پرسپولیس و استقلال در فصل جاری به لحاظ فنی و تاكتیكی همانند دو نقطه متضاد بوده‌اند. به‌طوری كه به لحاظ ساختاری و فرم بازی حتی كوچك‌ترین شباهتی نیز به یكدیگر ندارند. به همان اندازه كه پرسپولیس میل به نفوذ و هجوم به سمت دروازه حریفان دارد، تمركز استقلال روی حفاظت از دروازه و گل نخوردن است. برخلاف استقلال، سرخپوشان از ابزاری كافی برای طراحی برنامه‌های هجومی خود برخور دارند. صادقیان، عالیشاه، خلعتبری و البته مسلمان و نوری كه همه آنها بازیكنانی خلاق وطراح در فوتبال ایران به شمار می‌‌روند. اما این ظرافت و طنازی در كمربند میانی استقلال دیده نمی‌ شود. به‌طوری كه حضور ساموئل، آندو و تا پیش از این نكونام میانه‌ای مستحكم و جنگنده اما غیر منعطف را برای تیم قلعه‌نوعی ساخته بود. با شروع فصل مشخص شد كه استقلالی‌ها آن انسجام فصل قبل را حداقل در نیم‌فصل اول به هیچ عنوان در اختیار ندارند. هر چند این رویه در نیمه دوم فصل تا حدی تغییر كرد اما خروج منتظری شوكی بزرگ برای دفاع متزلزل آبی‌ها در آستانه دیدار با پرسپولیس بود. به‌طوری كه به جرأت می‌‌توان دفاع میانی استقلال را پاشنه‌آشیل این تیم در برابر مهاجمان فرصت‌طلب و سرعتی پرسپولیس در بازی روز جمعه دانست. نكته‌ای كه محال است از دید دایی پنهان بماند و قطعا یكی از اصلی‌ترین برنامه‌های دایی برای رسیدن به خط دروازه استقلال بهره بردن از بی‌‌نظمی و از هم گسستگی دفاع میانی استقلال است.