خدا رحمت کنه ناصر خان ٫ صفر خان ایرانپاک و غلامحسین خان مظلومی را ٫ یادش بخیر ٫ آنزمانها بچه های پرسپولیس و تاج همه با هم دوست و رفیق بودند در صحنه آخر کلیپ مظلومی ٫ کارگر جم ٫ صفر ایرانپاک ٫ ناصر خان ٫ منصور رشیدی ٫ ممد دستجردی ٫ حسن روشن در تصویر حضور دارند

یاد باد ، آن روزگاران، یاد باد

آره بخدا. روح تموم بچه های باحال و میهن دوست پرسپولیس و تاج شاد باشه. کاشکی که این دو تا تیم دست حکومت نبود و ورزشگاهها هم حال و هوای قدیم امجدیه رو داشت.

آخ که چه سالی بود آن سال 1356. ایران با برد 1-0 استرالیا قبل از آخرین بازی با کویت مستقیماً به جام جهانی رفت. هوای فوتبالی آن سال و شعار ایران ایران و حس میهن دوستی را توی تک تک چهره ها میشد دید. ما تو دبیرستانمون (دکتر نصیری) بنر بزرگ بچه ها را درست کردیم. تاج و پرسپولیس آن موقع با الان فرقش از زمین تا ثریا بود. چیزی بنام لیدر بسیجی و مزدور وجود نداشت. یک ممد بوقی و حسن تارزان بعد هم سهراب بود و هزاران عشق و مخصوصاً عشق به ایران. آیا به آن روزها باز خواهیم گشت ؟

آرزو ۱۹ - دبیرستان دکتر نصیری انتهای خیابان سینا که پسرانه بود شما میرفتی

arezo19 من هم دکتر نصیری درس میخوندم. البته اسمش بعدها شد شهید حسن قدمی.فکر کنم الان هم شده آموزش و پرورش منطقه ۱۰ چسبیده به دبستان بامشاد.

بله دوستان و هیچگاه آن فضای دکتر نصیری از یاد نخواهد رفت. حیاط وسطی و درخت خرمالوش و فوتبال کوچیکش با توپ دو لایش که از مغازه سر کوچه روبروی مدرسه میخریدیم (بربری داغ هم که آن طرفش بود). افتخار شاگردی دبیری چون جناب صمیمی را داشتیم، دبیر ادبیاتی که سال 43 بازنشست شده بود ولی همچنان به تدریس مشغول بود و از ایشان بسیار آموختیم. مثل اینکه تا یکی دو سال بعد از انقلاب هم تدریس کردند. دبیران فوق العاده ای داشت. تمجید- بریجانیان- ایزدی- پیشواییان- رهنما- نامور- شاهرودی- بوترابی- طایفی... که روح بسیارشان شاد باد.

ما هم بچه آریانا بودیم و رویای کلانی و جباری شدن. ولی رنگها مثل این روزها زیاد مهم نبود و فقط تیم ملی عشق اول بود. ما اگر تاجی بودیم ولی عکسهای عزیز اصلی و جعفر کاشانی و همایون بهزادی را همزمان داشتیم. به دخترم آرزو، علیرغم آنکه از 5 سالگی در خارج از کشور رشد یافته بود، ملی بودن را نیز آموختم (متاسفانه در سال 1379 و در سن 19 سالگی در یک سانحه از دست دادمش) برایش از همین دکتر نصیری و کوچه کاخ جوانان و ناتالی و باغ گلستان و ایران عزیز بسیار گفتم تا تصویری از میهن و زادگاهش نقشی در ذهن بماند. امیدوارم باز همان فضای شاد و میهن پرستی را ببینیم.

gico16 و Sam000 بله هر دو درست گفتید. حسن قدمی سال انقلاب شهید شد و مدرسه سال 58 بنام او شد (البته ما همان 57 دبیرستان تمام کرده بودیم). خلیل رستمی و علیرضا دشتی (بچه چهارراه خاکباز) هم تو جبهه شهید شدند. اما آنها کجا و این مزدوران و اهریمنان وطن فروش کجا ؟

