با صبر و ارامش و سلاح الله اکبر می ریم جلو. اگه شانسی بردیم که دیدی گفتم و اگه باختیم م که چیزی از ارزشها کم نمیشه .... ترک عادت موجب مرض است

کمیته فنی فدراسیون که از بازیکنان پا به سن گذاشته دعوت به بازی میکنه و راهو برای بازیکنان جوان و با انگیزه مسدود میکنه هیچ اعتباری پیش مردم نداره. دوباره میگم، اینجا تقصیر بازیکن نیست، مقصر اصلی همان کادر فنی تیم است. شما از هر بازیکنی دعوت به تیم ملی کنید طبیعتاً هیچکس نه نمیگه. همین مسئله با اقای دایی هم اتفاق افتاد و ملت کاسه کوزه ها را سر اقای دایی میشکستند. اونجا هم مقصر دایی نبود و مربی و کادر فنی بی کفایت بودند.

این فدراسیون کارهاش همه برعکس. اول ضربه رو میخواد بخوره بعد فکر کنه. عین زمان جنگ که بچه ها رو می‌فرستادن رو صحرا های مین که راه رو باز کنن. چونکه خودشون هر چی با شعور بود تیر بارون کردن. حالا هم باید شاهد یه ۵-۰ یا ۷-۰ آبرو ریزی مثل آلمان برزیل بشیم قبل از اینکه کاری که باید از اول درست انجام میشد، درست انجام بشه. برای ۹۰ دقیقه بازی کردن تیم ملی اقلا از ۹۰ روز قبل باید تدارکات را شروع کنه نه از ۹۰ ساعت قبل. اینا حرف از ایمان و خدا میزنن. خدا هم خودش به زمان احتیاج داره که تصمیم بگیره جایزه کسانی که سزاوار هستن بده و واحد اندازهگیریش سال است. پس این ایمانهای علی ولاه و حرفهای پوچ این مسولان هیچ کاری را بهتر نمیکنه. همش حرفه و برای گول زدن خودشون خیلی خوبه. مردم هم دیگه گول این حرفها رو نمیخورن چون نتایج تکراری باخت تیم ملی با این ویلموتس را از همین حالا میتونن ببینن.

مرتضی محصص یکی از باتجربه های فوتبال ایران درحیطه فنی ومدیری توانمندکه خوشبختانه مقام مهمی درکمیته فنی فدراسیون فوتبال داردالبته بجز اینکه از طرف afc مدرس فوتبال هست .حرفش درست است مربی تیم ملی مارک ویلموس هنوز در تیم ملی جا نیافتاده واین مهم مستلزم زمان است. نه شناختی نسبت به نوع فوتبال ایران دارد ونه از بازیکنان وکم وُکیف تاکتیک پذیری ونواقص تکنیکی فوتبالیست ها شناخت دقیقی...بنابراین با سم پراکنی وبزرگ کردن نقاط منفی این دو بازی منجر به باخت تیم ملی وبازگشت به انتخاب مربی های ایرانی فاقد صلاحیت چوب لای چرخ تیم ملی نگذاریم باهمه این حرف هاویلموس سیستم دیگری برای فوتبال ایران برگزیده که برای جا افتادن آن زمان لازم است در این میان تنها کسی که صبحت های صحیحی در این صفحه ارایه داد علی جباری بود .

يكي از اين مثلا استادان فوتبالمون يه زحمت دادن بخودشون جدول بازيارو ببينن؟؟؟؟ بازى ايران با عراق اگه اين ٣شنبه عراق بحرين رو بزنه تشريفاتى ميشه، اونوقت يارو ميگه ما ميريم جام جهانى ٢٠٢٢!!!!!

