موفقیت اتفاقی نیست. حضور کارلوس کیروش برای فوتبال ایران نعمتی اتفاقی ولی پایدار بوده است که موفقیتش را تنها و تنها مدیون روحیه‌ی مبارزه طلبی و تعهد و پشت‌کار و اخلاق و دانشی است که میل به افتخار دارد. چرا فقط مدیون خودش است. زیرا در تمام طول دوران سرمربی‌گری اش تقریبا تمامی‌نهادهای مربوط به ورزش حتا گاه به عنوان مثال « مدیر مجموعه ورزشی آزادی» نیز علیه وی بوده اند. از وزرات ورزش، کمیته‌های مربوطه‌ی ورزشی محلس، کمیته‌ی ملی المپیک، و هیچ وقت هم تا زمان «تاج» حمایت صددرصدی فدراسیون مربوطه را هم پشت سر خودش نداشته است. نه زمین تمرین مناسب، نه اردوی مناسب و نه حتا لباس مناسب دیگر امکانات پیشکش.. در این میان جنگ ازلی ابدی مریبان وطنی معروف چون « جلالی و قلعه نویی وتا از یادرفتگانی چون حمید درخشان و خداداد و اره و اوره و شمسی کوره...و به تازگی حتا لمپن گرایی مربی جنتلمنی چون «برانکو» که خود استاد اردوهای بلند مدت حتا برای بازی‌های فرمایشی بود. دیگر مربیان خارجی چون ژوزه که دشمن خونی کارلوس بود و کرانچکار و.. اینکه سطح توقع مردم از تیم ملی هم بالاست نگرش جالبی است زیرا خیلی از این مربیان کم دانش و بعضا تماشاگران کم دانش و یا کم تامل نیز این نکته را فراموش می‌کنند که بازیکنانی که در اختیار « کیروش» قرار می‌گیرند دست پرورده‌ی خود آن‌ها هستند. انگار مردم توقع دارند مثلا اگر پپ گواردیولا مربی تیم ملی شود چون مربی تیم ملی مثلا از آقای قلعه نویی و مایلی کهن به « کارلوس کیروش» تبدیل شده به تبع پژمان منتظری و رامین رضاییان و وریا غفوری و هم به کاناوارو و روبرتو کارلوس و طارمی و جهانن بخش هم به مسی و رونالدینهو تبدیل خواهند شد. !!! آن‌ها فراموش می‌کنند که بله کارلوس مربی در سطح این که مربی فیگو و رونالدو بکهام و ..باشد هست اما بازیکنان تیم ملی ایران که در سطح آن‌ها نیستند. با خسرو حیدری و دژآگه و .. بی شکست ماندن در چنین دوره‌ی طولانی و رتبه‌ی نخست آسیا را قبضه کردن هنری است که کارلوس کیروش بدون بازی تدارکاتی، بدون لباس تمرینی و لباس مسابقه، بدون زمین تمرینی مناسب، بدون کمپ تیم ملی ، بدون حمایت و... بدون همه‌ی این‌ها دارد.. کارلوس کیروش یک انسان است با تقطه ضعف‌ها و اشتباهات و توانایی‌ها و ناتوانایی‌هایش اما موفقیت اتفاقی نیست آن هم در دوره‌ی زمانی طولانی...