پدر آرزوی عزیز. متاسفم که دخترتون رو از دست دادید.امیدوارم ر‌وحش در آرامش ابدی باشه.حدس زدم که آرزو اسم یکی از عزیزانتون باشه(با توجه به اینکه دبیرستان پسرانه بود) ‌ولی نمیدونستم دیگه در بین ما نیست. روحشون شاد....به کوچه کاخ جوانان میکفتند کوچه پمپ بنزین(البته با کوچه پمپ بنزین دوراهی قپان اشتباه نشه) اگر یادتون باشه از حیاط سوم مدرسه یه درب کوچیک به کانون سلمان(کاخ جوانان) باز میشد. من ‌ و یکی از همکلاسیهام که با هم خیلی رفیق بودیم و البته بر خلاف من ، استقلالی خیلی تیر بود از اون درب جیم میزدیم میرفتیم کانون ،پینگ پونگ بازی میکردیم.خوشحال شدم از بچه محل هام اینجا هم هستند.

بربری رو خاطرم هست. بقالی رو هم همینطور مطب دکتر شهرام رو چی؟ (متخصص گوش). راستی آمفی تئاتر رو از قلم انداختید.همونجا که امتحانات برگزار میشد. به بزرگی یک سینمای امروزی بود. خدابیامرزها چی ساخته بودند.درخت خرمالو رو من هم یادم میاد. چند تا از بچه های کلاس ما نرسیده میکندند و میخوردند!!!! آره ،ناتالی سه راه اکبرآباد ٫نه ما بچه محل ها پاتوق مون سینما خرم(خرم گدا) سلسبیل و سینما المپیا روبروی بیمارستان اقبال خیابان آذربایجان بود.آخ که خاطراتش داره مثل قطار از جلوی چشمهام رد میشه. مرسی که باعث شدی خاطره بازی کنیم بچه محل.

ممنون بچه محل عزیز. همون حیاط سوم که دست چپش دستشوییها بود آنطرفش بابا های مدرسه کیک و ساندویچ و نوشابه میفروختند (یه دو زاری و پنج زاری و یک تومانی) برای همشون کافی بود. در رفتن ما هم خلاصه میشد همون خرم گدا و ناتالی یا سیگار یواشکی تو پارک باباییان.

اآخ آخ آخ. زنده باشی. اصلا این که فراش های مدرسه هله هوله میفروختند از ذهنم به کل پاک شده بود. الان که کامنتت رو خودندم یادم اومد. مرسی ازت. یادت میاد پارک بابائیان رو کنده بودند استخوانهای مرده ها پیدا بود ؟ چون قبلا قبرستان ارامنه بود. بچه های دبستان (سالها قبل تر از دوران دبیرستان من)همگی ایندیانا چونز شده بودند و با خودشون استخوان ها رو میاوردند سر کلاس..... آره اونموقع ها همه جیز فرق میکرد. من قشنگ یادمه محمد پنجعلی رفاقتی میومد زمین میلان ته جیحون توی زمین خاکی بازی میکرد. خاکی که میگم یعنی اگر زمین میخوردی تمام زانو به بالا تا شورت ورزشی آش و لاش میشد. پر از سنگ ولاخ. از پارگی رباط و مینیسک پا هم نمیترسند. فقط رفاقتی. من از یک خانواده پرسپولیسی هستم ولی وقتی کاپیتان تیم ملی و پرسپولیس رو میدیم که میاد توی اون زمین ها اونهم فقط رفاقتی ، عشقم به این تیم بیشتر میشد. شما هم حتما از این قصه ها داری برای تعریف....اما متاسفانه الان تمام انرژی صرف این میشه که چرت و پرت های بعضی از طرفدارهای تیم مقابل رو جواب بدیم که مثلا کم نیاریم!!!!!

یه گروه تقریباً دوازده نفره بودیم که شش هفت سال از سال 50 با هم بودیم و عشق فوتبال و سینما. گروهی با هم سر چهار راه وثوق با دو طبقه قرمزهای آریانا میرفتیم توپخونه بعد هم امجدیه و یا لاله زار. بین ما هم تاجی بود و هم پرسپولیسی اما در بین ما عشق ما به ایران اول اول بود. کری های دوستانه داشتیم ولی توهین ابداً. از آن جمع 7 نفر موندیم که با هم در ارتباطیم و یاد ایام میکنیم. باز هم ممنون از شما

راستی یک چیزی یادم رفت بگم. گفتم شاید براتون جالب باشه . تا پارسال رو میدونم که جناب بریجانیان عمرش به دنیا یود. دبیر جغرافیا. خیلی حواسش به خودش بود. هر ‌وقت رادیو اعلام آلودگی هوا میکرد بریجانیان دبیرستان نمیومد. ....بگذریم. اگر هم کرکری ها ناراحتت کرد شرمنده. بخودت نگیر. خطاب به همه آبیها نیست .همانطور که سمت شما نخاله هست ، سمت ما هم هست. زنده باشی و زنده باد هرکسی که در وجودش هنوز عشق ایران وجود داره.

