مثل پدری که زل زده به کارنامه قبولی بچه‌اش. سیر نمی‌شوی از تماشای جدول. حتی با کسر شش امتیاز هم راهی جام جهانی می‌شویم. اگر شوت‌های در چارچوب حریفان را برایشان گل حساب کنیم، باز صدرنشینیم! :-))) از امروز وقتی تاریخچه صعود به جام جهانی را مرور ‌کنی، "حسرت‌ و نوستالژی و یادش به خیر" در کار نیست. حتی صعودی (بهترین خاطره فوتبالی متولدین شصت و شش به قبل) که دور کره زمین چرخیدیم تا به عنوان سی و دومین تیم روانه جام جهانی شویم. یکبار با یمن جنوبی و بحرین همگروه شدیم. کنار کشیدیم چون از امتیاز میزبانی محروم بودیم. در حالی که جبهه مقابل (عراق)، بازی در زمین بی طرف را پذیرفت و معجزه‌آسا راهی مکزیک شد. آرزو داشتیم له شوند. مقدماتی جام جهانی از دور اول هم بالا نیامدیم اما چند سال بعد سرمربی آن تیم "سرهنگ مهدی مناجاتی" معتقد بود کی‌روش باید دستیار یک ایرانی شود. دلت می‌خواهد تلخی کل آن خاطرات را ببخشی. دوست‌ داری پوزخند بزنی به دفترچه ناکامی‌ها و حسرت‌ها، تمامش را به فراموشی بسپاری. در بازی‌های امروز، چند چند شدن چین با سوریه برایت مهم نیست. اما و اگرهای قطر مقابل کره جنوبی، مشکل داخلی خودشان است. دخالت نمی‌کنی. سلام روسیه. تورج عاطف