بايد اعتراف كنم كه هنوز هم هر چند وقت يكبار چيزي مثل يك شوك به مغزم تلنگر ميزنه و رقتنش رو يادم مياره ، هنوزم خيلي مواقع فكر ميكنم هست ولي از استقلال دوره ، رفتنش رو قبول كردم ولي هيچوقت باور نكردم ، در حيرتم از مرام اين مردم پست ، اين طايفه زنده كش مرده پرست ، تا هست به ذلت بكشندش به جفا ، تا مرد به عزت ببرندش سر دست .

در حيرتم از مرام اين مردم پست ، اين طايفه زنده كش مرده پرست ، تا هست به ذلت بكشندش به جفا ، تا مرد به عزت ببرندش سر دست .

بايد اعتراف كنم كه هنوز هم هر چند وقت يكبار چيزي مثل رعد و برق به مغزم ميخوره و رفتنش رو يادم مياره ، يك جورهايي رفتنش رو قبول كردم ولي هرگز باور نكردم . هنوزم فكر ميكنم كه هست ولي مربي گري نميكنه . اتفاقاً به عنوان يك پرسپوليسي ازش زياد خوشم نميومد تا روزي كه با يكي دوستاي استقلالي رفتيم سر تمرين استقلال در ورزشگاه مرغوبكار ، دوستي كه چند سال از من بزرگتر بود و پدرش هم خيلي دوستي نزديكي داشت با ناصر خان . اخرهاي تمرين وقتي كه بازيكنها بدنهاشون رو سرد ميكردن ، با دو تا ابميوه به طرفمون اومد ، عذر خواست به خاطر تمرين و نشست روي كلمن كنار زمين و يك نيم ساعتي حرف زد ، البته به خاطر اشنايي نزديكي كه با اون دوستم و پدرش داشت . يادمه كه از دست اتيلا كه اون موقع بازي ميكرد خيلي عصباني بود به خاطر يك مصاحبه ، درد و دل كرد سر جريان انتخاب نشدنش به عنوان سرمربي تيم ملي دو سال قبل تَر ، حرفهايي كه به شدت به دلم نشست ، حتي قسمتهاييش كه انتقاد بود از مايلي كهن كه به جاي او روي نيمكت تيم ملي نشسته بود ، همون روز و ان برخورد صميمي و خاكي شد بهترين خاطره من از او و البته دليل علاقه ام بهش ، مثل علاقه ام به عابدزاده وقتي كه استقلال بود و يا مجيد نامجو مطلق كه اتفاقاً هر دو هم چند سال بعد اومدن پرسپوليس . روحش شاد ، خاطره من ازش از زمان بازيش برميگرده وقتي كه تازه فوتبال ميديدم و البته سنم هم خيلي كم بود ، قهرماني باشگاههاي تهران سال ٦٤ با استقلال كه تو فينال و ضربات پنالتي شاهين رو بردن و ناصر خان يك يا دو پنالتي گرفت و البته اخرين سال بازيش در استقلال يعني سال ٦٥ و اون دربي نيمه نهايي و شكست سنگين از تيمي كه ناصر محمدخاني غير قابل مهار رو داشت . بعد هم ترك ايران و مربي شدن و رسيدن به نيمكت تيم محبوبش با فاصله نزديك ١١ سال !! روحش شاد ، يك جنتلمن به معني واقعي كلمه ....

حیوونکی زندی!! میگه خدا رحمش کنه...

یه احساسی بهم میگه خیلی از قضیه "نمایشه". یه جورایی انگار دوستان جمع شدند که بگن آره ما و ناصرخان با هم فالوده میخوردیم انگار چیزی از وجهه‌ی حجازی بهشون برسه. نمیشه انقدر ابراز خاکساری کرد به حجازی بابت "صراحت کلام" - احتمالا اون جمله‌ی "مگه ما چه چیز این مملکتمون سالمه که فوتبالش سالم باشه" - ولی هیچ کار مشابهی انجام نداد! و حتا برعکس رفتار کرد.

نیچه در کتاب چنین گفت زرتشت مینویسه "اعتقاد ما به دیگران به این سبب است که میخواهیم به خود اعتماد به نفس تلقین کنیم." اینجا قضیه حتا نازل‌تر از اینه چون اعتقادی هم درکار نیست حتا. در این ده سال اخیر چندتا از این دوستان هنرمند و فوتبالیست در کنار مردم بودند؟