منهم دوستان ٫ هم دکتر نصیری رفتم و هم دکتر خانعلی ٫ دو دبیرستان پیشرو در ان زمان و عضو تیم فوتبال و والیبال هر دو دبیرستان بوده ام ٫ یاد باغ گلستان و کاخ جوانان بخیر

arezo19 - هم مدرسه ای قدیمی ٫ از فاجعه ای که در سال ۱۳۷۹ برای شما و خانواده گرامیت اتفاق افتاده واقعاً واقعاً متاسفم ٫ روحشان شاد و آرام

مرسی gico16 عزیز از همدردی صمیمانه ات نشان بزرگواری شماست. آره نصیری و خانعلی و زمین میلان و قبرستان ارامنه فقط یک اسم نیست یک دنیا خاطره هست. بریجانیان که وفتی سر کلاس میآمد همگی وحشت داشتیم. هنوز بعد از 45 سال مناطق اطراف جازموریان یادمه ! قاسمی دبیر دینی (خونش اول همان اول کوچه پمپ بنزین بین بانک سر سینا و کاخ جوانان بود) یادش بخیر به ما میگفت ازش نترسین ایشان عاشق تدریس هستند. روح هر دو بزرگوار شاد هر دوشان بدرود حیات گفتند. 35 سال هست ایران را ندیده ام ولی انگار همین فردا صبح قراره از دکه آنطرف پارک باباییان 4 تا نخ وینستون بگیرم. همان دکه که صاحبش یه معلول بود.

بابا دمتون گرم . یه چت روم شده اینجا واسه خودش. معلومه که arezo19 یه تاجی قدیمی و با حال و با معرفته که همزمان عشقش عزیز اصلی و جعفر کاشانی و همایون بهزادی بوده. میشه فهمید بیشتر یا اول ملی هستند تا تاجی. ما که اون زمونه را ندیدیم ولی شنیدیم یا خوندیم. بخدا باید از شماها بچه های تاج و پرسپولیس اصیل یاد بگیریم. ماها بدبختی فکر میکنیم هر چی به تیم مقابل و بازیکن و هواداران بیشتر فحش بدیم پس مثلا استقلالی تریم. شاید هم با سیاست ماها رو از قصد به همین سمت میکشونند که مثلا میترسند بین قرمز و آبی اتحادی بشه. چه حالی کردم وقتی بالا خوندم که ۱۲ تا رفیق هم تاجی و هم پرسپولیسی تو اتوبوس دو طبقه قرمز (که ما اصلا ندیدیم) با هم امجدیه میرفتند. من خودم اصلا امجدیه رو ندیدم فقط تختی و آزادی. ولی شما ها خوش بحالتون بود. پنجعلی تو زمین خاکی برای من اصلا غیر قابل تصوره. الان بازیکن آروم سر میزنه تا موهاش خراب نشه. راستی چرا قدیما اونجوری بود و حالا اینجوری ؟

ممنون Siavash1343 عزیز. فقط نمیدانم چرا یوزر شما بجای اسم بنده هست. ولی به هر حال نظر لطف شماست. کرکریهای معمولی باید باشد ولی رواج توهین بدینگونه که در حال حاضر هست فقط ضربه به حیثیت ورزش و میهن عزیزمان ایران میزند. تاج و پرسپولیس یک روح در دو بدن هستند و یک تار موی این دو تیم را به هزاران هزار بسیجی و ضد میهن نخواهیم داد.

