سلام رفقا! آیدی من گل‌کوچیک (goalkuchik) هست. من هم تقریبا مثل همه شما دوستان الان بیشتر از دو ماهه که خونه‌نشینم. ده سال قبل از تهران به آمریکا کوچ کردم برای ادامه تحصیل و الان تو بوستون زندگی می‌کنم. خواستم چند خطی بنویسم از حال و هوای خودم در مواجهه با این وبسایت.

تقریباً هر روز سایت فوتبالی‌ترین را چک می‌کنم. از دوران‌های پارینه سنگی این وبسایت یعنی روزهایی که خلاصه بازی لیگ‌های خارجی هم میذاشت. چند بار هم صاحبخونه تصمیم گرفت وبسایت رو جمع کنه بره که خوشبختانه هر بار تصمیمش عوض شد. تو این سال‌ها فراز و فرود کم نبوده. یه بار یکی میگفت استقلالی هستید شماها. یه بار یکی میگفت چرا کلاً از پرسپولیس تعریف می‌کنید. اگه میتونستم یه چیزی رو عوض کنم این بود که این عنوان که تو حکومتی هستی چون طرفدار فلان تیمی و ساواکی هستی چون طرفدار بهمان تیم رو قطع می‌کردم. حالا که جریان فوتبال که برای خیلی از ماها مثل زندگی میمونه قطع شده، فرصت داریم که ببینیم که همین دور هم بودنمون تو غربت و هجمه کار چقدر خوبه.

اما برسیم به دوران کرونا؛ عجیب‌ترین صحنه برای من اینه که بازیکن‌های میلیون یورویی تو خونه‌هاشون با دستمال توالت روپایی میزنن یا با دوست‌دختراشون میرقصن و یا سگ‌هاشون رو دریبل میزنن و تو حیاط چند هکتاری خونشون می‌دوند. بی رقیب. بی تماشاچی. شاید یه خاصیت اگه این ویروس داشته باشه اینه کاملاً درک کنن بدون تماشاچی و آدما چیزی نیستن. و ما تماشاچی‌ها هم می‌فهمیم که چقدر سرگرممون میکردن.

این دوران که تموم شه -تو اولین فرصت- یه بلیط می‌گیرم و میرم ایتالیا و اسپانیا تا بازی اینتر یا بارسلونا رو ببینم. یه آبجو خنک هم می‌گیرم و تو استادیم فریاد میزنم فرسا فرسا و زیر لب میگم فقط ایران.

آرزوی سلامتی برای همتون.