در زمین های حرفه ای آبی در زمین جمع نمی شود. البته زمین های حرفه ای زمین های عجیب و غریب مثل سطح کره مریخ یا کره ماه نیستند فقط یک حفاری و هم چنین کانال بندی ساده است که آب ها را می کشد و به سمت هدایت شده می برد. اما در بیشتر زمین های ایران هنوز آب در زمین جمع می شود و این پدیده آورده صحنه های سال های دور است. سال هایی که چند کارگر با ابرهای تشک وارد زمین می شدند و بعد از پهن کردن آن در زمین و آب کشیدن آن را به بیرون می آوردند و فشار می دادند تا آب ها به مسیر هدایت شده دستی برود! فوتبالمان مثل خیلی از چیزهایمان بین سنت گرایی و مدرنیته گیر کرده است. از سویی فوتبالمان را حرفه ای می خوانیم. تیم اول آسیا هستیم اما از سوی دیگر پیش از تمرین اعضای تدارکات و حتی کادر فنی باید سطل آب و ابر در دست بگیرند و آب جمع کنند. اما این واقعیت تلخ (آب کشی مدرنیته) دانش ما ایرانی ها نیست. در کمتر پروژه تحقیقاتی علمی جهان است که شاهد حضور دانشندان ایرانی نباشیم. بیشتر شرکت های خودروساز جهان در تیم طراحی خود از طراحان نخبه ایران سود می برند. بهترین پروفسور مغز و اعصاب جهان ایرانی است. ایرانی ای به نام پروفسور سمیعی. به زعم همه تحریم های ظالمانه به فن آوری هسته ای دست یافته ایم اما یک زمین تمرین خوب و آبرومند برای تیم ملی نداریم و هنوز هم آب زمین فوتبال را به شیوه دهه های گذشته خشک می کنیم. به کی روش کاری نداریم و ایضا حرف هایی که در مورد کمبود امکانات در ایران می زند. این یک واقعیت محض است. این است شان تیم ملی و زمینی که در آن تمرین می کند. آن هم در کشوری که سرشار از منابع خدادای است. ایرانی چهار فصل که گاهی مبالغ اختلاسی آن هوش از سر می برد. درد از نخواستن است نه از ندانستن.