دکتر قاسمی معلم دینی وقتی میخواست نمره بده منو صدا میکرد و بعد میگفت : فلانی ( اسمم را صدا میکرد ) ٫ بلند میشدم ٫ یک نگاه میکرد و سرش را تکان میداد و میگفت : خیلی شیطانی ٫ توپ بازی که نشد نون آب ٫ بگیر بشین ٫ ۱۹ ٫ در صورتی که به همه ۲۰ میداد ٫ ولی به من همیشه ۱۹ میداد ٫ یکبار تو زمین میلان بازی میکردیم یکدفعه از کنار زمین صدایم کرد ٫ تا آمدم ببینم کی هست پایم پیچید ٫ آمد بالای سرم گفت ٫ خودت هستی ٫گفتم : بله اقا ٫ گفت بلند شو ٫ گفتم اقا پایم درد میکند ٫ گفت : مگر نگفتم توپ بازی نون و اب نمیشود ٫ فردای آنروز یک رفیق داشتم بچه چهار راه خاکباز بود به اسم مجتبی ٫ منو برد پیش یک قصابی سر چهار راه خاکباز و اون اقا قصابه هم پای منو گرفت پیچوند و گفت جا افتاد و بعد با یک تکه گوشت و یک زرده تخم مرغ محکم بستش ٫ بعدها معلوم شد که پای مرا بدتر شکانده و کار به عمل جراحی کشید و همین الآن هم با قوزک پایم مشگل دارم ٫ من هم مثل شما ۳۵ ساله در غربت هستم و دیگه غربتی غربتی شدم ٫ در این ۳۵ سال همه دنیا را هم گشتم ۱ سال المان ۳ سال سوئد ۳ سال کانادا ۱ سال فرانسه و الان هم ۲۵ ساله جنوبی ترین نقطه اروپا هستم

gico16 . موضوع شما و اون معلم دینی یادآور یکی از قصه های عزیز نسین هست که یکی از دوستان راوی داستان، یک چوب سیگار بهش هدیه میده و در طول داستان و در هر موقعیت مناسب و نامناسب که راوی در حال کشین سیگار هست مثل عجل معلق سر میرسه و از راوی میپرسه که چرا از چوب سیگاری که اون بهش هدیه داده استفاده نمیکنه!!!!! محض مزاح گفتم.

اجل رو اشتباه نوشتم

آخ که چه سالی بود آن سال 1356. ایران با برد 1-0 استرالیا قبل از آخرین بازی با کویت مستقیماً به جام جهانی رفت. هوای فوتبالی آن سال و شعار ایران ایران و حس میهن دوستی را توی تک تک چهره ها میشد دید. ما تو دبیرستانمون (دکتر نصیری) بنر بزرگ بچه ها را درست کردیم. تاج و پرسپولیس آن موقع با الان فرقش از زمین تا ثریا بود. چیزی بنام لیدر بسیجی و مزدور وجود نداشت. یک ممد بوقی و حسن تارزان بعد هم سهراب بود و هزاران عشق و مخصوصاً عشق به ایران. آیا به آن روزها باز خواهیم گشت ؟

ما هم بچه آریانا بودیم و رویای کلانی و جباری شدن. ولی رنگها مثل این روزها زیاد مهم نبود و فقط تیم ملی عشق اول بود. ما اگر تاجی بودیم ولی عکسهای عزیز اصلی و جعفر کاشانی و همایون بهزادی را همزمان داشتیم. به دخترم آرزو، علیرغم آنکه از 5 سالگی در خارج از کشور رشد یافته بود، ملی بودن را نیز آموختم (متاسفانه در سال 1379 و در سن 19 سالگی در یک سانحه از دست دادمش) برایش از همین دکتر نصیری و کوچه کاخ جوانان و ناتالی و باغ گلستان و ایران عزیز بسیار گفتم تا تصویری از میهن و زادگاهش نقشی در ذهن بماند. امیدوارم باز همان فضای شاد و میهن پرستی را ببینیم.

خدا رحمت کنه ناصر خان ٫ صفر خان ایرانپاک و غلامحسین خان مظلومی را ٫ یادش بخیر ٫ آنزمانها بچه های پرسپولیس و تاج همه با هم دوست و رفیق بودند در صحنه آخر کلیپ مظلومی ٫ کارگر جم ٫ صفر ایرانپاک ٫ ناصر خان ٫ منصور رشیدی ٫ ممد دستجردی ٫ حسن روشن در تصویر حضور دارند

آره بخدا. روح تموم بچه های باحال و میهن دوست پرسپولیس و تاج شاد باشه. کاشکی که این دو تا تیم دست حکومت نبود و ورزشگاهها هم حال و هوای قدیم امجدیه رو داشت.

