به گزارش خبرگزاری تسنیم، نیکولای کازاریان، مهاجم مشهور شوروی، نه تنها یکی از بهترین گلزنان دهه‌های ۱۹۶0 و ۱۹۷0، بلکه یکی از وفادارترین فوتبالیست‌های تاریخ فوتبال شوروی نیز محسوب می‌شود. کازاریان تمام دوران حرفه‌ای خود را در تیم آرارات ایروان گذراند. بیش از ۱۷ سال، او در ۳۳۴ مسابقه بازی کرد، ۷۷ گل به ثمر رساند و همچنین به تیم کمک کرد تا قهرمان اتحاد جماهیر شوروی، دو بار قهرمان جام حذفی و به نمادی از آن نسل طلایی ایروان تبدیل شود.

کازاریان با داشتن استعداد خارق‌العاده؛ در مقطعی می‌توانست به راحتی در تیم ملی اتحاد جماهیر شوروی بازی کند. همچنین این مهاجم به راحتی می‌توانست به بهترین باشگاه‌های کشور برود اما خود او این فرصت را رد کرد، زیرا نمی‌توانست خود را در جای دیگری جز ایروان تصور کند؛ "آنها مرا به کیف، مسکو، لنینگراد و اودسا فراخواندند. قول آپارتمان و ماشین دادند. یک روز تقریباً به زور من و چهار نفر دیگر را به بهانه سربازی از تیم به زسکا بردند. سپس سیمونیان و آنتون کوچینیان از آن خارج شدند و با تلاش مشترک تیمی را که می‌خواستند ستون فقراتش را بشکنند نجات دادند".

با این حال، توانایی‌های کازاریان به این محدود نمی‌شد. در سال ۱۹۷۲، پس از دیدارهای اروپایی درخشان آرارات که به دور سوم جام یوفا رسید، جایی که در ضربات پنالتی در رویارویی دراماتیک با کایزرسلاترن شکست خورد، نیکولای یک پیشنهاد بسیار وسوسه‌انگیز از آلمان دریافت کرد. مدیریت باشگاه آلمانی که تحت تأثیر عملکرد این مهاجم قرار گرفته بود، به معنای واقعی کلمه یک قرارداد رؤیایی به او پیشنهاد داد.

کازاریان می‌گوید: "مدیریت باشگاه آلمانی مدت طولانی در تلاش برای متقاعد کردن من برای انتقال به بوندسلیگا بود، آنها پناهندگی سیاسی و قراردادی را پیشنهاد کردند که از نظر ذهنی گیج کننده بود". کازاریان اعتراف کرد که نمی‌خواست خائن به وطن شود، زیرا آن روزها مهاجرت به خارج از کشور مطرح نبود؛ "آن زمان ما حتی نمی‌توانستیم به بازی در یک تیم خارجی فکر کنیم. دوران متفاوتی بود. حتی انتقال از یک تیم به تیم دیگر آسان نبود". همچنین و مهمتر از آن، کازاریان به باشگاه مادری خود بسیار وفادار بود؛ "من نمی‌توانستم خودم را در جایی غیر از آرارات تصور کنم." این فوتبالیست اعتراف کرد: "من نمی‌خواستم در جای دیگری بازی کنم."

در نتیجه این مهاجم تا سال ۱۹۷۶ برای آرارات بازی کرد و پس از آن دوباره به عنوان مربی آموزش دید. کازاریان تا پایان دهه ۲ در سمت جدید خود کار کرد و سپس بازنشسته شد. این فوتبالیست در خانه بارها به خاطر خدماتش به کشور مدال و عناوین دریافت کرده است اما همچنان از او قدردانی مالی نشده است. اکنون کهنه سرباز فوتبال به معنای واقعی کلمه باید زنده بماند، حقوق بازنشستگی او حتی برای دارو کافی نیست. این همان قدردانی است که کازاریان به خاطر فداکاری خود دریافت کرد. خیلی غمگین!