باز هم پرسپولیس گره گشای مشکلات و تاج ( استقلال ) چوب لای چرخ کن بازیکنان.

زمانی که پرویز قلیچ‌خانی در تیم تاج (استقلال بعدی) توپ می‌زد، حتا متعصب‌ترین هواداران پرسپولیس به خود اجازه نمی‌دادند درباره‌ی «قلیچ کبیر» سخنی درشت یا ناشایست بر زبان آورند. قلیچ‌خانی نوع دیگری از بازی فوتبال را در سرزمین ما نمایش می‌داد که تا آن زمان یکسره ناشناخته بود و شاید تا امروز نیز مشابه‌اش دیده نشده باشد. گل‌های از راه دور او در جام ملت‌های آسیا در برابر اسرائیل در سال ۱۳۴۷ و در مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۷۴ در برابر استرالیا، هرگز از خاطر فوتبالدوستان ایران محو نخواهد شد و در تاریخچه‌ی فوتبال میهن ما ثبت است. گرچه شاید نسل جوان امروز، به دلیل «توطئه‌ی سکوت» که بنا بر مصلحت‌های سیاسی روز، در ایران پس از انقلاب در مورد قلیچ‌خانی بر رسانه‌ها و محافل ورزشی حاکم بوده، حتا نام این بازیکن بزرگ را نشنیده باشند.

‍شهروند: سال ۱۳۵۲ بود، اوج مسابقات باشگاهی جام تخت جمشید، عصر یک روز بهاری، شیراز ورزشگاه حافظیه. بچه های جوان و خونگرم شیرازی هیجان زیادی داشتند تا بتوانند در مقابل تیم تهرانی، خودی نشان دهند. با تمام وجود بازی می کردند. یک بر هیچ جلو بودند. برق شادی را می شد در نگاه همه آن ها و نیز تماشاگران دید. بازی را تقریبا برده بودند که ناگهان اواخر بازی، داور در یک اشتباه آشکار و به ناحق، علیه تیم برق شیراز یک پنالتی گرفت. ورزشگاه در بهت و حیرت رفت. جوانان شیرازی باورشان نمی شد. به طرف داور هجوم بردند. آن ها که کم سن و سال تر بودند گریه می کردند و به زمین چمن ورزشگاه مشت می کوفتند. در لحظاتی کوتاه وضع عجیبی پیش آمده بود. حیرت و حسرت همه را فرا گرفته بود. اطراف داور همچنان شلوغ بود. گریه جای خود را به التماس داده بود، اما رای داور یکی بود و عوض نمی شد. پرویز قلیچ خانی در دفتر شهروند ـ فوریه 2009 عاقبت لشکر شکست خورده به این تصمیم گردن نهاد. رای اشتباه داور مثل روز روشن بود. توپ در نقطه پنالتی کاشته شد و جوانی که بعدها بیش از صد شماره آرش را به همت خودش بیرون آورد، پشت آن قرار گرفت. استادیوم در انتظار واقعه ای بود. پرویز طاقت دیدن آن نگاه های غمزده را نداشت. حکم غیرعادلانه را نمی پسندید. نگاهی به اطراف استادیوم انداخت، سکوت بهت آور آن را نمی توانست تحمل کند، لحظه ی امتحان بود، با شوت سرکش و سنگین خود که ده ها متر از دروازه فاصله داشت، شادی را به ورزشگاه هدیه آورد، شادی را به مردم هدیه کرد. تسلیم بی عدالتی نشد. این خبر مثل توپ در محافل ورزشی صدا کرد. همه بی اختیار تولد تختی دیگری را به یکدیگر نوید دادند.

کاملا منطقی و درست درمورد هم فوتبال و هم سیاست حرف زد. زنده باشی

به نظر من این بابا مشاعرشو از دست داده.. وقتی‌ سوال‌های مهمی‌ رو در رابتته با خودش و سابقه ش غلط جواب میده بقیه حرفاش هم قابل شک و تردیده... مثلا ایشون یادش رفت از اون شوی غلط کردم تو تلویزیون شاه چیزی بگه... و اصولاً این آدم به خاطر همین حرفای خاله زنکی و بی‌ سند و مدرک از همه گروه‌های سیاسی و غیر سیاسی طرد شده.... این که همه میدونن فلانی‌ بچه باز بوده و ... که نشد حرف، در ثانی‌ یکی‌ نیست بگه تو از کجا میدونی‌؟ در رابطه با طرح ۲۹ ساله‌ها هم اطلاعات غلط داد.. اون طرح ۲۹ ساله‌ها بود نه ۲۷ ساله‌ها و برای حذف کردن نام‌های که به زعم جمهوری اسلامی تداعی کننده دوره شاه بود و این تو همه عرصه‌ها اتفاق افتاد مثل سینما و... چنگیز، علیدوستی، خبیری سنشون به این طرح نمی‌خورد و ۴-۵ سال جوون‌تر بودن اکثر بازیکنای دهه ۵۰ اون موقع۲۹ به بالا بودن... مثل پروین، حجازی ... خلاصه این که هر کسی‌ یک بار تو عمرش پیرهن آبی‌ تاج و عمامه فعلی‌ رو تنش کنه تا آخر عمر دچار توهم می‌شه... باز خوبه خودش اعتراف کرد چه با قلیچ چه بی‌ قلیچ ۶ تا و ۳ تا از پرسپولیس خوردن..