بله دوستان و هیچگاه آن فضای دکتر نصیری از یاد نخواهد رفت. حیاط وسطی و درخت خرمالوش و فوتبال کوچیکش با توپ دو لایش که از مغازه سر کوچه روبروی مدرسه میخریدیم (بربری داغ هم که آن طرفش بود). افتخار شاگردی دبیری چون جناب صمیمی را داشتیم، دبیر ادبیاتی که سال 43 بازنشست شده بود ولی همچنان به تدریس مشغول بود و از ایشان بسیار آموختیم. مثل اینکه تا یکی دو سال بعد از انقلاب هم تدریس کردند. دبیران فوق العاده ای داشت. تمجید- بریجانیان- ایزدی- پیشواییان- رهنما- نامور- شاهرودی- بوترابی- طایفی... که روح بسیارشان شاد باد.

یاد باد ، آن روزگاران، یاد باد

یه گروه تقریباً دوازده نفره بودیم که شش هفت سال از سال 50 با هم بودیم و عشق فوتبال و سینما. گروهی با هم سر چهار راه وثوق با دو طبقه قرمزهای آریانا میرفتیم توپخونه بعد هم امجدیه و یا لاله زار. بین ما هم تاجی بود و هم پرسپولیسی اما در بین ما عشق ما به ایران اول اول بود. کری های دوستانه داشتیم ولی توهین ابداً. از آن جمع 7 نفر موندیم که با هم در ارتباطیم و یاد ایام میکنیم. باز هم ممنون از شما

gico16 و Sam000 بله هر دو درست گفتید. حسن قدمی سال انقلاب شهید شد و مدرسه سال 58 بنام او شد (البته ما همان 57 دبیرستان تمام کرده بودیم). خلیل رستمی و علیرضا دشتی (بچه چهارراه خاکباز) هم تو جبهه شهید شدند. اما آنها کجا و این مزدوران و اهریمنان وطن فروش کجا ؟

بربری رو خاطرم هست. بقالی رو هم همینطور مطب دکتر شهرام رو چی؟ (متخصص گوش). راستی آمفی تئاتر رو از قلم انداختید.همونجا که امتحانات برگزار میشد. به بزرگی یک سینمای امروزی بود. خدابیامرزها چی ساخته بودند.درخت خرمالو رو من هم یادم میاد. چند تا از بچه های کلاس ما نرسیده میکندند و میخوردند!!!! آره ،ناتالی سه راه اکبرآباد ٫نه ما بچه محل ها پاتوق مون سینما خرم(خرم گدا) سلسبیل و سینما المپیا روبروی بیمارستان اقبال خیابان آذربایجان بود.آخ که خاطراتش داره مثل قطار از جلوی چشمهام رد میشه. مرسی که باعث شدی خاطره بازی کنیم بچه محل.

ممنون بچه محل عزیز. همون حیاط سوم که دست چپش دستشوییها بود آنطرفش بابا های مدرسه کیک و ساندویچ و نوشابه میفروختند (یه دو زاری و پنج زاری و یک تومانی) برای همشون کافی بود. در رفتن ما هم خلاصه میشد همون خرم گدا و ناتالی یا سیگار یواشکی تو پارک باباییان.

پدر آرزوی عزیز. متاسفم که دخترتون رو از دست دادید.امیدوارم ر‌وحش در آرامش ابدی باشه.حدس زدم که آرزو اسم یکی از عزیزانتون باشه(با توجه به اینکه دبیرستان پسرانه بود) ‌ولی نمیدونستم دیگه در بین ما نیست. روحشون شاد....به کوچه کاخ جوانان میکفتند کوچه پمپ بنزین(البته با کوچه پمپ بنزین دوراهی قپان اشتباه نشه) اگر یادتون باشه از حیاط سوم مدرسه یه درب کوچیک به کانون سلمان(کاخ جوانان) باز میشد. من ‌ و یکی از همکلاسیهام که با هم خیلی رفیق بودیم و البته بر خلاف من ، استقلالی خیلی تیر بود از اون درب جیم میزدیم میرفتیم کانون ،پینگ پونگ بازی میکردیم.خوشحال شدم از بچه محل هام اینجا هم هستند.

