در حالیکه از طرف وزارت ورزش فشار ناجوانمردانه‌ای روی تیم بود و برنامه معلوم الحال صدا و سیما هم سنگ تمام گذاشتند تا استقلال قلعه نوعی زمین بخورد در سالی‌ که امیر در غم از دست دادن عزیز ترینش سوخت اما باز استقلال را رها نکرد و استوار ایستاد و حالا در پناه این کوه استوار تیم ملی‌ ایران هم حال و هوای خوشی را تجربه میکند. امسال چه قهرمان آسیا بشویم و چه شکست بخوریم باید به احترام این مرد کلاه از سر برداریم . روح بزرگ و اراده آهنین امیر در طی‌ این سالیان به ما نشان داده که غیر ممکن وجود ندارد و هر کاری شدنی است فقط باید ایمان و اراده و البته هوش و استعداد همه در یک غالب زیبا و به عنوان یک فرمانده در وجود یک نفر پیدا شود. از اینجا به داستان‌های اساطیری میرسیم که لشکریانی با تعداد کمتر و سلاح کمتری فقط به خاطر داشتن فرماندهی قوی و کاردان چطور از پس حریفان کارکشته تر و مجهز تر بر می‌‌آمدند و چطور روح سلحشوری در وجود این مردان دمیده میشد تا داستانهای از غیر ممکنها را برای کودکی ما بسازند. با بودن امیر یاد داستانهای دوران کودکی می‌‌افتم. آری امیر همان قهرمانی است که وقتی‌ بزرگ شدیم فکر کردیم آنها فقط قصه بودند اما حالا با چشم خودمان داریم میبینیم یکی‌ از آن قهرمانان را که برگشته تا آرزوهای ما را به واقعیت تبدیل کند.