ان سال برگرداندن بازيكنان قهر كرده از تيم ملي بود و نتيجه اش تيمي شد با تركيبي از با تجربه ها و جوانان خوب كه يك تيم قدرتمند را درست كرد،كاري كه قبل از پروين مناجاتي خيلي دير به فكرش افتاد و باعث شد ما جام جهاني نود را از دست بدهيم با اينكه در دور مقدماتي در گروه زياد سختي هم نبوديم،البته مشكل پروين اين بود كه زياد به بازيكنان شهرستاني بها نمي داد و بازيكني مثل فرزاد اهكپور مهاجم تيم شاهين اهواز كه از بهترينهاي اون دوره بود رو حتي يك بازي نداد و كاري كرد كه او مجبور شد اردوي تيم ملي را ترك كند،يا خداداد را دعوت نكرد و نتيجه اين كارهاً از دست دادن يك جام جهاني ديگر شد