آرزو ۱۹ - دبیرستان دکتر نصیری انتهای خیابان سینا که پسرانه بود شما میرفتی

منهم دوستان ٫ هم دکتر نصیری رفتم و هم دکتر خانعلی ٫ دو دبیرستان پیشرو در ان زمان و عضو تیم فوتبال و والیبال هر دو دبیرستان بوده ام ٫ یاد باغ گلستان و کاخ جوانان بخیر

arezo19 من هم دکتر نصیری درس میخوندم. البته اسمش بعدها شد شهید حسن قدمی.فکر کنم الان هم شده آموزش و پرورش منطقه ۱۰ چسبیده به دبستان بامشاد.

arezo19 - هم مدرسه ای قدیمی ٫ از فاجعه ای که در سال ۱۳۷۹ برای شما و خانواده گرامیت اتفاق افتاده واقعاً واقعاً متاسفم ٫ روحشان شاد و آرام

راستی یک چیزی یادم رفت بگم. گفتم شاید براتون جالب باشه . تا پارسال رو میدونم که جناب بریجانیان عمرش به دنیا یود. دبیر جغرافیا. خیلی حواسش به خودش بود. هر ‌وقت رادیو اعلام آلودگی هوا میکرد بریجانیان دبیرستان نمیومد. ....بگذریم. اگر هم کرکری ها ناراحتت کرد شرمنده. بخودت نگیر. خطاب به همه آبیها نیست .همانطور که سمت شما نخاله هست ، سمت ما هم هست. زنده باشی و زنده باد هرکسی که در وجودش هنوز عشق ایران وجود داره.

مرسی gico16 عزیز از همدردی صمیمانه ات نشان بزرگواری شماست. آره نصیری و خانعلی و زمین میلان و قبرستان ارامنه فقط یک اسم نیست یک دنیا خاطره هست. بریجانیان که وفتی سر کلاس میآمد همگی وحشت داشتیم. هنوز بعد از 45 سال مناطق اطراف جازموریان یادمه ! قاسمی دبیر دینی (خونش اول همان اول کوچه پمپ بنزین بین بانک سر سینا و کاخ جوانان بود) یادش بخیر به ما میگفت ازش نترسین ایشان عاشق تدریس هستند. روح هر دو بزرگوار شاد هر دوشان بدرود حیات گفتند. 35 سال هست ایران را ندیده ام ولی انگار همین فردا صبح قراره از دکه آنطرف پارک باباییان 4 تا نخ وینستون بگیرم. همان دکه که صاحبش یه معلول بود.

اآخ آخ آخ. زنده باشی. اصلا این که فراش های مدرسه هله هوله میفروختند از ذهنم به کل پاک شده بود. الان که کامنتت رو خودندم یادم اومد. مرسی ازت. یادت میاد پارک بابائیان رو کنده بودند استخوانهای مرده ها پیدا بود ؟ چون قبلا قبرستان ارامنه بود. بچه های دبستان (سالها قبل تر از دوران دبیرستان من)همگی ایندیانا چونز شده بودند و با خودشون استخوان ها رو میاوردند سر کلاس..... آره اونموقع ها همه جیز فرق میکرد. من قشنگ یادمه محمد پنجعلی رفاقتی میومد زمین میلان ته جیحون توی زمین خاکی بازی میکرد. خاکی که میگم یعنی اگر زمین میخوردی تمام زانو به بالا تا شورت ورزشی آش و لاش میشد. پر از سنگ ولاخ. از پارگی رباط و مینیسک پا هم نمیترسند. فقط رفاقتی. من از یک خانواده پرسپولیسی هستم ولی وقتی کاپیتان تیم ملی و پرسپولیس رو میدیم که میاد توی اون زمین ها اونهم فقط رفاقتی ، عشقم به این تیم بیشتر میشد. شما هم حتما از این قصه ها داری برای تعریف....اما متاسفانه الان تمام انرژی صرف این میشه که چرت و پرت های بعضی از طرفدارهای تیم مقابل رو جواب بدیم که مثلا کم نیاریم!!!!!

