زمانی که شماره های پیراهنه بازیکنها عربی مینوشتند چون لاتین حرام بود...آگهی دور زمین بازی حرام بود ,,آگهی روی پیراهنه بازیکنها حرام بود.,,آستین کوتاه را تو خیبان میزدند متور سوارها,جنگ و ناله فراوان ,,هر روز یکی از بچه محل هات رو میشنیدی که تو جبهه کشته شد ,,وا ی که چه روزهای بود ,,,دولتمر دهای ان روزها هم که فقط مثل همشه به فکر محکم کردن پایهای حکومت خودشان بودند,,,تنها سرگرمی که ما داشتیم رفتن به استادیم بود برای تماشای فوتبال جام باشگاهای تهران,,,,همین

عجب روزگاری بود، جنگ از یک طرف امان همه را بریده بود و فوتبال تنها سرگرمی جوانان بود. در هر بازی هشتاد، صد هزار نفر می آمدند آزادی. فوتبال تنها چیزی بود که در آن روزها شادی می آورد، بقیه همه ناراحتی بود. روزگاری بود که استادیوم می رفتیم تا شاد باشیم. فوتبالها آن روزها سرزنده تر بود و اسطوره ها پولی نبودند. پیروزی و استقلال دو تیم محبوب و قدرتمند کشور بودند و تا دهۀ هفتاد هیچ تیمی حریف اینها نبود... دوران غم انگیزی بود دوران جنگ...

بچه‌ها یک چیزی رو توجه کردین که تو بازی استقلال که ۳۰ ۴۰ هزار تا استقلالی هستند حدِ عقل ۵ ۶ هزار تا پرسپولیسی هم هستند، این تو بازی‌هایِ پرسپولیس هم صادق بود یعنی‌ کمِ کم ۴ ۵ هزار تا استقلالی می‌رفتند واسه بازیِ پرسپولیس که تیمِ مقابل رو تشویق کنند، چه روزگاری بود، چه فوتبالی چه تماشاچی‌های با حالی‌، حالا اون روز‌ها رو با الان مقایسه کنید

یک چیزی رو توجه کردید وقتی مختاری فر گل میزنه تعدادی از بازیکنا میرن به سمت پاس دهنده و طرف زننده گا نمیرن !!

اونموقع هم این بدبخت پرسپوليسی ها خودشون چيزی نداشتن انگار...رفته بودن برق رو تشويق ميکردن!

روحت شاد ناصر خان حجازی

عجب حرف مسخره ای، کشور توجنگ بوده مردم دنبال پناهگاه بودند خانواده ها شهید می دادند طرف واسه دلخوشی می رفته استادیوم.نامرد نمیگه کاری به جنگ نداشتم فوتبال برای من مهمتر بوده.

جنگشم رفتیم داداش ,,,سال ١٣٦٦ رفتیم خدمت ... کلی از رفیقا و هم خدماتیهامونم جلوی چشمون کشته شدند... ٢٦ ماه هم خدمت کردیم به میهن...نه منتی داریم سر کسی ,نه چیزی از کسی خاستیم ... فقط خاطره ان دوران را بیاد داریم و نوشتیم که واسه شما مسخره به نظر آمد ....

خرداد امتحاناتمون تموم شد ١٨ شهریور رفتیم خدمت وظیفه در سن ١٨ سالگی .... کجای این کار به نظر شما مسخره و نامردی میاد داداش ..؟

رفیق گلم شما از من خرده نگیر منظورم با شما نبوده طرف خودش خوب می دونه با کی بودم.

زمانی که شماره های پیراهنه بازیکنها عربی مینوشتند چون لاتین حرام بود...آگهی دور زمین بازی حرام بود ,,آگهی روی پیراهنه بازیکنها حرام بود.,,آستین کوتاه را تو خیبان میزدند متور سوارها,جنگ و ناله فراوان ,,هر روز یکی از بچه محل هات رو میشنیدی که تو جبهه کشته شد ,,وا ی که چه روزهای بود ,,,دولتمر دهای ان روزها هم که فقط مثل همشه به فکر محکم کردن پایهای حکومت خودشان بودند,,,تنها سرگرمی که ما داشتیم رفتن به استادیم بود برای تماشای فوتبال جام باشگاهای تهران,,,,همین

عجب روزگاری بود، جنگ از یک طرف امان همه را بریده بود و فوتبال تنها سرگرمی جوانان بود. در هر بازی هشتاد، صد هزار نفر می آمدند آزادی. فوتبال تنها چیزی بود که در آن روزها شادی می آورد، بقیه همه ناراحتی بود. روزگاری بود که استادیوم می رفتیم تا شاد باشیم. فوتبالها آن روزها سرزنده تر بود و اسطوره ها پولی نبودند. پیروزی و استقلال دو تیم محبوب و قدرتمند کشور بودند و تا دهۀ هفتاد هیچ تیمی حریف اینها نبود... دوران غم انگیزی بود دوران جنگ...

بچه‌ها یک چیزی رو توجه کردین که تو بازی استقلال که ۳۰ ۴۰ هزار تا استقلالی هستند حدِ عقل ۵ ۶ هزار تا پرسپولیسی هم هستند، این تو بازی‌هایِ پرسپولیس هم صادق بود یعنی‌ کمِ کم ۴ ۵ هزار تا استقلالی می‌رفتند واسه بازیِ پرسپولیس که تیمِ مقابل رو تشویق کنند، چه روزگاری بود، چه فوتبالی چه تماشاچی‌های با حالی‌، حالا اون روز‌ها رو با الان مقایسه کنید

جنگشم رفتیم داداش ,,,سال ١٣٦٦ رفتیم خدمت ... کلی از رفیقا و هم خدماتیهامونم جلوی چشمون کشته شدند... ٢٦ ماه هم خدمت کردیم به میهن...نه منتی داریم سر کسی ,نه چیزی از کسی خاستیم ... فقط خاطره ان دوران را بیاد داریم و نوشتیم که واسه شما مسخره به نظر آمد ....

خرداد امتحاناتمون تموم شد ١٨ شهریور رفتیم خدمت وظیفه در سن ١٨ سالگی .... کجای این کار به نظر شما مسخره و نامردی میاد داداش ..؟

روحت شاد ناصر خان حجازی

اونموقع هم این بدبخت پرسپوليسی ها خودشون چيزی نداشتن انگار...رفته بودن برق رو تشويق ميکردن!

یک چیزی رو توجه کردید وقتی مختاری فر گل میزنه تعدادی از بازیکنا میرن به سمت پاس دهنده و طرف زننده گا نمیرن !!

رفیق گلم شما از من خرده نگیر منظورم با شما نبوده طرف خودش خوب می دونه با کی بودم.

عجب حرف مسخره ای، کشور توجنگ بوده مردم دنبال پناهگاه بودند خانواده ها شهید می دادند طرف واسه دلخوشی می رفته استادیوم.نامرد نمیگه کاری به جنگ نداشتم فوتبال برای من مهمتر بوده.