زمان آن مرحوم هم وضع بدین گونه بود؛ ما که در ایران نه جنگ جهانی دوم و اول و ... را دیده بودیم و نه بیماری کچلی و تفلیس و سوزاک و ...، اکنون که "آبگرمکن و گرمابه" تا توی خانه هایمان آمده بود، فکر می کردیم که دنیا همیشه همینجور بوده است! از این دست نمونه ها بسیار فراوان است و ما به جای اینکه قدردان بوده و کوشش کنیم که تلاش خود را بیشتر کنیم تا در جهان تکنولوژی درجا نزنیم، گیر دادیم به اینکه چرا دامن شمسی خانوم بلند و یا کوتاهه! فکر نکنید که چون به رقم های تاریخ افزوده شد، فرهنگ ما هم پیش رفته است، نه!!! همین فوتبال ملی ما را نگاه کنید؛ در جمع مدیران ناشایسته و بی عرضه ایکه ایران را توانستند قرنها به پسرفت بکشانند، یکی حالا به هر دلیل، پیدا شده تا با اندیشۀ نتیجه گرایی، نتایج شگرفی برای فوتبال ما رقم بزند. ببینید ما مردم داریم با او چه می کنیم؟! همان کاری را که با آن زنده یاد کردیم و چهل سال است که داریم چوبش را هم میخوریم. می گویند "سرمربی توان انتقاد پذیریش را از دست داده"، اما براستی کدام انتقاد؟ شاید ما مفهوم انتقاد و توهین را بد متوجه شدیم. هر چه دلشان میخواهد از حملات نژادپرستانه تا تهمت های ناروا به او میزنند، تا وی دهن باز می کند میگویند توهین کردی!! نگاهی به همۀ انتقادات اخیر آقایان ذوالفقارنسب، حاج امیری و ... بیاندازید، تمام سخن آنها اینست که "چرا به اسب ما گفتید یابو" و کی روش ما را آدم حساب نمی کند و "نگاه از بالا به پائین نسبت به ما دارد"؟!! یکی پیدا نمی شود تا به آنها بگوید آخر مگر شماها کی هستید؟ اگر این جمهوری اسلامی نبود، اینک همۀ شما منتقدین و پیشکسوتان داشتید توی سبزه میدان غاز می چراندید. خُب، گر نگهدار شما همین جمهوری پلشت اسلامیست، زیاد به آن دل نبندید، آن خدا بیامرز با آن همه ابهتش نماند، چه برسد به این ریغو که نفسش هم به شماره افتاده است.