ممنون Siavash1343 عزیز. فقط نمیدانم چرا یوزر شما بجای اسم بنده هست. ولی به هر حال نظر لطف شماست. کرکریهای معمولی باید باشد ولی رواج توهین بدینگونه که در حال حاضر هست فقط ضربه به حیثیت ورزش و میهن عزیزمان ایران میزند. تاج و پرسپولیس یک روح در دو بدن هستند و یک تار موی این دو تیم را به هزاران هزار بسیجی و ضد میهن نخواهیم داد.

اجل رو اشتباه نوشتم

gico16 . موضوع شما و اون معلم دینی یادآور یکی از قصه های عزیز نسین هست که یکی از دوستان راوی داستان، یک چوب سیگار بهش هدیه میده و در طول داستان و در هر موقعیت مناسب و نامناسب که راوی در حال کشین سیگار هست مثل عجل معلق سر میرسه و از راوی میپرسه که چرا از چوب سیگاری که اون بهش هدیه داده استفاده نمیکنه!!!!! محض مزاح گفتم.

بابا دمتون گرم . یه چت روم شده اینجا واسه خودش. معلومه که arezo19 یه تاجی قدیمی و با حال و با معرفته که همزمان عشقش عزیز اصلی و جعفر کاشانی و همایون بهزادی بوده. میشه فهمید بیشتر یا اول ملی هستند تا تاجی. ما که اون زمونه را ندیدیم ولی شنیدیم یا خوندیم. بخدا باید از شماها بچه های تاج و پرسپولیس اصیل یاد بگیریم. ماها بدبختی فکر میکنیم هر چی به تیم مقابل و بازیکن و هواداران بیشتر فحش بدیم پس مثلا استقلالی تریم. شاید هم با سیاست ماها رو از قصد به همین سمت میکشونند که مثلا میترسند بین قرمز و آبی اتحادی بشه. چه حالی کردم وقتی بالا خوندم که ۱۲ تا رفیق هم تاجی و هم پرسپولیسی تو اتوبوس دو طبقه قرمز (که ما اصلا ندیدیم) با هم امجدیه میرفتند. من خودم اصلا امجدیه رو ندیدم فقط تختی و آزادی. ولی شما ها خوش بحالتون بود. پنجعلی تو زمین خاکی برای من اصلا غیر قابل تصوره. الان بازیکن آروم سر میزنه تا موهاش خراب نشه. راستی چرا قدیما اونجوری بود و حالا اینجوری ؟

دکتر قاسمی معلم دینی وقتی میخواست نمره بده منو صدا میکرد و بعد میگفت : فلانی ( اسمم را صدا میکرد ) ٫ بلند میشدم ٫ یک نگاه میکرد و سرش را تکان میداد و میگفت : خیلی شیطانی ٫ توپ بازی که نشد نون آب ٫ بگیر بشین ٫ ۱۹ ٫ در صورتی که به همه ۲۰ میداد ٫ ولی به من همیشه ۱۹ میداد ٫ یکبار تو زمین میلان بازی میکردیم یکدفعه از کنار زمین صدایم کرد ٫ تا آمدم ببینم کی هست پایم پیچید ٫ آمد بالای سرم گفت ٫ خودت هستی ٫گفتم : بله اقا ٫ گفت بلند شو ٫ گفتم اقا پایم درد میکند ٫ گفت : مگر نگفتم توپ بازی نون و اب نمیشود ٫ فردای آنروز یک رفیق داشتم بچه چهار راه خاکباز بود به اسم مجتبی ٫ منو برد پیش یک قصابی سر چهار راه خاکباز و اون اقا قصابه هم پای منو گرفت پیچوند و گفت جا افتاد و بعد با یک تکه گوشت و یک زرده تخم مرغ محکم بستش ٫ بعدها معلوم شد که پای مرا بدتر شکانده و کار به عمل جراحی کشید و همین الآن هم با قوزک پایم مشگل دارم ٫ من هم مثل شما ۳۵ ساله در غربت هستم و دیگه غربتی غربتی شدم ٫ در این ۳۵ سال همه دنیا را هم گشتم ۱ سال المان ۳ سال سوئد ۳ سال کانادا ۱ سال فرانسه و الان هم ۲۵ ساله جنوبی ترین نقطه اروپا هستم