به گزارش ایسنا، لیورپول در نیمه نهایی جام حذفی انگلیس با نتیجه دو بر یک مغلوب آستون ویلا شد تا برندان راجرز، سرمربی اهل ایرلند شمالی این تیم بیش از گذشته زیر فشار قرار گیرد.

دیگر نیازی نیست نبض تیم شروود را بگیریم. آستون ویلا موفق شده پس از ۱۵ سال، بار دیگر به فینال جام حذفی برسد. هر طوری که حساب کنیم، لیورپول برای حفظ رویاهایش در این فصل باید به فینال می‌رسید. این دومین شکست در نیمه نهایی برای لیورپول است. آنها در نیمه نهایی جام اتحادیه هم مغلوب چلسی شده بودند. حذف خنده‌دار آنها از لیگ قهرمانان اروپا و نتیجه‌های ضعیفی که در لیگ برتر انگلیس گرفته‌اند، اما و اگرهای زیادی پیرامون شرایط کنونی باشگاه به وجود آورده است.

نیمه قرمز ورزشگاه ومبلی پیش از آنکه سوت پایان بازی به صدا درآید، ورزشگاه را ترک کرده بودند. این رفتار هواداران لیورپول با شعار معروف این باشگاه که می‌گوید «هیچ‌گاه تنها نمی‌مانید» منافات زیادی داشت. تیم آنها مقهور نمایش بسیار زیبای استون ویلا و ضدحمله‌های خطرناک آنها شده بود.

هواداران متعصب لیورپول در طول بازی فریاد می‌کشیدند «حمله، حمله». بازیکنان اما توپ را بدون آنکه برنامه‌ای در سر داشته باشند، در عرض زمین به گردش درمی‌آوردند و هیچ تلاشی هم برای گل زدن نمی‌کردند.

اکنون برندان راجرز و شرکت ورزشی فن‌وی باید به خاطر همکاری مشترک‌شان در جهت خرید چند بازیکن درجه دو در فصل نقل و انتقال‌های تابستانی به خود ببالند. آنها لوییس سوارس را به بارسلونا فروختند و با پولی که به دست آوردند، بازیکنانی خریدند که هیچ‌کدامشان در این فصل نمایش خیره کننده‌ای نداشتند. ماریو بالوتلی، مهاجم جوان و ایتالیایی که همواره پرحاشیه بوده، یکی از آن بازیکنان است. راجرز اما می‌گوید هیچ گزینه دیگری برای آوردن به آنفیلد نداشته‌اند و باید او را می‌خریدند.

باید گفت شرکتی که مالکیت باشگاه لیورپول را به عهده دارد، عملکرد خوبی در آوردن بازیکنان بزرگ به این تیم نداشته است. آنها اما می‌توانند به دنبال آوردن یورگن کلوپ، سرمربی مستعفی بوروسیا دورتموند به آنفیلد باشند. کلوپ که هفته گذشته اعلام کرد در پایان فصل زیگنال ایدونا پارک را ترک خواهد کرد و توماس توخل نیز جانشین‌اش شد، می‌تواند گزینه بسیار خوبی برای نشستن روی نیمکت مربیگری لیورپول باشد. به نظر می‌رسد این مربی آلمانی با شخصیت کاریزماتیکی که دارد می‌تواند قرمزهای بندر لیورپول را از قهقرا نجات دهد.

مالکان آمریکایی این تیم همواره از ستایشگران کلوپ بوده‌اند. فقط سرمربی دورتموند می‌تواند بازیکنان و هواداران دو آتشه لیورپول را خوشحال کند. شاید آوردن این مربی موفق به آنفیلد بتواند نخستین لبخند پس از ماه نوامبر و حذف از لیگ قهرمانان اروپا را به لبان لیورپولی‌ها بازگرداند. درست است که تیم تحت هدایت راجرز ایرلندی مقابل استون ویلا نتوانست آنطور که باید زهردار ظاهر شود اما به نظر می‌رسد مالکان باشگاه قصد دارند برای بیرون کردن راجرز، زهردار عمل کنند.

از سوی دیگر، کلوپ شاید دوست داشته باشد به جای حضور در هر تیم دیگری از لیگ برتر انگلیس،به لیورپول برود. سیستم مورد علاقه کلوپ تقریبا نزدیک به فوتبالی است که راجرز قصد پیاده کردن آن در لیورپول را داشت. جزییات سیستمی که این دو مربی به آن علاقمند هستند تفاوت‌هایی دارد اما می‌توان گفت پایه‌شان یکی است. از سوی دیگر، تاریخ باشگاه لیورپول نیز می‌تواند در انتقال رومانتیک کلوپ به بندر شمالی انگلیس نقش زیادی داشته باشد. سرمربی زردها، دورتموند را از یک تیم متوسط سال‌های گذشته به تیمی بدل کرد که در سال‌های اخیر موفق شد در بوندسلیگا دو بار عنوان قهرمانی را کسب کند. کاری که راجرز در دوران حضورش روی نیمکت لیورپول حتی نتوانست به آن نزدیک شود.

