شمال و جنوب و شرق و غرب هم ندارد، به هرجا که می روی آسمان همین رنگ است؛ فحش های رکیک، کتک کاری، پاره آجر و گاهی اوقات چاقو..

سنگ و گوجه ای که در دست ناظر بازی است، مشتی نمونه خروار از بی فرهنگی حاکم بر استادیوم های ماست. شمال و جنوب و شرق و غرب هم ندارد، به هرجا که می روی آسمان همین رنگ است؛ فحش های رکیک، کتک کاری، پاره آجر و گاهی اوقات چاقو....
هنوز سال های طولانی از دورانی نگذشته که روی کاغذ صاحب عنوان «بهترین تماشاگران دنیا» بودیم، البته فقط روی کاغذ. وگرنه سنگ پرانی ها، فحاشی و درگیری ها مال امروز و دیروز نیست. فقط متناسب با وضعیت سلامت روانی جامعه، شدت و حدت آن گاهی کم و زیاد می شود.
تماشاگران این فوتبال، از کره مریخ نیامده اند. از چین هم وارد نشده اند، همانانی هستند که ساعتی پیش در خیابان های این شهر، راننده مقابل را به باد فحش و کتک گرفته اند. اینجا سنگ می پرانند، دو ساعت دیگر همسر و فرزندشان را زیر مشت و لگد می گیرند. آیا ما واقعاً از فوتبال لذت می بریم؟!