به گزارش خبرنگار مهر، فولاد خوزستان را اهالی فوتبال با نام باشگاهی سازنده و البته فرهنگی می شناسند که در همه سالهای گذشته کمترین حاشیه را داشته و بازیکنان زیادی را هم به فوتبال ایران معرفی کرده است، اما دیدار با پرسپولیس نمایش متفاوتی از باشگاهی بود که دیگر «فولاد» نیست و به سمت و سوی دیگری می رود.

تیمی که تنها نماینده ایران در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیاست و باید با رقیبانی حرفه ای با سطح بالای فنی رقابت کند، با وجود همه هزینه هایی که برای آن شده نه از نظر فنی و نه از نظر رفتار حرفه ای نیمکت نشینانش در حد حضور در آسیا نیست.

فولاد برابر پرسپولیس به پیروزی رسید اما نمایش فنی و حرفه ای این تیم «یک بازنده» بزرگ بود. تیمی که اکثر دقایق بازی را دفاع کرد و با ایجاد حاشیه و درگیری به فکر تلف کردن وقت برای رسیدن به پیروزی بود.

قرار بود این دیدار بدون تماشاگر باشد اما ... فولاد به دلیل زیادی با «خودش» فاصله گرفته است. این را می توان از اتفاقات حاشیه ای دیدار با پرسپولیس متوجه شد. جایی که بدون اعلام دلیل خاصی بازی با تیم صدرنشین را بدون تماشاگر کردند اما افراد نزدیک به خودشان و آنهایی که باید در ورزشگاه بودند را روی سکوها نشاندند.

حضور افرادی که تاثیر مستقیم بر روی عملکرد داور داشتند در ورزشگاه خالی که صدای روی سکو به راحتی گوش داور را نوازش می دارد قطعا نمی تواند بدون هدف و بی برنامه باشد. حضور این افراد به قدری تاثیرگذار بود که صدای مسئولان و کادر فنی و بازیکنان پرسپولیس را درآورد.

اما کادر فنی و نیمکت نشینان فولاد که در راس آنها جواد نکونام حضور دارد. همگی بازیکنانی بودند که در دوره خودشان بزرگ و تاثیرگذار بودند اما حالا رفتارهای از خود نشان می دهند که بسیار کوچک و دور از شان فوتبال و نیمکت یک تیم فرهنگی و نماینده ایران در آسیاست.

نیمکت نشینان فولاد از دقیقه اول دیدار با پرسپولیس به خاطر هر سوت داور اعتراض کردند و تا لبه خط آمدند و با داد و فریاد سعی در برهم زدن آرامش داور داشتند. اعتراض ها تا جایی گسترده شد که سرمربی این تیم پس از دریافت دو اخطار از کنار زمین اخراج شد.

سایر نفرات هم این پتانسیل را داشتند که اخراج شوند اما موعود بنیادی فر که به نظر می رسید تحت تاثیر فضای وحشتناک نیمکت حریف و سروصدای برخی تماشاگران روی سکو قرار گرفته بود، برای بدتر نشدن اوضاع کارت های بیشتری به نیمکت نشینان نداد.

جواد نکونام بیشتر از این که روی مسائل فنی تمرکز کند، اعتراض می کرد بر روی نیمکت فولاد پیشکسوتانی حضور دارند که در زمان فوتبالشان هم پرسروصدا و پرحاشیه بودند. از مهدی هاشمی نسب گرفته تا حسین کعبی و ... با این حال حتی اعضایی هم که در دوران فوتبالشان بازیکنان آرامی بودند به خاطر فضایی فکری که روی نیمکت این تیم به وجود آمده است به «داد زن های» قهاری تبدیل شده اند که با هر سوت داور از جا کنده می شدند و بر سر قاضی میدان فریاد می زدند و سعی در تغییر فضا داشتند.

پرسش این است که آیا این نیمکت می خواهد فولاد را در آسیا هدایت کند؟ آیا این نیمکت می تواند در آسیا با هر سوت داور چنین گستاخانه بر سر داور فریاد بزند و به هر تصمیم او اعتراض کند؟

فولاد نه تنها نمایشی پرحاشیه و غیرحرفه ای کنار زمین داشت بلکه از نظر فنی هم تیمی ضعیف و دور از انتظار بود. آنها در دیدارهای گذشته هم نمایش قابل قبولی نداشتند و طوری نتیجه گرفته اند که در پایان هفته هفدهم لیگ برتر با ۲۴ امتیاز در رده هشتم جای گرفته اند و شانس بسیار کمی برای قرار گرفتن بین چهار تیم اول دارند.

نماینده ایران اگر بخواهد با این شرایط در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا شرکت کند، قطعا همین مرحله پایان کارش خواهد بود.