منتقدان تیم ملی ناگهان مهربان و دلسوز شدند! در دور‌ه‌های گذشته، ما تیم مقتدر انتخابی جام جهانی بودیم که از اعتبار فوتبال آسیا حتی در جام جهانی مقابل بزرگ‌ترین تیم‌ها و بازیکنان جهان دفاع می‌کردیم. با این همه منتقدان زیادی از همه چیز ناراضی بودند و به ارکان تیم ملی حمله می‌کردند. فوتبال ایران » تیم‌های ملی خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ به گذشته نمی‌شود برگشت اگرچه می‌شود درباره آن به بحث نشست و برای آینده روشن فوتبال ایران به نتایجی رسید. قصد ما هم شخم زدن گذشته نیست. کارنامه‌ای قابل بحث از چند سال مهم که در فوتبال ایران گذشت وجود دارد و منتقدانی هم از گذشته تا امروز وجود داشته و دارند. بی‌تردید اگر نتایجی که امروز در کارنامه تیم ملی ایران در رقابت‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر ثبت شد تا همین چند ماه قبل به دست می‌آمد، برخی منتقدان طوری سرمربی تیم را مقش بر زمین می‌کردند که تا مدت‌ها صدایی از او بلند نشود. امروز بعد از گذراندن آن روزها که که در فوتبال آسیا رعب و وحشت ایجاد می‌کردیم و مقابل قدرت‌های برتر دنیا می‌ایستادیم و مقاومت می‌کردیم و تیم ملی زیر چرخ‌دنده‌های بی‌رحم آن منتقدان خرد و خمیر می‌شد، سرانجام به این نتیجه رسیدیم وقتی در جایگاه قضاوت قرار می‌گیریم باید به شدت احساس مسولیت کنیم. حالا نه تنها بعد از شکست ایران مقابل بحرین در منامه که حتی در قبال باخت غیر قابل توجیه برابر عراق، همان منتقدان تندرو که به خاطر یک دستمال قیصریه را به آتش می‌کشیدند خم به ابرو نیاورند! خب این اتفاق معنایش چیست؟ لابد بلوغ فکری آنهایی که پیشتر به هر قیمتی حاضر بودند فضای تیم ملی را با حمله به سرمربی و دیگران ملتهب کنند اما امروز به ایجاد آرامش و فرصت دادن به سرمربی و بازیکنان کمک می‌کنند. مسئله این نیست که اینها مربی قبلی را دوست داشتند یا نداشتند. خوبی ماجرا این است که منتقدان به این نتیجه رسیدند با کینه و تنفر نقد کردن و حمله به ساحت تیم ملی و اشک ریختن‌های بی‌مورد که موجب تکثیر احساسات لحظه‌ای می‌شود، فوتبال ایران پیشرفت نمی‌کند. در دوره‌های گذشته، ما تیم مقتدر انتخابی جام جهانی بودیم که از اعتبار فوتبال آسیا حتی در جام جهانی مقابل بزرگ‌ترین تیم‌ها و بازیکنان جهان دفاع می کردیم. با این همه منتقدان زیادی از همه چیز ناراضی بودند و به ارکان تیم ملی حمله می‌کردند؛ امروز پروژه صعود تیم ملی به جام جهانی به مخاطره افتاده اما منتقدان خیلی منطقی درباره مسائل مختلف بحث می‌کنند و چهره سرمربی تیم ملی و بازیکنان را هم تخریب نمی‌کنند. مرخصی‌ها و نیامدن تعمدی سرمربی تیم ملی به ایران که منجر به دو جلسه تمرینی پیش از بازی با عراق شد نیز دیگر مثل سرمربی قبلی بحث‌های عجیب و غریب ایجاد نمی‌کند. همه چیز خوب و عالی است و منتقدان هم رضایت کامل دارند و این یعنی همان بلوغ اندیشه‌ای که به دنبالش بودیم؛ احسنت... منبع: خبرورزشی

