به گزارش خبرنگار اعزامی فارس از ریو، پیمان نصیری پس از کسب نخستین مدال برنز کاروان ایران در پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو، اظهار داشت: واقعیت این است که فکر همه چیز بود، جز این اتفاقی که امروز افتاد. از اینکه دوم نشدم، شرمنده ام. باورم نمی شود که نقره را از دست داده ام، چون دونده لهستانی با من فاصله داشت.

وی افزود: اتفاق امروز باید تجربه‌ای برای آینده شود. نمی دانم چرا حریف را رها کردم. قسمت این بوده و حتماً حکمتی داشته که این اتفاق رخ داده است.

دونده ۱۵۰۰ متر کشورمان در پارالمپیک، ادامه داد: مسابقه خوبی برگزار شد. متاسفانه برخی دوستان در بحث فنی ضعیف عمل می کنند و بحث ۸، ۱۰، ۲۰ سال قبل را مطرح می کنند. آنها فکر کارهای خودشان هستند و آن را دنبال می کنند.

نصیری عنوان کرد: ما درخواست کردیم که ۱۹ شهریور به برزیل بیاییم. من سه ماه در ارتفاع تمرین کرده بودم و فاصله بیش از چهار روز تا زمان مسابقه فاصله خوبی نیست. از ۶، ۷ ماه قبل در این باره صحبت کردیم و قول هم دادند، اما زیر قول‌شان زدند. در واقع اذیت کردند و نگذاشتند که برنامه خودمان را پیاده کنیم. دونده آمریکایی هفته پیش به ریو آمد. واقعاً باید در این باره تصمیم فنی گرفته شود.

وی تصریح کرد: من امروز چوب اشتباهم را خوردم، در غیر این صورت دوم می شدم. می خواهم خطاب به خسروی وفا صحبت کنم. او مدیر خوب و توانمندی است و به واسطه او به پارالمپیک آمدم، اما بداند که مرا اذیت کردند. در واقع مرا با کسی مقایسه کردند که به جمع هشت نفر هم نمی رسد. من در دوها تنها هستم. حمید اسلامی هم هست، اما او فاصله دارد و این یک واقعیت است. این حرف ها را می گویم تا شاید فرجی شده و معضلات از سر راه برداشته شود.

دارنده مدال برنز پارالمپیک ۲۰۱۶ گفت: چه کسی می تواند بیشتر از خودم بابت مدال آوری یا ناکامی خوشحال یا ناراحت شود؟ متاسفانه دوستان به حرف ما توجهی نکردند. حالا هم به پارا آسیایی ۲۰۱۸ خواهم رفت تا در آنجا حقم را بگیرم.

نصیری که انتظار کسب مدال برنز را نداشت، اظهار داشت: برای دوم نشدن در مسابقه امروز دلم سوخت. من به خودم باختم.

وی در ادامه انتقاداتش، گفت: شرایط به همین صورت پیش برود، در پارالمپیک توکیو اوضاع بدتر از این هم می شود و پسرفت خواهیم کرد. این به خاطر آن است که دوستان همچنان فکر ۱۰، ۱۵ سال قبل هستند.

دونده ۱۵۰۰ متر ایران در پارالمپیک، عنوان کرد: دو ماه پیش با خسروی وفا حرف زدم و اگر قانع نمی شدم، به اینجا نمی آمدم. به من گفتند که فکر طلای ریو باشم، اما اعلام کردند که باید دوباره رکورد ورودی را در مسابقه انتخابی بگیرم. این شرایط مجبورم که تمریناتم را تغییر بدهم و تمرینات بدنسازی را کنار بگذارم و پس از آن در مسابقه انتخابی شرکت کردم. بر سر همین مسابقه انتخابی آنقدر اذیتم کردند که خدا می داند و بس. ۲۰ روز مصدوم بودم و با ترس و لرز کارهای مربوط به آسیب دیدگی را انجام بدهم. باز هم می‌گویم که به خاطر خسروی وفا به پارالمپیک آمدم.

نصیری ادامه داد: این‌ها را گفتم که شنیده شود. من به خاطر مملکت‌ام آمدم و به خاطر گریه‌های کائیدی، علیاری و ناراحتی صالح فرج زاده این مسائل را گفتم.

دارنده مدال برنز پارالمپیک ریو در پایان، گفت: رقابت عوض شده و دیگر مثل گذشته نیست. من در مسابقات قطر با سه صدم ثانیه اختلاف و در حالی که مصدوم بودم، به دونده آمریکایی باختم، اما اینجا شرایط دیگری رقم خورد. امیدوارم حرف هایم به گوش برخی دوستان برسد. آنها زحمت می کشند اما زحمت کشیدن هم باید روی برنامه باشد.