اینکه قدیم‌ترها زندگی‌ها ساده‌تر بود و آدم‌ها هم حقیقی اما این روزها همه چیزمان شده دروغ و فحش از بالا تا پایینش. قدیما که عاشق می‌شدیم، نامه و قرار و کادوهای حقیقی و... باهم‌بودن‌های حقیقی و لذت‌بردن از لحظه. اما امروز همه چیزمان تقلبی شده تا در دنیای مجازی تلخی حقایق تلخ زندگی حقیقی‌مان را با چند ژشت و عکس و جمله از یاد ببریم و هرکدام‌مان شدیم کارشناس در هر زمینه‌ای، لاکچری و مایه‌دار و خفن و برای نشان‌دادن آن هم تن به هر رذالتی دادیم. از فحش‌های ناموسی و حمله‌های حیدری در اینترنت تا رفتن در سطل آشغال برای جلب توجه و فالوور. عده‌ای هم شدیم دنباله‌رو و قاضی. فیلم‌های خصوصی ملت یا کثافت‌کاری‌های شاخ‌های مجازی را که نهایت سطح سوادشان سیکل هست را با اشتیاق دنبال‌کردیم و باز پرفسور شدیم و در محکومیت همان موضوعاتی که دنبال کردیم و تشویقش کردیم شروع به حملات و فحش‌های حیدری کردیم!

در همین سایت که یکی از بهترین و سالم‌ترین سایت‌هایی هست که می‌شود دست‌کم ضمن دنبال‌کردن اخبار در قسمت کامنت‌ها کمی دور هم بود و چند خطی لذت برد و چند لحظه‌ای فجایع دنیای واقعی را با کری‌های فوتبالی فراموش کرد، هستند عده‌ای که کار را مانند دیگر سایت‌ها به نفرت‌پراکنی و لجن‌نویسی رسانده‌اند و هر کلمه را چنان می‌نویسند که گویا با غریبه‌ای که پدر و مادرشان را جلوی چشمان‌شان کشته طرف هستند. عده‌ای که پا به سن گذاشته‌اند به سنت انقلابی‌گری‌شان که جز نفرت و انگ‌زدن زبان دیگری ندارد تا نوجوانانی که یا تحت تاثیر همان انقلابیون عصا به دست عصبانی و یا از سر شور نوجوانی کم مانده اعلان جهاد کنند و حکم افساد فی الارض بدهند و اجرا کنند.

در آخر اما درمان تمام مشکلات پیش خود ماست، به شرط آنکه چشمان را بشوریم و جور دیگری نگاه کنیم!