به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ مجتبی جباری در تازه ترین مصاحبه خود، اظهاراتی کرده که نشان می دهد تفکرات فوتبال ایرانی، چقدر با فوتبال اروپایی فرق دارد. در همه جای دنیا، بازیکنان حاضرند از همه چیز بگذرند تا به جام جهانی بروند. در واقع، برای آنها رسیدن به چنین تورنمنت بزرگی، یک افتخار است؛ افتخاری که همیشه و در همه جای زندگی فوتبالی شان، در کنارشان خواهد بود. به عنوان مثال کارلوس کروش ۳ بار با تیم های مختلف به جام جهانی صعود کرده و این برایش یک افتخار بزرگ به حساب می آید. همیشه به بازیکنانی یا مربیانی که در دوران بازیگری و مربیگری خود جام جهانی را تجربه کرده اند، نگاه ویژه ای می شود. شاید علی دایی، مهدوی کیا، نکونام و.... بتوانند در این باره حرف های شفاف تری بزنند. همین امروز، اگر با چهره هایی که در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین برای ایران بازی کرده اند، می توانند بگویند بعد از کوچ به اروپا و آمریکا، به خاطر همین حضور، چه رفتار متفاوتی با آنها شده است. این موضوع را می توان جزئی ترین حاصل حضور در جام جهانی داشت. بماند که چنین افتخاری بعدها می تواند در آینده مربیگری آنها چه تاثیری داشته باشد. همین امروز یکی مثل فرهاد مجیدی با آنهمه محبوبیت، یک افتخار در کارنامه بازیگری اش کم می بیند و آن حضور در جام جهانی است. اگر مجیدی می توانست در این تورنمنت بازی کند، کارنامه اش بسیار شکیل تر می شد. اما بازیکنی مثل مجتبی جباری، در تازه ترین مصاحبه خود گفته رفتن به جام جهانی برایش سودی نداشت چون دست آخر باید برمی گشت و در لیگ قطر بازی می کرد. در واقع او می گوید برایش بازی در لیگ قطر، حتی مهمتر از پوشیدن پیراهن تیم ملی ایران در جام جهانی بود. نمی توان به جباری خرده گرفت که چرا چنین تصمیمی گرفت، به هر حال او مختار است اما آنچه گاهی مایوس کننده است، تفکری است که وجود دارد.