به گزارش خبرگزاری تسنیم، شِی گیون که در سال ۲۰۰۱ دو بازی پلی‌آف به یاد ماندنی را مقابل ایران تجربه کرد، همچنان خاطرات آن بازی‌ها را پس از ۱۶ سال جزء به جزء در خاطر دارد. گیون که حالا ۴۱ ساله است و با ۱۳۴ بازی ملی بازیکن آزاد محسوب می‌شود، در مرحله پلی‌آف راهیابی به جام جهانی ۲۰۰۲ نقش مهمی در صعود ایرلند به این دوره از جام جهانی با برتری ۲ بر یک مقابل ایران در مجموع دو دیدار رفت و برگشت داشت.

گیون در آستانه دیدار امشب (شنبه) ایرلند جنوبی مقابل دانمارک در دور رفت از مرحله پلی‌آف راهیابی به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه به برنامه رادیویی «آف دِ بال» گفت: در بازی با ایران چندین مهار توپ خوب داشتم، به خصوص یک موقعیت خوب در نیمه دوم بازی که به سمت چپ دروازه من زده شد. در بازی برگشت هم پس از دقیقه ۷۰ بازی جو ورزشگاه آزادی که ۱۰۰ هزار نفر در آن بودند، دیوانه‌‌کننده بود. آنها از خود بی‌خود شده بودند و انواع اشیا را به زمین پرتاب می‌کردند.

وی ادامه داد: با گلی که ایران ۲۰ دقیقه مانده به پایان بازی به ثمر رساند، کار می‌توانست سخت شود، اما حقیقت این بود که ما با پایان آن بازی راهی جام جهانی شدیم و در رختکن جشن و پایکوبی به راه انداختیم و با پاشیدن آب به سر و صورت یکدیگر جشن گرفتیم. خاطرات فوق‌العاده‌ای بود.

دروازه‌بان پیشین تیم‌های نیوکاسل و منچسترسیتی تصریح کرد: شب قبل از بازی برگشت با ایران، ساعت ۴ صبح بود و خوابم نمی‌برد، بنابراین پیش میک بای‌رن، فیزیوتراپ تیم رفتم و قرص خواب از او گرفتم. بای‌رن هم دو قرص خواب به من داد، اما باز خوابم نمی‌برد و تا صبح برای خودم قدم می‌زدم. بالاخره خوابم برد و حوالی ظهر یا دقایقی قبل از تمرین پیش از بازی بود که بیدار شدم، اما جو موجود در تهران عجیب بود، آنها پنج ساعت پیش از شروع بازی در ورزشگاه حضور داشتند.

گیون همچنین در گفت‌وگو با روزنامه «آیریش اِگزمینر» ایرلند گفت: بازی با ایران و بلژیک در مرحله پلی‌آف جام جهانی، دو تا از بهترین عملکردهای فردی دوران حرفه‌ای من بود و در بازی‌های رفت و برگشت چندین مهار توپ خوب داشتم. در نهایت هم ما راهی جام جهانی شدیم و این یکی از بهترین احساساتی بود که یک بازیکنی می‌تواند تجربه کند. در بازی برگشت با ایران، ما تنها ۱۰۰ هوادار ایرلندی را در ورزشگاه داشتیم، اما در سوی دیگر ۱۰۰ هزار هوادار مرد ایرانی در آنجا بودند، بنابراین می‌توانید تصور کنید که آنها در حالی که از رسیدن به جام جهانی باز مانده بودند، چه صدایی از خود تولید می‌کردند.