در همه زندگی یاد گرفتم که معرفت به ذاتِ آدماست، نه پیشینه، نه جایگاه و نه نسبت!
معرفت، چیزی شبیه به دانه‌های تسبیحی است که با نخ انسانیت، دور قلب بعضی‌ها هست.
فهمیدیم که معرفت داشتن، مرز نمی‌شناسد؛ خارجی و داخلی هم ندارد. حداقل بشار رسن این موضوع را خیلی خوب به رخ همه ما کشید. بشار در سخت‌ترین روزهای زندگی‌اش کنار پرسپولیس ماند تا عِرق و تعصبش را نشان دهد.
این جا زمین است، زمین گرد است، همه چیز به خودمان برمی‌گردد. بشار عزیز! معرفت تو راه سبزی پیش روی تو خواهد بود. آینده‌ات روشن.
دل ما برای تو و همه روزهای خوبی که با هم داشتیم تنگ می‌شود.
زمان خداحافظی؛ خاطرات زیادی از تو به ذهنم آمد، خاطراتی که جز خوبی، چیز دیگری را برایم تداعی نکرد. خوشحالم که جایگاه خوبی در قلب هواداران و همه خانواده پرسپولیس به دست آوردی که باعث می‌شود سال‌ها و تا همیشه بیادت باشیم.
به امید روزی که دوباره دست تقدیر، مسیری فراهم کند که راه‌مان یکی باشد.