قبل از اعتراضات اخیر باورم نمیشد در قرن بیست و یکم کسایی باشن که حاضرن جونشون رو به خطر بندازن تا صدای مظلومیت و حق خواهی هموطناشون باشن. ولی با گذشت این چند ماه به من ثابت شد هنوز با وجود توماج صالحی، علی دایی، علی کریمی و البته زنان و مردان شجاعی که گمنام هستن هنوز شرافت و انسانیت پیدا میشه. محمد مرادی هم که با از خودگذشتگی آگاهانه خواست تا با مرگش صدای مردم ایران باشه. نمی دونم زندگی پس از مرگ وجود داره یا اون هم یه دروغ دیگه ای که بهمون فروختن، اگه هست روحت در آرامش ابدی. محمد مرادی نام و یاد تو جاودانه شد.