اون کارچناسایی که میگن چرا ما تو نیمه اول دفاعی بازی کردیم برن از آرژانتین، ایتالیا و پرتغال بپرسن که زیر 3 تا از اسپانیا نخوردن! یارو اصلا نمیدونه چه تیمایی رو با چه زیرساخت ها و چه تاکتیکی مقایسه میکنه! به عنوان یه پرسپولیسی اینو به خصوص برای اون طرفدارای پرسپولیسی و طرفدارای دوآتیشه برانکو مینویسم که با بازی های هجومی پرسپولیس تو لیگ "حرفه ای" ایران و جلوی دو تا تیم درپیت عربی به وجد اومدن میگن ما باید هجومی بازی کنیم دفاع اتوبوسی کیروش آبرومون رو برده، برید ببینید تیم ایران در زمان برانکو سال 2006 جلوی حریفاش چه حرفی برای گفتن داشت! نه تاکتیک توش میبینی نه اصول دفاعی و فقط و فقط روی کیفیت 2 3 تا بازیکن مثل مهدوی کیا و کریمی و دایی میچرخید که اونم تهش با یه مساوی به زور جلوی اوگاندا برای ایران تموم شد... اون موقع ملت ایران انقدر مته به خشخاش نمیذاشتن و صرفا همین که یه مساوی با 2 تا حمله روی دروازه حریف میداشتیم اسمش میشد بازی تهاجمی اما امروز تیم خوب دفاع کنه و در عین حال 4 تا موقعیت مسلم گل داشته باشه میشه دفاع اتوبوسی. من منکر زحمات تیم ملی 2006 و برانکو نیستم ولی این همه دشمنی بی دلیل با تیم ملی فعلی و کیروش رو بی انصافی میدونم! یادمون باشه ما امروز از باخت یک هیچ جلوی اسپانیا ناراحت شدیم نه تیم بحرین و امثالهم

*با عرض پوزش آنگولا و نه اوگاندا*

در یک وقت کم به زیبایی به نکات فنی و ظریف بازی با اسپانیا اشاره شد و منتقدین ملاک انتخاب بازیکنان و شیوه ی بازی ایران پاسخ قسمتی از انتقاداتشون رو اینجا به روشنی میگیرند. بد نیست سوای غیرت, حمیت و فداکاری بازیکنان به جنبه دیگری از تفاوتهای فوتبال ایران با سایر تیمهای جام هم به حق اشاره کنیم, که داشتن دشمنان فراوان و گوناگون(حتی در صف هواداران رنگی و متعصب), فقدان حمایت و پشتیبانی دست اندرکاران فوتبال, آماده سازی نازل و نامطلوب, بازیهای تدارکاتی ارزان و بی کیفیت, حذف اردوها و سرقت پاداشهای تیم و... از جمله ی این تفاوتها هستند.

دوستان هر دو‌خیلی خوب جواب منتقدان‌رو‌دادید یعنی کسانی که انتقاد می‌کنند یادشون‌رفته که چقدر تیم ما مشکل داشته و نتیجه عالی بوده. بابا آرژانتین ۶ تا خورد از اسپانیا همین یک ما پیش البته بدون مسی

یک مطلب بسیار مهم هم است که در این ۷ سال در تیم ملی میبینیم و برایمان عادت شده در این بازی به نقطه اوجش رسید. و ان تاکتیک پذیری بسیار بالای تیم بود. که سابقه نداشته در زمان برانکو جون یک تاکتیک داشتیم که هر کس که توپ را میگرفت فرقی هم نمیکرد که کجای زمین بود باستی توپ را سانتر میکرد داخل هیجده قدم برای دایی .اما در این بازی ایران استراتژی خودش را که خیلی هم پیچیده بود و در عمل سخت توانست به حریفی مثل اسپانیا دیکته کنه که شاید بعد از رفتن کروش ما دیگر شاهد ان نباشیم . آفرین به تمام شیرمردان ایران و کروش عزیز .