احسان خراسانی - خبرگزاری خبرآنلاین؛ دقت کردید! وقتی در حال تماشای بازی های یوونتوس یا ایتالیا هستید و این تیم ها به گل می رسند و شادی های تکرار نشدنی بوفون شروع می شود، انگار تیکه ای از دلتان به شدت قنج می رود. خنده ها و فریاد های او تمام اعضای بدن شما را به تب و تاب می اندازد. حالا اگر طرفدار یکی از این دو تیم هم باشید دیگر بهانه ای وجود نخواهد داشت و خود شما هم مثل بوفون شروع به دویدن می کنید. نمی دانید کجا می روید! ولی فقط چون بوفون شاد است شما هم می خواهید مثل او باشید. این یعنی معجزه بت جذابیت همه فوتبالی ها! داستان جایی عجیب تر می شود که اگر طرفدار ایتالیا هم نباشید باز هم نمی توانید این تحرکات درونی خود را کنترل کنید! یعنی باز هم جاذبه بوفون شما را به سمتی می کشد که حداقل بعد از دیدن حرکاتش زیر لب بگویید « ای جان! »

زندگی فوتبالی بوفون همیشه پر بوده از این لحظات ناب و به یاد ماندنی. مثل نیمه نهایی یورو ۲۰۱۲ که بعد از گل ماریو بالوتلی به آلمان چنان می خندید که آدم دلش نمی آمد به این فکر کند که در فینال باید مقابل اسپانیا قرار بگیرد! دقیقا قسمت بد داستان همین جاست. فینال همان جام یا فینال لیگ قهرمانان اروپا سال ۲۰۱۵ نمونه های بارزی است برای به یاد آوردن تک تک لحظه هایی که پشت این خنده های بوفون یک اتفاق تلخ وجود داشت. اقتدار بوفون با یوونتوس در سری آ انقدر دست نیافتنی شده است که هیچکس پیدا نمی شود که خودش را در رویاهایش لحظه ای جای او نگذاشته باشد. اما در تیم ملی شرایط کمی متفاوت است. آخرین قهرمانی بوفون با ایتالیا به جام جهانی ۲۰۰۶ بر می گردد و پس از آن سندروم ناکامی در تورنمنت های بزرگ به طور عذاب آوری گریبان گیر آتزوری شده است.