محمدرضا منصوری کمک داور بین‌المللی فوتبال کشورمان که در فینال المپیک ۲۰۱۶ ریو حاضر بود، با حضور خبرگزاری فارس در خصوص حضورش در این رقابت‌ها و همچنین پرچم زدن در فینال المپیک بین برزیل و آلمان، صحبت‌هایی کرد که در زیر می‌خوانیم.

فارس: به عنوان اولین سوال بگویید که چه صحنه‌ای در المپیک دیدید که از نظر شما تأثیر زیادی داشت؟

فکر می‌کنم اولین موضوعی که در المپیک دیدیم این بود که همه از ورزش و محیطی که در آن بودند لذت می‌بردند. از تماشاگر گرفته تا داور و حتی ورزشکاران سعی کردند از ورزش و کارشان لذت ببرند. شاید یکی از مشکلاتی که در ورزش ما وجود دارد این است که کسی به دنبال لذت نیست و همه به دنبال مدینه فاضله هستند. ورزشکاران حتی از برد و باخت هم نهایت استفاده را می‌کردند و می‌دیدیم که وقتی تیمی می‌باخت باز هم هوادارانشان آنها را تشویق می‌کردند و نشان می‌داد که فقط دنبال لذت بردن از ورزش بودند.

فارس: درباره فینال المپیک هم که قضاوت کردید بگویید و اینکه آیا امید داشتید که قضاوت فینال فوتبال به داوران ایرانی برسد؟

زمانی که می‌خواستیم به برزیل برویم از روز اول صحبت بر این بود که پله پله و قدم به قدم جلو برویم جدیت در تمرینات باعث می‌شد تا بیشتر تلاش کنیم. همچنین ما بازی به بازی جلو رفتیم. باید بگویم تیم داوری ایران ۶ الی ۸ تورنمنت مهم فیفا را قضاوت کرده بود و تجربه خوبی داشتند که من هم به عنوان کسی که به تازگی به این گروه داوری اضافه شدم سعی کردم از تجربیات آنها استفاده کنم. ما در بازی اول قضاوت خوبی داشتیم و در بازی دوم هم عملکرد خوبی از خودمان به جای گذاشتیم و حتی از قضاوت‌هایمان راضی بودیم؛ اما هدف اصلی ما قضاوت در فینال المپیک بود و این بحث مطرح شد که اگر به ما قضاوت فینال را دادند که با همه توان این بازی را قضاوت می‌کنیم و اگر هم به ما قضاوت ندادند که حداقل عملکرد خوبی از خودمان نشان دادیم و خوشبختانه در نهایت فینال المپیک به ما ابلاغ شد و قضاوت خوبی هم انجام دادیم.

فارس: قبول دارید که قضاوت در فینال المپیک فشارها را به شما بیشتر می‌کند و انتظارات را بالاتر برده است؟

باید بگویم کیفیت خوب ما در مسابقات المپیک به خاطر فشاری بود که در ایران در تمرینات تحمل می‌کردیم. ما پله پله و از همین لیگ ایران بالا آمدیم اما قبول دارم که کار ما حالا سخت‌تر از قبل شده است. توقع در حال حاضر از ما خیلی بیشتر شده است. ناظر ما آقای خورخه بود که می‌‌گفت شما در المپیک کار سختی دارید چرا که میلیاردها نفر عملکرد شما را در زمین مسابقه می‌بینند. در ایران هم شرایط همین است چرا که نگاه‌های زیادی روی ما وجود دارد. شاید همین بحث‌ها به وجود بیاید که ما نگاه بالا به پایین داریم و لیگ ایران را در سطح خودمان نمی‌بینیم و این حرف یک آفت است چرا که این موضوع کار ما را سخت می‌کند. زمانی که نام به عنوان داوران فینال اعلام شد هم خوشحال شدیم هم ناراحت چرا که فکر آینده بودیم که باید بیشتر کار کنیم. حتی انتظارات و توقع از ما بالا رفته است و خیلی‌ها منتظر هستند ما در جام جهانی و فینال آن هم قضاوت کنیم.

فارس: مهمترین پرچمی که در المپیک زدید برای کدام صحنه بود؟

باید بگویم مهمترین اصل در قضاوت در بازی‌های بین‌المللی احترامی است که به داوران می‌گذراند اگر هم اشتباهی انجام دهیم، کسی شلوغ نمی‌کند و هیچکس به خودش اجازه نمی‌دهد که در مورد داوری اظهار نظر کند. همه ارکان فوتبال مثل شما خبرنگاران یا مربیان اشتباهات داوری را آنقدر بزرگ و برجسته نمی‌کنند. شما ببینید که این برنامه‌های تحلیلی فوتبال که در تلویزیون پخش می‌شود بیشتر روی ایرادهای داوران تأکید می‌کند. حتی باید بگویم در کلاس‌های داوری که قبل از شروع فصل انجام می‌شود اولین مسئله‌ای که نشانمان می‌دهند لیست اشتباهات داوری است و آنها را از قبل اول به ما نشان می‌دهند. این موضوع باعث شد که ما بعد از بازی‌های بین‌المللی انتظار داشته باشیم که مثل ایران سریعاً‌ اشتباهات را نشان دهند اما آنجا فقط نقاط قوت داوری‌های ما را نشان می‌دهند. اگر اشتباهات را هم نشان دهند راه حل‌ها را هم نشان می‌دهند چرا که آنجا با کسی تعارف ندارند.