در ورزشگاه ومبلی، راجرز باید به چند چیز اعتراف کند. تیم او حتی با وجود بازیکن باتجربه‌ای چون استیون جرارد بیش از اندازه از حریفش ترسیده بود. راجرز پس از دیدار برابر استون ویلا گفت: «بازیکنانم باید بیاموزند در دیدارهای مهم بهتر بازی کنند. شاید حضور در چنین مرحله‌ای موجب شده بود برخی از بازیکنان تحت تاثیر شرایط قرار بگیرند.» درست همانند بازی‌های بزرگی که پیش‌تر لیورپول در آن حضور یافته بود. در رویارویی با استون ویلا هم بازیکنان این تیم نتوانستند قدرت ذهنی مناسب برای راه یافتن به فینال از خود نشان دهند.

چیزی که بیش از همه موجب شگفتی است، قدرت بازی‌خوانی تیم شروود، سرمربی استون ویلا بود. او سیستمی که راجرز تیمش را با آن به زمین فرستاده بود را آنالیز کرده و به نوعی دست سرمربی حریف را خوانده بود. تا زمانی که سوت پایان بازی به صدا درنیامده بود، راجرز به دنبال راهی می‌گشت که شروود پیش‌تر آن را نرفته باشد!

شروود مربی عجیبی است و به نظر می‌رسد همه ما را فریب می‌دهد. مدل فوتبالی که تیم‌های او بازی می‌کنند نیز عجیب است. چندی پیش بود که او ادعا کرد تیمش به هیچ وجه نمی‌تواند خوب دفاع کند. «متاسفانه تیمم ابزاری ندارد که بتواند نتیجه‌هایی که می‌خواهیم را کسب کند. باید باز بازی کنیم.» اینها صحبت‌های شروود پیش از رویارویی استون ویلا با کویینز پارک رنجرز است. کویینز در آن دیدار و در ورزشگاه خانگی ویلا توانست سه گل به این تیم بزند اما در ومبلی، همه چیز فرق کرده بود.

بخش عجیب نمایشی که استون ویلا ارائه کرد، ساختار دفاعی و تمرکزی بود که شاگردان شروود در این دیدار از خودشان نشان دادند. حمله‌های خطرناکی که روی دروازه لیورپول می‌زدند، توجه همه را جلب کرد. زمانی که شروود هدایت تاتنهام را به دست داشت، تیمش در هم ریخته روی دروازه حریفان حمله می‌کرد. گل‌هایی هم که به ثمر می‌رسید، روی عدم سازمان‌یافتگی دفاع حریف به ثمر می‌رسید. به نظر می‌رسید استون ویلا هم به خاطر آنکه شروود روی نیمکت‌اش نشسته، دچار چنین مشکلی باشد اما کسب دو پیروزی پیاپی مقابل تاتنهام و لیورپول نشان از آن دارد که شروود این توانایی را یافته که تیمش را به شکلی وارد زمین کند که دیگر نه با بی‌نظمی حمله کند و نه درهم ریخته دفاع کند.

گابریل آگبونلاهور در این دیدار آسیب دیده بود و در ترکیب استون ویلا قرار نداشت اما کریستین بنتکه نمایشی عالی داشت. خط میانی ویلا هم که در این دیدار بیشتر به حفظ توپ پرداخت تا با استفاده از تک فرصت‌های ایجاد شده دروازه لیورپول را باز کند نیز فوق‌العاده عمل کرد. آنها با نمایشی که ارائه کردند، لیورپول را طوری از زمین مسابقه پاک کردند که گویی ویلا تنها تیم حاضر در زمین است!

پیروزی شروود مقابل لیورپول البته زیاد هم عجیب نبود. شاید این پیروزی به خاطر نمایش دور از انتظار و ضعیف لیورپول هم بود. یک مربی برای بالا بردن انگیزه بازیکنان تیمش برای کسب پیروزی و گرفتن یک نتیجه خوب، باید برنامه‌ریزی کرده و از نقاط ضعف حریف استفاده کرده و به آنها ضربه بزند نه اینکه بخواهد از قدرت عضله و دوندگی بازیکنان برای پیروزی استفاده کند. استفاده از چنین روشی در لیورپول توسط راجرز موجب شد تا این مربی اهل ایرلند شمالی به نخستین مربی این تیم از سال ۱۹۵۰ بدل شود که در سه فصل پیاپی هیچ جامی کسب نکرده است. کاری که کلوپ حتی اگر بخواهد نیز نمی‌تواند آن را انجام دهد.