خبرگزاری خبرآنلاین/ یک سال پیش در چنین روزی، فوتبال بار دیگر ثابت کرد بی منطق ترین ورزش دنیا است. برزیلی‌ها دیگر از فاجعه ماراکانا و شکست به اروگوئه در فینال جام جهانی یاد نمی‌کنند. آن اتفاق گذشته و متعلق به تاریخ است.آن ها زخمی تازه تر دارند.

برزیلی‌ها راضی بودند دقیقه ۱۱۸ دیدار برابر شیلی، آن ضربه تیرک وارد دروازه می‌شد و این فاجعه رخ نمی‌داد. روزی که دانته احتمالا فکر می‌کرد در حال بازی در لیگ قهرمانان است و باید به هم تیمی‌های آلمانی‌اش در بایرن مونیخ پاس گل بدهد.

برای ملتی که زندگی‌اش در فوتبال و رقص خلاصه شده است، وقتی با چنین نتیجه‌ای هر دو را از آن ها بگیری، دیگر قد بر افراشتن کار ساده ای نیست.

فردای آن شکست تلخ ۷-۱، تیترها فقط در مورد تحقیر بود. این تیتر روزنامه‌های برزیلی بعد از آن مسابقه است: گلبو اسپورت: تحقیر در مینیه‌رو، لانس: این یک تحقیر واقعی بود، دی سائوپائولو: نسل کشی در برزیل، دو برزیل: ژرمن‌ها برزیل را تحقیر کردند. همه این تیترها خبر از کوچک شدن ملت برزیل برابر جهانیان می‌دهند. تحقیری که از طرف خود برزیلی‌ها پذیرفته شده و اکنون در کوشت و خون آن ها حس می‌شود. دیگر امیدی به تیم ملی برزیل نیست. حذف در یک چهارم کوپا آمه‌ریکا، اتفاقی عجیب نیست و به راحتی با آن کنار می‌آیند.

امروز یک سال از آن فاجعه می‌گذرد، فاحعه‌ای که اگر طرف مقابل کمی با آن‌ها مدارا نمی‌کرد، می‌توانست بد تر باشد.