داریوش سعیدی - خبرگزاری خبرآنلاین؛ سال های پایانی بازی جواد نکونام پر بود از انتقادها به او. جواد هیچ وقت بازیکن عامه پسندی نبود. او نه خوب دریبل می زد ، نه خیلی چهره ویژه ای داشت ، نه در استقلال بازی کرده بود و نه پرسپولیسی بود. گل دربی نزده بود و اصلا ستاره روی جلدی نبود. او استانداردترین هافبک دفاعی فوتبال ایران در سال های بعد از انقلاب بود که برای بازی در پست شماره ۶ توانست سال ها در لالیگای اسپانیا دوام بیاورد و رکورد بازی های ملی را هم بشکند. جواد البته در سال های فوتبالش اشتباهاتی هم داشت. شاید مهمترین اشتباهش در مقام کاپیتان تیم ملی ، چالشی بود که با افشین قطبی پیدا کرد. سرمربی وقت تیم ملی در جام ملتهای ۲۰۱۱ که البته هیچ گاه وعده های رنگارنگش برای موفقیت به جایی نرسید و وعده هایش یک به یک رنگ باختند. با این وجود ، نکونام در همه این سال ها یک رکن در تیم ملی بود و بعد از رفتن نسل بزرگانی چون دایی ، کیا ، هاشمیان و کریمی توانست با تشخیص کارلوس کروش برای ۴ سال ، کاپیتان و همه کاره تیم ملی فوتبال ایران باشد. او در تیم همان نقشی را ایفاء می کرد که سال ها یکی مثل سیروس قایقران یا محمد پنجعلی و علی دایی انجامش می دادند. شاید حتی بالاتر از این ها او در تیم کارلوس کروش ، یکی مثل علی پروین بود که کسی روی حرفش نمی توانست حرف بزند و همه کاره تیم بعد از سرمربی بود.