بیش از یک سال پیش، بعد از جام‌جهانی قطر، نوشته‌ای در این وبگاه منتشر کردم تحت عنوان « یک نظر؛ راه بازگشت بچه‌های تیم ملی سابق» که هنوز در بخش عکس‌های کاربری من قابل دیدن است. در آنجا نوشتم بودم که شاید بتوان گفت که بازندۀ اصلی جام‌جهانی قطر فوتبالیست‌های «تیم ملی سابق» ایران باشند. حکومت اشغالگر ایران آبرو و حیثیتی نزد مردم و جامعه جهانی نداشت که بخواهد آن را از دست بدهد. ولی، جوانان ایرانی شاغل در این تیم تا چند ماه پیش از جام‌جهانی حداقل نزد ملت خویش محبوب بودند و ملت هم آنان را مانند فرزندان خود می‌دانست. اما، شد آنچه شد؛ در یک پیچ اجتماعی-سیاسی این بازیکنان عملکرد قابل قبولی از نظر مردم نداشتند و عنوان زیبا و پُرمعنی «تیم ملی» را از دست داده و به قعر دره سقوط کردند. در همان متن اشاره کرده بودم: برای آن دسته از بازیکنانی که احساس می‌کنند که اشتباه کرده‌اند؛ برای فوتبالیست‌هایی که میل دارند این تیم فوتبال دوباره به تیم ملی تبدیل شود؛ به ورزشکارانی که می‌خواهند به آغوش ملت خود بازگردند پیشنهاد می‌کنم که از بازی در «جام ملت‌های آسیا» انصراف داده و در یک «استوری» کوتاه بطور شفاف از همین حالا اعلام کنند که تصمیمی برای شرکت در این مسابقات ندارند. تصور می‌کنم که این حداقل کاری‌ست که فوتبالیست‌های «تیم ملی سابق» برای دلجویی از هواداران می‌توانند انجام دهند. اگر این فوتبالیست‌ها به غیر از منافع مادی و شخصی خود، به بهروزی و آینده ایران نیز اهمیت می‌دهند، امروز وقت آن است که با صدای بلند آن را اعلام کنند.

در آن زمان حتی بعضی از کاربران در زیر مقاله نوشته بودند که این حکومت اصلاً ممکن است تا آن زمان دوام نیاورد. ولی حکومت دوام آورد و همین تیم فوتبال قرار است تا سه روز دیگر با ژاپن در مرحلۀ یک چهارم نهایی روبرو شود.

سؤالاتی که امروز پس از گذشت یک سال و با رجوع به آن نوشته برای من مطرح شده این‌ست: آیا این تیم دوباره «تیم ملی ایران» شد؟ آیا این بازیکنان «به آغوش ملت» بازگشتند؟ چرا حافظۀ مبارزاتی ما اینقدر کوتاه است؟ در جام‌جهانی گذشته، بسیاری از بازیکنان ادعا می‌کردند که «فوتبال سیاسی نیست» و آن‌ها تنها برای ورزش به جام‌جهانی رفته‌اند. اگر این کفتۀ ایشان را قبول کنیم، پس چرا در قطر در ابتدای بازی با فلسطین با چفیه‌های فلسطینی صف بستند؟ آیا نباید قبول کرد که حکومت پس از یک سال دوباره با ابزار فوتبال میلیون‌ها ایرانی را به گِرد خود جمع کرده؟ به راستی، این فوتبال اهمیت‌اش برای ما چقدر است؟ به چه قیمت و با چه هزینه‌ای ما دوباره بر سر سفرۀ فوتبالِ حکومتِ اشغالگر نشستیم؟