داریوش سعیدی - خبرگزاری خبرآنلاین:چه زود ازیاد بردیم که تا همین دیروز پای عکس های اینستاگرامش چه می نوشتند. از تمامش دنفوتبالش می گفتند ، از او از یکی مثل نیکبخت و خیلی های دیگر که مسیر را جایی ازفوتبال شان اشتباه رفتند. مهرداد البته بیش از همه قربانی سختی تصویب سرباز قهرمانشد. او که لالیگای اسپانیا را مجبور شد از دست بدهد تا به کشورش پشت نکند و سربازفراری نشود. آمد و جای بازی در خرس در لالیگا ، فوتبالش را در ایران و در دل حاشیههایش سپری کرد. تصمیمی که زندگی اش را طوری دیگر برایش رقمزد. انتخاب هایی اشتباهدر تیم هایش ، برگشتن به تهران و افت فوتبال. او خودش هم بی شک به این انتخاب ها وپاره ای از اشتباهاتش تاکید داشت. اما ما ، همه ما تا همین دیروز او را در سختترین شرایطش هم تنها گذاشته بودیم. زمان آسیب دیدگی ، زمان روزهای سخت بی تیمی .روزهایی که تمرین می کرد و هنوز باورش نداشتیم که می خواهد برگردد و ۱۰۰۰ اتفاقدیگر . این همه فعالیت اینستاگرامی اش شاید برای این بود که نشان دهد هست . میخواست باز دیده شود. پسری که روزی یکی از استعدادهای ناب فوتبال ایران بود. یکی ازبهترین ها ، تیم ملی بازی می کرد ، بازوبند تیم کروش را به بازو بست و می توانست بروداروپا و خوش بدرخشد. حالا رفته. هیچ کدام از مانمی دانیم چه شده که قلبش گرفته اماهمه ما که فراموشش کرده بودیم ، حالا او برای مان عزیز کرده شده. یک یار جانی .درست مثل رضا احدی . فقط داغ مهرداد جوان کمی سنگین تر است. مثل هادی.

حالا همه تا مدتی از مهرداد می گوییم وهمهآنهایی که مثل مهردادند و کم نیستند فراموش شدگانی که سعی کردیم به اعماق ذهن مانبفرستیم شان تا نبینیم که هستند و شاید مشکل دارند ، به فراموشی می سپاریم تا خدایناکرده ، نوبت شانشود و ما بیاییم و سینه چاک دهیم در سوگ شان.