فراز عزیز بد نیست برات یه خاطره از خودم تعریف کنم داداشی. این عکس دستبند سبز علی کریمی رو که دیدم و اون مطلبی که نوشته بود رو خوندم یاد این خاطره افتادم که هیچ وقت فراموش نمی کنم. من دقیقاً توی جریان انتخابات و اتفاقات بعدش کاملاً قرار داشتم و می دیدیم که چی می شد. چه قبل از انتخابات اون شور و شوق مردم رو (که اکثراً با میرحسین بودند) و چه بعدش رو که اعتراض می کردند و با وحشیگری مزدوران روبرو می شدند. اون روز من کامل یادمه. من توی یه دفتر فنی در همون میدان انقلاب پاساژ نبوت کار می کردم. (به عنوان تایپیست) توی مغازه من یه تلویزیون کوچیک داشتم و بازی اون روز ایران و کره رو می دیدم. جالبه بدونی یه جو خیلی عجیبی بود. هر آن این امکان بود که کرکره پاساژ رو بکشن پایین و بیان ما رو تعطیل کنن. یه رعب و وحشتی بین مغازه داران وجود داشت. بیرون مردم قرار بود اعتراض کنن. دور تا دور میدون انقلاب رو هم گاردیها و نیروی انتظامی گرفته بودند. یه جو وحشتناک خاصی. تا سال 89 هی کم و بیش ما می دیدیم تو بعضی روزها یهو گاردیها و نیروی انتظامی و بسیج و اینا یهو میدون رو غرق کردند. خلاصه من هم با 2 تا استرس داشتم بازی رو می دیدم. 1- استرسی که خب بازی ایران هستش و با بردش می رفت جام جهانی. 2- استرس اینکه هر آن ممکن بود بیان و مغازه رو تعطیل کنن. اومدنشونم که مثل آدم نبود. عین حیوون بودند. میومدند با داد و بیداد و تشر که تعطیل کنید و حتماً باید بزنیم شیشه های مغازتون رو خرد کنیم که تعطیل کنید. یه بار هم حتی این مأمورین نیروی انتظامی با باتوم زد تو سر یکی از بچه های پاساژ بیچاره رو نقش زمین کرد که چرا رو حرف من حرف می زنی. خلاصه اینکه این کار قشنگ علی کریمی و بچه های اون موقع تیم ملی یه خاطره ی خیلی خوبی تو دل و ذهن من یکی جا گذاشت. درسته بچه ها بازی رو مساوی کردند ولی در اصل تو بازی بین حق و ناحق با به دست آوردن دل مردم بردند و همیشه تو دل ماها جا دارند و خواهند داشت. مهم نبود که اون 3 امتیاز رو نگرفتند و بازی مساوی شد ولی دل مردم رو بردند و این بهترین بردشون بود به نظر من. حتی بعدها هم از طرف شریعتمداری سردبیر روزنامه کیهان بهشون انگ وطن فروشی خورد که مهدی مهدوی کیا هم در بیانیه ای جوابش رو داد. (تو روزنامه اعتماد ملی خوندم) ولی با این کارشون تو دل مردم جاودانه شدند. حتی بعداً همین علی کریمی و بقیه بازیکنان تیم ملی رو نذاشتند که تو پرسپولیس و استقلال بازی کنند و علی کریمی رو که می دونی نذاشتن تو پرسپولیس بمونه و باهاش قرارداد نبستن و مجبور شد بره استیل آذین که بعداً هم صدا و سیما افتاد به تخریبش. خلاصه هر وقت یاد اون روزهای تلخ بعد از انتخابات که می افتم گوشه و کنار خاطراتم کار قشنگ بچه های تیم ملی هم یادم میاد که با مردم بودند یه التیام کوچیکی روی اون تلخیها و زخمها میاد میشینه. ببخشید سرت رو درد آوردم دوست خوبم. کاش می شد من هم مثل ناصر عبداللهی که میگه : «روی بغض جاده ها هر جا که دیدنی نیست/ چشامو می بندمو جاش یه رویا می زارم» کاش من هم بتونم یه همچین کاری بکنم. شاد باشی و سبز دوست من.

خیلی تلاش کردن و می کنند علی رو بزنن، هیچ حرکت مخالف پذیرفته نیست