اشتباه داور اردنی به نفع تیم ملی تقدیم به کسانی که خیال میکنن هر کس تو این دنیا عربی حرف میزنه هر شب خواب نابود کردن ما ایرانی ها رو میبینه از بچگی!

باز سر و کله مظفرالدین شاه در فرنگ پیدا شد! حداقل اینبار فهمیدند که باید ضعف زبان او را با ترجمه و صدای گوینده ماست مالی کنند. ضمنا چرا گوینده این بخش اینقدر صدایش را توی گلو می اندازد؟ ای امان از این صدا و سیما که نه صدا دارد و نه سیما.

وااااای Seda110 مردم از خنده. از روزی که این یارو این گزارش هاش از چین منتشر شد، مونده بودم چه جور این رو توصیف کنم. جججججدا عین مظفرالدین شاه در فرنگ میمونه...ندیدبدید؛ عقب افتاده؛ زبان ددددددددددددددداغغغغون....گزارشگر اعزامی میشن این حضرات

البته ضعف احتمالی زبان (احتمالا انگیسی) این بابا تو چین که خیلی نمودی نداره و اگر قوی هم بود هم به کارش نمیومد. چین اوکلاهاما نیست و تو خیابوناش مردم عادی انگلیسی نمیفهمن و شاید yes رو هم ندونن یعنی چی! اصولا بیشتر ما ایرانیا فکر میکنیم بیرون از ایران به صرف ایران نبودنش هر شخص عادی ای انگلیسی بلده یا باید بلد باشه (بگذریم از اونایی که فکر میکنن زبان همه ی کشورهای خارج از ایران انگلیسیه) و فقط ایرانه که توش انگلیسی صرفا یه زبان خارجیه که طبقه ی خاصی از مردم نیاز و توان یادگیریش رو در خودشون میبینن و همونام باید براش هزینه و تلاش کنن و درس بخونن والا خارجی بودن برابره با داشتن زبان انگلیسی در DNA! این توهم در ایرانیای مقیم کشورهای انگلیسی زبان تقویت هم میشه چون اونجا پای توهمی که تو ایران داریم یه مهر تایید البته کاذب و غلط انداز هم میخوره. اون اظهارنظرهای تماشاگرام یا الکی حرف گذاشتن تو دهنشون (کی به کیه!) یا این بار با خودشون یکی بردن که چینی حرف بزنه وگرنه شما تو چین اونم شنیانگ تو خیابون به زحمت کسیو پیدا میکنی انگلیسی حرف بزنیه و اگرم پیدا کنی، هر چی ابتدایی تر حرف بزنی بهتره.

ولی در مورد رویکرد گزارشهای تلویزیون ایران از خارج موافقم و به عنوان "مظفرالدین شاه.." میخوره. معمولا لحنها همراه با تعجب و توام با نوعی حالت سرخوردگی از چیزهای منفی ای که انتظارش رو نداشتنه (چون به دلیل انزوا و دنیا ندیدگیمون اعتماد به نفسمون کم شده و فکر میکنیم هر جایی بیرون از ایران همه چیز بی نقصه یا باید باشه). اغلب اظهارنظرها به دلیل برآورده نشدن انتظار بی نقصی، توام با دید انتقادی و منفی و نوعی تحقیر خفیفه. کمتر دیدیم که گزارشگرای ایرانی با خنده یا دستکم لبخند، شاد و شنگول از چیزهای قشنگ و مثبت جایی که میرن حرف بزنن. چون اصولا دیدن زیبایی رو بلد نیستن. اصلا معیارهاش رو نمیشناسن و لذت بردن ازش رو بلد نیستن. نمیدونن از چه چیزهایی میشه لذت برد. ارامش، زیبایی، هنر، نظافت، نظم و... رو نمیبینن اما بیط فروختن توی مینی بوس رو باید حتما بگن! ما ایرانیا تعریف کردن (از کسی که مافوقمون نیست و منفعتی در گرو چاپلوسی ازش نداریم) رو بلد نیستیم. اصلا زیبایی رو نمیشناسیم و نمی بینیم. اصولا برای عموم ما ایرانیا تعریف و هرگونه مثبت گویی از دیگران یکی از سخت ترین و دردآورترین و جانفرساترین کارهای دنیاست. تازه اگر نگم اصولا مثبت بودن برامون یکی از سخت ترین و طاقت فرساترین کارهاست (یا شده). ایرانی همینطوریش به طور سنتی شخصیتی پیچیده، بدبین و بسته داشته (به دلایل تاریخی و فرهنگی). ولی حکومت جمهوری اسلامی هم که برخاسته از فرهنگ ما و بخشی از تاریخ ما و در عین حال از قضا برخاسته از بسته ترین و بدبین ترین اقشار جامعه ی ایرانی یعنی روحیانیت شیعه اس، به اون پیچیدگی و بدبینی از جمله به دنیای خارج و اصولا هر غریبه ای چندین برابر بیشتر دامن زد. این هم تلویزیون حکومتیه و ما و کارمندان اون رسانه هم شهروندان این کشوریم و اون فضا رو نفس کشیدیم. باید بگم متاسفانه حتی بیگانه ترین آدمها با فضای زندگی یا رسانه ای یا آموزشی ایران هم به طور کامل از پیچیدگی و منفی گرایی جامعه ی ایرانی در امان نیست. اولا چون این مساله فقط مال جمهوری اسلامی نبوده و ریشه دارتر از این حرفهاست تو تاریخ و فرهنگ ما و دوما چون به هر حال بیشتر ماها خواهی نخواهی در اون سیستم زندگی کردیم. اگر تلویزیونش رو از یه جایی به بعد ندیدیم، ولی قبلش میدیدیم. تو اون سیستم مدرسه رفتیم و...