رده ویژه آقای کی‌روش! به رگ‌های متورم گردنتان نیازمندیم سام ستارزاده روزی روزگاری تیم‌ ملی کشورمان را بازیکنانی تشکیل می‌دادند که نامی‌ترین رقبایشان را خیره تعصب مثال‌زدنی خود می‌ساختند. بزرگ‌ترین آوردگاه فوتبال ملی جهان، عرصه نمایش صحنه‌های حماسی آنان بود؛ قلم‌هایی که سپر می‌شدند برای حفاظت از دروازه. سینه‌ای که خطر شکستگی را به‌ جان می‌خرید تا مالکیت توپ از آن ایران باشد. دستکش‌هایی که آشیانه امن توپ‌های تلستار بود. صورت‌هایی که از فشار دویدن سرخ‌تر از سیب بودند. روی تقویم، ما از این روزها فاصله کمی گرفتیم؛ کمتر از دو سال. ولی در بازی با عراق، هیچ ردی از آن تیم و آن بازی‌های جانانه ندیدیم. بازیکنان همان‌ها بودند. امید ابراهیمی که توپ را در دهانه دروازه به ‌رایگان به مهند علی سپرد، همانی بود که بدنش را حایل توپ و امین حارث کرد و با آسیب‌دیدگی زمین را ترک گفت تا توپ به ‌دست رقیب نیفتد. رامین و مرتضی همان‌هایی بودند که از وجودشان دیواری روی خط دروازه تیم ‌ملی ساختند تا فکر گلزنی از سر دیه‌گو کاستا بپرد. علیرضا بیرانوند همان مهارگر پنالتی رونالدو بود. میلاد محمدی همان مدافعی که کورس با ویلیام کاروالیو را باخت اما دل‌های تماشاگران جام‌ جهانی را با آن تلاش ستودنی‌اش برد. فقط یک فرد بود که حضور نداشت؛ فرماندهی که برای نیمکتی که مسئولیتش را در اختیار داشت از تمام وجودش مایه می‌گذاشت. هرچند گاهی تندخویی‌ها و رک‌گویی‌هایش با مزاجمان سازگار نبود، مشتش همیشه مقابل دشمنان نیمکتش گره بود و رگ گردنش برای پیروزی شاگردانش متورم. فرماندهی که برایش مهم نبود که منتخب‌هایی از برترین‌های جهان قرار است با تیمش پیکار کنند. فیلم «نجات سرباز رایان» را برای شاگردانش اکران می‌کرد تا مطمئن باشد در روز نبرد، خون آنان مانند سربازهای جسور و غیوری که ضربان قلبشان یکی است به ‌جوش خواهد آمد. قصد نداریم تیغ نکوهش را برای سرمربی کنونی تیم‌ ملی تیز کنیم. ما هنوز هم سطح فنی بالای مارک ویلموتس، بهایی که به استعدادهای جوان می‌دهد و موردهای مثبت دیگرش را تحسین می‌کنیم. ولی چشم بر این واقعیت نمی‌بندیم که در جدال‌ امان، آن عرق و تعصب را ندیدیم؛ نه درون زمین، نه لب خط. بی‌شک در این ناکامی تاریخی، تمامی تقصیرات به مربیان و بازیکنان باز نمی‌گردند. ساختمان سئول بیش از پیش پوسیده است. برای فدراسیون عاجز از فراهم‌آوری یک رقیب تدارکاتی درخور شأن برای ملی‌پوشان، پرداخت قسط اول ویلموتس هم یک بازی بزرگ است که بهای پیروزی در آن، کاهش کمیت زمانی و کیفیت اردوی ساده‌ای است که جهت آمادگی برای بازی با عراق، باید با برنامه‌ریزی بیشتری برگزار می‌شد. دیگر همه داریم متوجه می‌شویم که فوتبال نحیف ما در تمام سال‌های اوجش به این رگ‌های غیرت بند بود. حال که این رگ‌ها از قلب فوتبال ایران جدا شدند، سقوط آزاد تیم ‌ملی را می‌بینیم و احتمالاً سقوط از صدر جدول رتبه‌بندی تیم‌های آسیایی در رنکینگ فیفا را. نه که کی‌روش باید به فوتبال‌مان بازگردد؛ ولی آن رگ‌های غیرت حتماً باید بازگردند. مهم نیست در بدن چه‌کسی؛ فقط باید بازگردند تا با تورمشان هر آنچه تیم ‌ملی برای تنفس، پیشرفت و پرواز نیاز دارد، با چنگ و دندان از داخلی‌ها بگیرد؛ تا به هر فوتبالیست ایرانی، به‌ویژه ملی‌پوشان، یادآوری کند که در این ورزش، تسلیم‌ شدن و مرگ تفاوتی ندارند.

با نهایت احترام .... منمیبینم که حی اینچنین گفته میشه کیروش ۸ سال وقت داشت ث ما بایستی به ویلموس زمان بدیم اخه چرا با این حرفها خودمان را گول زده و وقت را از دست بدحیم؟ اخه ویلموس حتی از وقتها هم استفاده بکنه...... درست بعد از شکست محلک به بحرین تیم فوتبالمان بایستی اماده میشد ولی جناب ویلموس تیممان را رها کرد و تا پولش رانگرفت بهکارش ........ ما احتیاج به فدراسیون باتدبیریداسپتم