*صدسال پیش چی گفته لامصب:* *چه زیبا سخن گفت: ایرج میرزا ، و بیخود نیست که در مشهد ، بلوار ایرج میرزا را به جلال ، تغییر دادند.* *او صد سال پیش سخنی گفته که گویی سخن امروز است:* *شنیدم که رندی، به عهدِ قدیم* *بیامد به نزدیک شخصی حکیم* *بگفتا: تو مردی جهاندیده‌ای* *در اقصای عالم، تو گردیده‌ای* *بفرما که در بینِ نوع بشر* *چه دردی بُود بدتر و پر خطر* *شنیدم که آن شخصِ نیکو نهاد* *جوابِ سوالش، بدین گونه داد* *بگفتا: که در بینِ نوع بشر* *دو بیماریند، پُر ز شرّ و خطر* *" وبا " هست اول، بلایی قَدَر* *فتد همچو آتش، به نسل بشر* *و بعد از " وبا " دردِ دیگر "عباست"* *که خود عامل درد و رنج و بلاست* *چو شیطان، به زیر عبا پا نهاد* *عبا گشت، کانونِ جهل و فساد* *عبا را کنون، پرچم جهل دان* *فساد و جهالت، بزیرش نهان* *چو حاکم شود بر دیاری عبا* *در آن نشنوی، غیر صوت عزا* *وبا و عبا مثل یکدیگرند* *که در آفرینش ز یک گوهرند* *وبای جهالت، ز زیر عباست* *که خود منشاء درد و رنج و بلاست* *امان از "عبا" و امان از "وبا"* *که شد ملت ما بدان مبتلا* *ایرج میرزا*