فارس: برنامه نود چه تأثیری در عملکرد داوران داشته است؟

به طور کلی عملکرد خوبی داشته است و حتی دیدیم که بحث انتقال باشگاه نفت را برنامه نود منتفی کرد. اما من نقد به این برنامه دارم و آن هم به دلیل زمان پخش آن است چرا که شما چه فوتبالیست باشید چه داور ساعت ۱۱ـ ۱۲ شب باید خواب باشید اما این برنامه تازه آن ساعت شروع می‌شود. با این همه می‌بینید که برنامه مشابه در شبکه‌های عربی یا شبکه آلمان در بعدازظهرها پخش می‌شود. حتی آنها نرم‌افزارهایی دارند که بحث آموزش به داوران را هم پیگیری می‌کند اما در این برنامه از این مسائل خبری نیست.

فارس: تیم داوری شما متشکل از علیرضا فغانی، رضا سخندان و خودتان است اما شاید کم پیش بیاید که در رقابت‌های داخلی باز هم کنار هم قرار بگیرید به نظر شما بهتر نیست که این تیم داوری در داخل کشور هم در کنار هم کار کنند تا هماهنگی‌هایتان بیشتر شود؟‌

البته اینطور هم خوب نیست که همیشه با هم باشیم چرا که کمک‌های دیگر هم باید با فغانی کار کنند و ما هم باید با داوران دیگر کار کنیم. البته این مسئله در همه جای دنیا وجود دارد. البته باید آموزش‌های خوبی به داوران بدهیم که متأسفانه در کشور ما این آموزش‌ها وجود ندارد. در همین المپیک یک داور قطری به ما گفت که تمریناتی که اینجا انجام می‌دهید را هر چند وقت یکبار انجام می‌دهید که من گفتم ما فقط در زمانی که در مسابقات بین‌المللی شرکت می‌کنیم این تمرینات را برگزار می‌کنیم که این داور قطری تعجب کرد چرا که او گفت در قطر هر دو هفته یکبار این تمرینات را برگزار می‌کنند. البته امیدوار هستیم که با آمدن کامرانی‌فر در دپارتمان داوری تفکر بهتری در کار حاکم شود اما از او هم باید حمایت شود. کامرانی‌فر باید حمایت شود تا کارهایش را اجرایی کند.

فارس: حضور در جام جهانی آمال و آرزوهای داوران، بازیکنان یا مربیان است شما چقدر امیدوار هستید که تیم داوری ایرانی بتواند در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه قضاوت کند؟

می‌گویند که هر پایانی آغاز کار بعدی است المپیک برای ما تمام شد اما ما باید کارمان را ادامه دهیم چرا که همانطور که فغانی گفت لیست داوران قطعی و بسته نشده است. از حالا باید باز هم قدم به قدم جلو برویم و کار را تمام شده ندانیم. ما باید تک به تک پیش برویم و کیفیت خودمان را بالا ببریم.

فارس: در پایان اگر صحبت خاصی دارید بگویید؟

باید از پیشکسوتان داوری که به ما قوت قلب دادند تشکر کنم. همچنین از دکتر قالیباف شهردار تهران که من هم کارمند شهرداری تهران هستم تشکر کنم و ممنون آقایان عبدالهی و رضایی هستم که همکاری لازم را با ما انجام داده و می‌دهند. از آقایان عبدالخالق و انجمنی در شهرداری منطقه ۱۵ هم ممنون هستم که زحمات ما را با لطفشان جبران می‌کنند. از آقای نامور ممنونم که به من لطف زیادی داشت و در آخر هم باید از خانواده‌ام تشکر کنم چرا که پدرم واقعاً خوشحال بود که ما به المپیک رفته و فینال را قضاوت کردیم. از همسر و فرزندان هم ممنون هستم که نبود ما را جبران می‌کنند.

(فغانی در این لحظه گفت: همسر منصوری اصلاً اهل فوتبال نیست و وقتی او به همسرش گفت که ما قضاوت فینال المپیک را انجام می‌دهیم همسرش با بی‌تفاوتی گفت که خب آخرش چه می‌شود؟‌!)