بی گمان هیچ كدام از ایرانیانی كه در یكی از سردترین روزهای تاریخ پایتخت، خودشان را به ورزشگاه یخزده آزادی رسانده بودند تا هفتاد و چهارمین شهرآورد تهران را تماشا كنند، تصورش را هم نمی كردند كه این مسابقه فوق العاده دیدنی، به یكی از ممتازترین برگ های كتاب فوتبال ایران تبدیل شود و خاطره اش برای همیشه در یاد آنها باقی بماند. دیروز وقتی تماشاگران تلویزیونی داربی گیرنده هایشان را روشن كردند و با سكوهای لخت تر از همیشه استادیوم آزادی مواجه شدند، احتمالا احساس یاس و ناامیدی در مورد بزرگ ترین مسابقه باشگاهی ایران در دلشان رخنه كرد، اما شاید اگر خود آنان نیز یك دقیقه – فقط یك دقیقه – در سرمای استخوان سوز غربتهران نفس می كشیدند، به جای گله از ۴۰ هزار نفری كه به ورزشگاه نرفتند، درود می فرستادند به ۶۰ هزارتماشاگری كه حالا باید به آنها لقب عاشقان واقعی فوتبال را داد؛ همان ها كه برنده بی چون و چرای پنجشنبه شب بودند و یك نبرد دراماتیك و استثنایی را تماشا كردند. ضربان سرخ، روی خط انتقام از ساعاتی مانده به آغاز مسابقه، ظرفیت طبقه پایین تقریبا پر می شود و حدود ۱۰ هزار نفر راهی طبقه بالا می شوند، اما سرمای شدیدتر طبقه دوم، باعث می شود بیشتر تماشاگران به هر قیمتی كه شده تلاش كنند پایین بمانند. جایی كه ما نشسته ایم، درست قلب تیفوسی های پرسپولیس در ضلع شمالی استادیوم آزادی است؛ جایی كه هواداران تیم سرخ تهران به ورزشگاه آمده اند تا هرطور شده از كابوس شكست های متوالی داربی نجات پیدا كنند. درست به همین دلیلهم هست كه جنب وجوش اینجا را هیچ كجای دیگر ندارد. ورود بازیكنان قرمزپوش به زمین، فریادهای كر كننده هواداران را به دنبال دارد:»پرسپولیس قهرمان، انتقام، انتقام!« بازیكنان دست تكان می دهند و به تماشاگران اطمینان می دهند كه همه سعی خودشان را خواهند كرد. آن سویورزشگاه، چیزهایی علیه دنیزلی می گویند و البته تاكتیك كلیشه ای تماشاگران رقیب پرسپولیس را به كار می گیرند: »علـــی دایــی!« بازیتحت تاثیر باد سرد و شدید آغاز می شود.